Ο π. Γαβριήλ συχνά εξηγούσε στη νεολαία τη σημασία της εγκράτειας και δίδασκε τους νέους πώς να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Όταν κάποτε τον ρώτησα τι σημαίνει να κοιτάζεις με πονηρό τρόπο κάποιον, μου εξήγησε:
-Να, εδώ σ’ εμποδίζει το μέρος. Αλλά ακόμη κι αν σου συμβεί στο δάσος και δεν υποκύψεις στην επιθυμία, αυτό σημαίνει ότι δεν αμάρτησες. Όμως εσύ είσαι άνδρας. Ήρθε η ηλικία σου. Έχεις από τη φύση σου ανάγκη – και αυτό είναι ευλογία του Θεού. Και αγωνίζεσαι γι’ αυτό. Το σημαντικότερο είναι να μην πέφτεις στην αμαρτία της υπερηφάνειας, που είναι πιο μεγάλη αμαρτία από τους σαρκικούς λογισμούς και τις επιθυμίες. Δεν είσαι Θεός, να μη σε πονάει τίποτα. Αν ο άνθρωπος δεν είχε καμιά επιθυμία, θα έλεγε: «Τί μου χρειάζεται ο Θεός;». Όμως ο Κύριος τα επιτρέπει όλα αυτά για να διαλέξει ο ίδιος ο άνθρωπος το πώς πρέπει να πορευτεί προς τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, όταν στα ζευγάρια ο ένας νηστεύει και θέλει να εγκρατεύεται, ενώ ο άλλος έχει επιθυμία, καλύτερα είναι να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, παρά να γκρεμιστεί η οικογένεια με την αναζήτηση άλλου συντρόφου.
-Μερικοί λένε: «Μου ξέφυγε το βλέμμα». Είναι ψέμα! Αν δεν το θέλει η ψυχή, δεν κοιτάζεις. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Αν η μοναχή παρακολουθεί από περιέργεια ποιος μπαίνει στο μοναστήρι, αυτή δεν έχει ακόμη απαρνηθεί τον εαυτό της.
-Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν ταλανίζονται από επιθυμία για τις γυναίκες. Τί ανοησία! Όσο υπάρχουν οι διαφορές των δύο φύλων θα υπάρχουν και οι επιθυμίες. Μερικοί άνδρες γεννήθηκαν ευνούχοι. Άλλους τους ευνούχισαν οι άνθρωποι, όπως γινόταν με τους Τούρκους. Και μερικοί ευνούχισαν από μόνοι τους τον εαυτό τους. ξέρετε τί σημαίνει αυτό; Ότι έχεις επιθυμίες, αλλά κάνεις υπομονή για την αγάπη του Χριστού. Αυτή η πράξη είναι κοπιαστική. Κι αυτό αφορά τους μοναχούς, οι οποίοι με τη θέλησή τους υπομένουν. Η επιθυμία δεν είναι κάτι. Όπως θα έρθει, έτσι και θα φύγει. Όταν βράζεις το νερό στην κατσαρόλα και το καπάκι τραντάζεται, βγάζεις το καπάκι και φεύγει ο ατμός. Έτσι θα αφαιρέσει και ο Κύριος την επιθυμία, όταν χρειάζεται. Και η παρθενία είναι αξιέπαινη από τον Θεό, αλλά αν οι υπόλοιπες πράξεις της ζωής σας δεν γίνονται με αγάπη, αυτή η αρετή δεν θα σας βοηθήσει σε τίποτα. Όπως και τις πέντε μωρές παρθένους, που τελικά έμειναν έξω από τη Βασιλεία των Ουρανών. Μία γυναίκα εν πλήρει παρθενία γνωρίζω: την Παναγία! Γιατί όλες οι άλλες γυναίκες του πλανήτη και επιθυμίες είχαν και από τους λογισμούς ενοχλούνταν.
Ένα από τα πνευματικά του παιδιά θυμάται:
«Μια φορά ο π. Γαβριήλ άφησε εμένα κι έναν μοναχό στο κελί του για λίγο και μας είπε:
-Μην κουνηθείτε μέχρι να ξανάρθω. Ό,τι θέλετε είναι εδώ. Και αν θέλετε, φάτε κιόλας, μας είπε κι έφυγε.
Ο μοναχός έκανε αυστηρή νηστεία και δεν κεράστηκε τίποτα, παροτρύνοντας όμως εμένα να φάω κάτι. Στην αρχή σκέφτηκα: ¨Αφού ο μοναχός δεν μπορεί να φάει τίποτα, ας του κάνω κι εγώ παρέα¨. Τελικά όμως δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στις νοστιμιές που είχα μπροστά μου, κι έτσι έφαγα. Σκέπασα πάλι τα πιατάκια όπως ήταν κι έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακουφισμένος. Ύστερα από λίγη ώρα επέστρεψε ο π. Γαβριήλ, ξεσκέπασε γρήγορα τα πιατάκια, τα κοίταξε, τα σκέπασε πάλι και βγήκε έξω. Από την ημέρα εκείνη με κατατρώγει ένας πόνος στην καρδιά: το ότι δεν άντεξα, για χάρη του πλησίον μου, να συγκρατήσω την επιθυμία μου. Και πώς θα μπορούσε να χαρεί ο π. Γαβριήλ;».
Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
