Ο θαυμαστός Εφραίμ, κοντά στις άλλες αρετές του, είχε και τούτο: φοβόταν πολύ τους επαίνους, και όχι μόνο δεν ήθελε αυτούς που τον επαινούσαν, αλλά και φανερά στενοχωριόταν μαζί τους, όπως θα έκανε άλλος με εκείνους που τον διακωμωδούν και τον κοροϊδεύουν.
επίσης κοκκίνιζε, κοιτούσε στο έδαφος, το πρόσωπό του άλλαζε χρώματα, έσταζε ιδρώτα και έμενε εντελώς άφωνος, καθώς η ντροπή του έκοβε τη φωνή.
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 2-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
