Η εντολή του Χριστού είναι ξεκάθαρη:
Μην κατακρίνετε και μην καταδικάζετε τον πλησίον σας, για να μην κατακριθείτε και σεις από το Θεό. Επειδή με τη σκληρή και αυστηρή κρίση που κατακρίνετε, θα κατακριθείτε, και με το ίδιο μέτρο, που κρίνετε τις πράξεις του πλησίον, θα μετρηθεί από το Θεό και θα κριθεί και η δική σας ζωή και συμπεριφορά.
Γιατί βλέπεις το μικρό αχυράκι, που υπάρχει στο μάτι του αδελφού σου, και δεν αισθάνεσαι το δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι; Και με τι δικαίωμα θα πεις στον αδελφό σου, άφησέ με να βγάλω το αχυράκι από το μάτι σου, τη στιγμή που υπάρχει στο μάτι σου ολόκληρο δοκάρι; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά, ώστε να βγάλεις με προσοχή και αγάπη το αχυράκι από το μάτι του αδελφού σου.
(Ματθ. Ζ΄, 1-4)
Εάν είχαμε έστω και λίγη συναίσθηση της δικής μας αμαρτωλότητας, δεν θα είχαμε το κουράγιο να περιεργαζόμαστε τη ζωή των άλλων, γιατί όσο περισσότερο δικαιολογούμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο κατακρίνουμε τους άλλους. Ο μόνος που έχει το δικαίωμα να κρίνει τους ανθρώπους είναι ο αναμάρτητος και πάνσοφος Χριστός, Αυτός που θυσιάστηκε για τον καθένα μας προσωπικά και είπε: «Δεν ήρθα για να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο» (Ιωαν. ΙΒ΄ 47). Εμείς δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε με αντικειμενικότητα τον πλησίον. Αρκεί να φέρουμε στο νου μας τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν λίγο πριν από τη Σταύρωση του Κυρίου.
Εάν ζούσαμε και εμείς την εποχή εκείνη και συναντούσαμε στο δρόμο τον Ιούδα, θα σπεύδαμε να πάρουμε την ευχή του!!! Ίσως μάλιστα και να καμαρώναμε λέγοντας: «Αξιώθηκα να σπαστώ το χέρι του μαθητή του Κυρίου, του Ιούδα!!». Αν ύστερα από λίγο παρακολουθούσαμε τη δίκη του ληστή, θα κραυγάζαμε και εμείς με το υπόλοιπο πλήθος: «Σταυρωθήτω! Ληστής είναι! Κακούργος και πρέπει να τιμωρηθεί!». Να όμως που, μέσα σε λίγες ώρες, ο μαθητής γίνεται προδότης διαπράττοντας το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών, ενώ ο ληστής, με την μετάνοιά του, μπαίνει πρώτος στον Παράδεισο!
Σχετικά με το θέμα της κατάκρισης, γράφει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος: «Οφείλουμε να μη λέμε ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπουμε ως καλούς. Και αν δεις ένα αδελφό να ενοχλείται από πάθη, να μην τον μισήσεις αυτόν∙ μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Και αν τον δεις να τυραννείται από επιθυμίες και συνήθειες προηγουμένων αμαρτιών, περισσότερο σπλαχνίσου τον, μην τυχόν δοκιμάσεις και εσύ πειρασμό, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό».
«Η αληθινή αγάπη, έλεγε ο Γέρων Πορφύριος, ένας σύγχρονος άγιος, μας εμπνέει να κάνουμε θυσίες χάριν του πλησίον», όπως ο Χριστός που, όταν Τον σταύρωναν, όχι μόνο συγχωρούσε αλλά και δικαιολογούσε τους σταυρωτές Του. Με την κατάκρισή μας, σπρώχνουμε τον αδελφό μας που αμάρτησε, να πέσει πιο χαμηλά, ενώ αντίθετα, όταν θυσιάζουμε τα «δικαιώματά» μας στο βωμό της σιωπηλής αγάπης και προσευχόμαστε μυστικά για τον αδελφό μας, τότε, με τη Χάρη του Θεού, τον βοηθάμε να συναισθανθεί το σφάλμα του και να διορθωθεί. Διαφορετικά, όταν εμείς τον κατακρίνουμε, αμύνεται, δικαιολογεί τον εαυτό του, ρίχνει τις ευθύνες του σε εμάς και σε άλλους, γίνεται σκληρός, και το κακό, αντί να διορθωθεί, χειροτερεύει.
Από το φυλλάδιο «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ», τεύχος 8, Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Κλειστών, Φυλή Αττικής.
Η/Υ επιμέλεια Κωνσταντίνας Κυριακούλη.
