Μες στο πλατύ το πέλαγο καράβι ταξιδεύει.
Τριγύρω νύχτα απλώνεται
και με το αγέρι, που ελαφρά τα κύματα χαϊδεύει,
το μπρίκι το ασπροφόρετο κουνιέται, αργοσαλεύει,
σαν νύφη, που όλο και λυγά και γλυκοκαμαρώνεται.
Μα ξάφνου, σαν να κάρφωσε σ’ αμμουδιαστό ακρογιάλι
τις δυο του άγκυρες μαζί,
το μπρίκι στέκει˙ και μπροστά στην πλώρη του προβάλλει
Γοργόνα θαλασσόβρεχτη με αγριωπό κεφάλι:
-Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος απέθανε για ζη;
Βροντολογά το στόμα της και τα νερά αναδεύει
με την ψαρίσια της ουρά,
και το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει.
-Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει,
ο ναύτης αποκρίνεται˙ ζωή να ‘χης, Κυρά!
Αλίμονο αν της έλεγε πως είναι πεθαμένος
από τα χρόνια τα παλιά!…
Ευθύς την ίδια τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος
μαζί με το καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος,
και η Γοργόνα θ’ άρχιζε να κλαίη το βασιλιάς.
Μα τώρα, που έμαθε πως ζη, την όψη της αλλάζει
και μ’ ομορφιές στολίζεται.
Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,
με δυο ματάκια ολόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει,
κι απ’ τα ξανθά της τα μαλλιά το πέλαγος φωτίζεται.
Το μπρίκι πάλι ξεκινά και σιγαλαρμενίζει
στη θάλασσα την γαλανή.
Και η Γοργόνα στον αφρό σαν γλάρος φτερουγίζει,
λύρα κρατάει ολόχρυση και παίζοντας αρχίζει
να τραγουδή στο πέλαγος μ’ ουράνια φωνή!
Γεώργιος Δροσίνης.
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
