«Εάν μη ο Θεός δοξάση άνθρωπον, η δόξα των
ανθρώπων ουδέν εστίν»
Ο π. Κ. Β. διηγείται:
«Ήταν 3 Οκτωβρίου και είχα πάει για να συμμετάσχω στη γιορτή του πολιούχου Αθηνών αγίου Διονυσίου. Ήταν τότε πολλοί ιερείς, οφφικιούχοι και μη. Εγώ δεν ήμουν οφφικιούχος και κάποιος με ειρωνεύτηκε. Λυπήθηκα και όταν πήγα να εξομολογηθώ στο γέροντα, του ανέφερα το γεγονός και το παράπονό μου για τη μεροληπτική απονομή των οφφικίων, έτσι ώστε άλλοι κληρικοί με λιγότερα προσόντα να έχουν πάρει οφφίκια, ενώ σε μένα δεν μου είχαν δώσει κανένα. Ο γέροντας με άκουσε σκεπτικός. Ύστερα μου είπε:
-Άκουσε. Όταν η Εκκλησία θα σου τα δώσει, θα τα πάρεις. Ποτέ όμως δεν θα τα ζητήσεις, ούτε θα βάλεις μεσάζοντα.
Εγώ ηρέμησα, αναπαύθηκα και πλέον δεν με απασχολούσε το θέμα. Ο γέροντας όμως αργότερα μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα. Όταν ο π. Αθανάσιος κοιμήθηκε, ήμουν απ’ αυτούς που ευτρέπιζαν το σκήνωμά του. Ζήτησα, λοιπόν, από την ηγουμένη να μου δώσει ένα σταυρό να του φορέσουμε. Η γερόντισσα μου είπε:
-Μα π. Κ. δεν το ξέρετε ότι ο γέροντας δεν ήταν οφφικιούχος; Απλός ιερομόναχος ήταν, όχι αρχιμανδρίτης!
Έμεινα έκπληκτος, και σκέφθηκα: Καλά, τόσοι αρχιερείς εξομολογούντο στο γέροντα και δεν σκέφθηκε κανείς να του δώσει ένα οφφίκιο; Τότε μου ήλθε στο νου το γεγονός που ανέφερα. Με τη σιωπή του ο γέροντας σαν να μου έλεγε: «Χθεσινό παιδί και ζητάς οφφίκια κι εγώ 50 τόσα χρόνια στην ιεροσύνη και δεν ζήτησα ποτέ!»
Όταν έφυγα απ’ το μοναστήρι ήμουν πολύ προβληματισμένος. Μετά από δύο βράδια η πρεσβυτέρα βλέπει σε όνειρο ολοζώντανο το γέροντα, μετάρσιο, ένα μέτρο πάνω απ’ το τάφο του. Ήταν ντυμένος με ολόχρυση αρχιερατική στολή με σταυρό, εγκόλπιο και δύο επιγονάτια, δεξιά – αριστερά, όπως φορούν στη Ρωσική Εκκλησία οι οφφικιούχοι. Σαν να έλεγε: Είδες, παιδί, εδώ μου τα έδωσαν διπλά! Όταν μου το διηγήθηκε η πρεσβυτέρα, κατάλαβα ότι δεν ήταν τυχαίο, αλλά ήταν απάντηση του ταπεινού γέροντα στους δικούς μου λογισμούς. Ο γέροντας πήρε τα οφφίκια στον ουρανό, από τον μόνο απροσωπολήπτως κρίνοντα».
Σ’ αυτή την κατάσταση, με ολόχρυση στολή και μάλιστα να λειτουργεί στο επουράνιο θυσιαστήριο, είδαν το γέροντα και άλλα πνευματικά του παιδιά και γέμισε πολλή χαρά τις ψυχές τους, όπως διηγήθηκαν.
Από το βιβλίο: Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης, 1891-1967. Του Αρχιμ. (και νυν Μητροπ. Αργολίδος) Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Εκδόσεις, Ακρίτας. Αθήναι 1998.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
