«Εδόθη το προσωνύμιο τούτο στην Παναγία, επειδή είναι τοποθετημένη η ιερά εικόνα της, στο παρεκκλήσιο της μονής Ιβήρων του Αγίου όρους, που ευρίσκεται αριστερά της κεντρικής Πύλης της Μονής.
Η θαυματουργός αυτή εικόνα, εσώθη από τα χέρια των αιρετικών εικονοκλαστών (έννατος αιών μετά Χριστόν), όταν μία χήρα γυναίκα από την Νίκαια, άφησε την εικόνα στα κύματα της θαλάσσης. Ο μοναχός Γαβριήλ ανεύρε την εικόνα, και παρά τις συνεχείς προσπάθειες να τεθεί η εικόνα στο Αγιο Βήμα του καθολικού της Μονής, εκείνη έφευγε από την θέση Της, και ίστατο πάνω από την παλαιά πύλη της Μονής, επί των τειχών ως θυρωρός, και φύλαξ της Ιεράς Μονής. Τελικώς, οι μοναχοί έθεσαν την ιερά εικόνα στο σημείο που εκείνη είχε επιλέξει. Λέγεται, μάλιστα, ότι εάν χαθεί η εικόνα από την θέση της, τότε θ’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας.
Η Αγία αυτή εικόνα, φέρει στο κάτω μέρος της σιαγόνος της Θεοτόκου, μία ουλή από την μάχαιρα ενός πειρατού. Από την ουλή αυτή έρρευσε αίμα, το οποίο, πηγμένο, διακρίνεται και σήμερα επάνω στην εικόνα.»
Ιστορικόν της Ιεράς Εικόνος.
Στην Ιερά Μονή των Ιβήρων του Αγίου Όρους, βρίσκεται η θαυματουργή Εικόνα Πορταΐτισσα, η οποία κατά την παράδοση είναι έργο του Ευαγγελιστού Λουκά, το παλλάδιον του Αγίου Όρους και της Ορθοδοξίας. Έχει διαστάσεις 137 εκατοστά ύψος και 94 πλάτος, το δε βάρος 96 κιλά, μαζί με τα αναθήματα και τα λοιπά. στη σεβάσμια μορφή της Κυρίας Θεοτόκου, διαγράφεται εναργώς μια πλούσια δέσμη ευγενών και δυνατών αισθημάτων. Η αυστηρή έκφραση του ιερού προσώπου Της, τονιζομένη από την επιβλητική, καθηλωτική ματιά Της, προξενεί το δέος.
Αυτή η εικόνα ήταν κτήμα μιας ευλαβούς χήρας στη Νίκαια, όταν εικονομάχοι στρατιώτες την ανακάλυψαν στο σπίτι της, μπροστά απ’ την οποία έκαιγε ακοίμητη καντήλα. Με την υπόσχεση χρημάτων, η σώφρων χήρα πήρε μια μέρα παράταση, και τη νύχτα έριξε, με το γυιό της μαζί, την Εικόνα στη θάλασσα, η οποία ξαφνικά στάθηκε όρθια, και έπλεε προς την Ελλάδα. Εκείνος ο γιός της, για να μη τον συλλάβουν, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και μετά στο Αγιον Όρος. Κανείς δεν ξέρει που βρισκόταν 170 χρόνια η Εικόνα, απ’ το 829 που έπεσε στη θάλασσα ως το 1004 που βγήκε στην Ιβήρων.
Κάθονταν λοιπόν οι παλαιοί άγιοι Γέροντες της Ιβήρων, και μιλούσαν περί σωτηρίας ψυχής, όταν ξαφνικά βλέπουν μέσα στη θάλασσα ουρανομήκη λάμψη, και θαύμαζαν που έβλεπαν ακόμα και τη νύχτα να λάμπη κάτι τι σαν τον ήλιο. Μαζεύτηκαν όλοι οι Μοναχοί του Όρους, και με βάρκες θέλησαν να πάνε στο περίεργο και θαυμαστό σημείο. Μπόρεσαν μόνο να διακρίνουν ότι ήταν μία εικόνα της Θεοτόκου, διότι όσο πλησίαζαν, τόσο η εικόνα απομακρυνόταν. Οπότε οι Πατέρες συγκεντρώθηκαν στην Εκκλησία, και ικέτευαν θερμώς τον Πανάγαθο να τους επιτρέψη να πάρουν την αγία Εικόνα. Πράγματι, ο Θεός άκουσε τη δέηση τους, και απήντησε ως εξής:
Έξω απ’ το Μοναστήρι, ασκήτευε κάποιος Μοναχός Γαβριήλ απ’ την Ιβηρία. Ήταν απλός αναχωρητής, αδιαλείπτως έλεγε Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό, και ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. η τροφή του ήταν τα βότανα του βουνού, και ποτό του το νερό, ενώ μέρα-νύχτα μελετούσε το νόμο του Κυρίου. Με μια λέξη, ήταν επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Ενώ προσευχόταν, νύσταξε λίγο, έκλεισε τα μάτια του και βλέπει την αγία Θεοτόκο με ιδιαίτερη λαμπρότητα, να του λέει» πήγαινε στο Μοναστήρι σου, και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους δώσω την εικόνα μου» μετά βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας. Μόλις είπε αυτά η Παναγία, χάθηκε απ’ τα μάτια του Γαβριήλ.
Ο άγιος μοναχός πήγε στο Μοναστήρι, είπε το νέο, και οι Πατέρες με πομπή και Θεομητορικούς ύμνους, πήγαν προς την παραλία. ο Γέρων Γαβριήλ περπάτησε λίγο στη θάλασσα, και αμέσως η εικόνα ήρθε στην αγκαλιά του. οι Πατέρες με πολλήν ευλάβεια και χαρά την υποδέχθηκαν, κάμοντας ολονύκτιες αγρυπνίες και δεήσεις, και Λειτουργίες επί τρία μερόνυχτα, για να ευχαριστήσουν τον Θεό και την Παναγία.
Την έβαλαν στο ναό της Μονής, αλλά εκείνη έφευγε και στεκόταν πάνω από την πύλη του Μοναστηριού. Αυτό επανελήφθη πολλές φορές, ώσπου ξαναπαρουσιάστηκε η Παναγία στον Γέροντα Γαβριήλ και του λέει: πες στον ηγούμενο να παύσετε να με πειράζετε, διότι δεν ήρθα στο Μοναστήρι για να με φυλάτε σεις, αλλά ήρθα για να γίνω εγώ φύλακας και φρουρός σας, και σ’ αυτήν και στην μέλλουσα ζωή! Και όσοι θα ζήσουν με ευλάβεια και φόβο Θεού, χωρίς να αμελούν ως προς την απόκτηση των αρετών, και τελειώσουν την πρόσκαιρη ζωή τους σ’ αυτόν τον τόπο, ας έχουν θάρρος και να μη φοβούνται την κόλαση, διότι αυτή τη χάρη ζήτησα από τον Θεό και Υιό μου, και την πήρα. Ως επιβεβαίωση των λόγων μου, σας δίνω αυτό το σημείο. Όσο βλέπετε την εικόνα μου στο Μοναστήρι σας, δεν θα λείψη απ’ το Όρος τούτο η χάρις και το έλεος του Υιού μου και Θεού, (ε’ 143).
Όταν τα άκουσε αυτά ο ασκητικός και θεοφόρος πατήρ Γαβριήλ, έρχεται βιαστικά στο Μοναστήρι και τα αναφέρει στον ηγούμενο, ο οποίος χάρηκε πολύ, συνάθροισε την αδελφότητα, και διατάζει να κτισθή στην είσοδο της Μονής ειδικό παρεκκλήσιο για την φύλακα της Μονής, θαυματουργόν Εικόνα.
Άπειρο είναι το πλήθος των προσκυνητών της, ιδιαίτερα τον Δεκαπενταύγουστο και τη Δευτέρα της Διακαινησίμου, οπότε λιτανεύεται και γιορτάζεται η ανάμνηση της ευρέσεως Της, με λειτουργία σε παρεκκλήσι της παραλίας, στο σημείο ακριβώς που την έβγαλε από τη θάλασσα ο Αγιος Γαβριήλ. Από τότε έχουν γίνει πάρα πολλά θαύματα» έχουν θεραπευθή δαιμονισμένοι, κουτσοί, τυφλοί και κάθε άλλο είδος ασθενείας.
Θαύματα της Εικόνος της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Το θαύμα της διαθρέψεως.
Τον παλαιό καιρό, ένας οδοιπόρος ξεκίνησε από την έρημο του Αθωνος, και οδοιπορώντας όλη την ημέρα, το απόγευμα έφθασε στη Μονή των Ιβήρων. Επειδή βιαζόταν, δεν μπήκε μέσα. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, ο οποίος δεν του έδωσε, και νηστικός και πικραμένος συνέχισε την πορεία του προς τις Καρυές. Σε 20 περίπου λεπτά δρόμο από την Μονή, κάθισε ο οδοιπόρος σε μία πέτρα να ξεκουραστή λίγο, αναλογιζόμενος το γεγονός με δάκρυα, και στενάζων κατά του πορτάρη. Τότε άκουσε βήματα, σηκώνει το κεφάλι και βλέπει μία σεμνή γυναίκα, που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδί.
Τον πλησιάζει και τον ερωτά με συμπονετικό ύφος: τι έχεις και κλαις; μήπως είσαι άρρωστος; Όχι, απαντά ο οδοιπόρος, δεν είμαι άρρωστος, αλλά πεινώ» ζήτησα από τον πορτάρη των Ιβήρων λίγο ψωμί, και δεν μου έδωσε. Η Γυναίκα του λέει: μη λυπάσαι, τέκνον, κατά του θυρωρού, διότι θυρωρός της Μονής των Ιβήρων είμαι εγώ. Πάρε αυτό το φλουρί, γύρισε στο Μοναστήρι, και αγόρασε με αυτό ψωμί, κι εγώ θα σε περιμένω εδώ. ο οδοιπόρος πείθεται και επιστρέφει στο Μοναστήρι, βρίσκει τον πορτάρη και ζητεί ν’ αγοράση ψωμί δίνοντας και το φλουρί, που καθώς είπε του το δώρησε μια γυναίκα. Όταν όμως ο πορτάρης άκουσε για γυναίκα, σαν να κατάλαβε, και μόλις είδε και το φλουρί, θαύμασε, και έσπευσε να κτυπήση την καμπάνα να συναθροισθούν οι Πατέρες για να τους αναφέρη το συμβάν. Συγκεντρώθηκαν οι Πατέρες, και μόλις άκουσαν το παράδοξο γεγονός έμειναν κατάπληκτοι. Διεπίστωσαν μάλλιστα, ότι το φλουρί που έφερε ο οδοιπόρος, ήταν το από παλαιά αφιερωμένο στην Εικόνα της Πορταΐτισσας, το οποίο με πολλήν ευλάβεια, ξανατοποθέτησαν προ της αγίας Εικόνος. Αμέσως όλοι μαζί πήγαν στον τόπο της εμφανίσεως της γυναίκας, 20 λεπτά απ’ το Μοναστήρι προς τις Καρυές, και δεν βρήκαν κανέναν. Εις ανάμνησι του θαύματος, έστησαν εκεί μικρό προσκυνητάρι.
Κατά το 1960 ο Ιερομόναχος Μάξιμος, Πνευματικός Ιβηρίτης, ανήγειρε περικαλλέστατο ναΰδριο στον τόπο εκείνο του θαύματος, προς τιμήν της Πορταΐτισσας Θεοτόκου. Εδώ ερχόταν ο Γέροντας από παλιά κάθε δειλινό, και άναβε το καντήλι, στην Εικόνα της αναπαραστάσεως του θαύματος, κάτω απ’ το δέντρο. Μια βραδιά, ακούει φωνή απ’ την Εικόνα: θέλω εκκλησία εδώ. Ξαφνιάστηκε, σταυροκοπήθηκε και δεν είπε τίποτε, φοβούμενος μήπως ήταν ιδέα του. Την άλλη βραδιά, πάλι τα ίδια. και τρίτη φορά ακούστηκε η φωνή, και ο Γέροντας απήντησε, «δεν μπορώ», και η Παναγία: θα σε βοηθήσω εγώ. Τότε έπιασε τον Γέροντα ένας ζήλος, άλλο πράγμα. Δυο χρόνια κουβάλησε πέτρες απ’ το ποτάμι, καθάρισε τον τόπο απ’ τα βάτα και τ’ άγρια ξύλα, ο μάστορας δούλεψε πρόθυμα, και έγινε ένα ωραιότατο εκκλησάκι, που οι ξένοι επισκέπται δεν χορταίνουν να το βγάζουν φωτογραφίες. και κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή, βρέχει χιονίζει, ο Γέροντας λειτουργούσε μέσ’ στη νύκτα μ’ έναν υποτακτικό του. Εκεί δίπλα ήθελε πολύ ο Γέροντας και ν’ αναπαυθή αιώνια. Γι’ αυτό ετοίμασε από πολύ πρίν τον τάφο του (ε’ 133).
Ο Άγιος Βάρβαρος
Σύμφωνα με τις ιστορικές παραδοσιακές πληροφορίες, η μεγάλη σε μέγεθος εικόνα της Πορταΐτισσας, η οποία φέρει κάτω από τη δεξιά σιαγόνα τραύμα με ξηραμένο αίμα, κτυπήθηκε με το ξίφος ενός Άραβα, ο οποίος ονομαζόταν Ραχάι, και ήταν αρχηγός ενός πειρατικού στόλου. Όταν ο στόλος αυτός έπλευσε στη θάλασσα των Ιβήρων, ο Ραχάι έστειλε πειρατές, να κουρσέψουν τη Μονή. Αυτοί όμως δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν την εντολή του αρχηγού τους, διότι εμποδίσθηκαν από μία Γυναίκα, και γύρισαν στα πλοία τους άπρακτοι.
Όταν ο Ραχάι άκουσε τη δικαιολογία των συντρόφων του, τους ονείδισε, και αμέσως έτρεξε εναντίον της Μονής κραδαίνοντας το ξίφος του. Όταν είδε την αγία εικόνα της θείας Πορταΐτισσας, με θυμό τη χτύπησε με το ξίφος του. Από την πληγή άρχισε να ρέει άφθονο αίμα, που τον περιέλουσε. Στη θέα του αίματος από το φρικτό θαύμα, άρχισε να τρέμει, «και μετανοών δια την ασέβειαν του, εζήτει συγχώρησιν. Επί τοσούτον ήλθεν εις επίγνωσιν και μετάνοιαν, ώστε εβαπτίσθη και έγινε πάραυτα μοναχός, και κλαίων εξομολογείτο το αμάρτημά του».
Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του έμεινε εμπρός στην αγία εικόνα, και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο ναό της Πορταΐτισσας. Παρακαλούσε δε τους αδελφούς της μονής, Ιβήρων, να μη τον αποκαλούν με το ασκητικό του όνομα Δαμασκηνόν, αλλά «Βάρβαρον», άξεστο, βάναυσο. Ο Άγιος Βάρβαρος τόσο πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε ύστερα από τον θάνατό του, έδειξε σημεία αγιότητος. Μέχρι σήμερα ονομάζεται «άγιος Βάρβαρος», εορτάζει στις 15 Μαΐου. Το λείψανό του, κατά την ανακομιδή, βρέθηκε ακέραιο, και απέπνεε άρωμα. Το έκλεψαν οι Λατίνοι, μαζί με χίλια άλλα λείψανα της Μονής.
Και στη Ρωσία
Στο ναό της Αναστάσεως της Μόσχας, «τον τελευταίο ναό που είχε ανεγερθεί στη Μόσχα πριν την Οκτωβριανή επανάσταση» του 1918, και βρίσκεται κοντά στην Κόκκινη πλατεία, ήταν, καθώς λέγεται, θησαυρησμένο το αντίγραφο της Παναγίας Πορταΐτισσας. Αυτό χάθηκε στα χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Το απολεσθέν σημαντικό αντίγραφο έχει την ιστορία του…
Η κόρη του Τσάρου πασών των Ρωσσιών Αλεξίου Μιχαήλοβιτς, προσβλήθηκε από βαριά ασθένεια, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα κάτω άκρα. Ευσεβεστάτη καθώς ήταν η πριγκιποπούλα, ικέτευε την Παναγία να τη θεραπεύσει. Κάποιο βράδυ είδε στον ύπνο της την Παναγία να της λέει:
-Πες στον πατέρα σου, να σου φέρει από τη μονή των Ιβήρων την εικόνα μου, την Πορταΐτισσα.
Η πριγκίπισσα ανακοίνωσε το όνειρο στον πατέρα της Τσάρο, ο οποίος έγραψε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωαννίκιο και του εξέφραζε την παράκλησή του, να μεσολαβήσει στη μονή Ιβήρων και να σταλεί η Πορταΐτισσα. Με τη σειρά του έγραψε ο Πατριάρχης στη μονή Ιβήρων, και διαβίβαζε του Τσάρου την παράκληση, πρόσθετε δε και τη δική του. Επειδή οι πατέρες της μονής Ιβήρων φοβήθηκαν μήπως ο Τσάρος κατακρατήσει το πρωτότυπο και ιστορικό θαυματουργό εικόνισμα της Πορταΐτισσας, έστειλαν ένα αντίγραφο. «Την νέαν Εικόνα ταύτην ανέθεσαν να αγιογραφίση ο ενάρετος Ιερομόναχος Ιάμβλιχος, αφού πρωτίστως άπαντες οι πατέρες ετέλεσαν αγρυπνίαν, και μέγα αγιασμόν, δια του οποίου πρώτον έπλυναν την πρωτότυπον Εικόνα και έπειτα την εκ κυπαρίσσου σανίδα, επί της οποίας θα ιστορείτο η νέα. Ταυτοχρόνως παρέδωκαν εις τον ζωγράφον διάφορα άγια λείψανα, άτινα κονιοποιηθέντα, ανέμιξαν με χρώματα και συνέστησαν εις αυτόν να εργάζεται νηστεύων. Κατά Σάββατον και Κυριακήν ετελείτο υφ’ολοκλήρου της αδελφότητος ολονύκτιος αγρυπνία. Συντελεσθείσης ούτω της αντιγραφής, απεστάλη αυτή ως Πορταΐτισσα εις Ρωσσίαν, δια των Αρχιμανδριτών Παχωμίου, Κορνηλίου, Ιγραντίου και Δαμασκηνού, συνοδευθέντων κατά την αναχώρησιν μέχρι τινός, εν είδει λιτανείας, παρά πάντων των πατέρων, οίτινες μετά δακρύων ικέτευον την Θεομήτορα να δείξη την δύναμίν Της εκεί όπου την αποστέλλουν, δια να μη καταισχυνθή η Μονή τους».
Ολόκληρος ο λαός της πόλεως της Μόσχας, με επικεφαλής «τον Πατριάρχη Νίκωνα και το Αυτοκρατορικό ζεύγος», έτρεξε να υποδεχθεί την ιερή εικόνα της Πορταΐτισσας. Όταν η ασθενής πληροφορήθηκε την απουσία όλων από τα ανάκτορα, για να προϋπαντήσουν την Παναγία, αναφώνησε: «Η Παναγία έρχεται για μένα από μακριά, και όλος ο κόσμος έσπευσε σε προϋπάντησή Της, κι εγώ κάθομαι στο κρεβάτι;» Αναπήδησε από το κρεβάτι, στάθηκε μόνη στα πόδια της, και έτρεξε κι αυτή σε προϋπάντηση της ιερής Εικόνος. Το θαύμα είχε γίνει, την πρώτη στιγμή της αφίξεως της Εικόνος της Πορταΐτισσας.
Ύστερα από επιθυμία του Πατριάρχου Μόσχας και πάσης Ρωσσίας κ. Αλεξίου, κατασκευάσθηκε από την Ιερή μονή των Ιβήρων δεύτερο πιστό αντίγραφο της θαυματουργικής εικόνος της Παναγίας της Πορταΐτισσας, το οποίο μεταφέρθηκε στη Μόσχα στις 13/16 Οκτωβρίου 1995, δηλαδή την ίδια ημερομηνία κατά την οποία μεταφέρθηκε πριν 347 χρόνια και το πρώτο θαυματουργό Αντίγραφο, το οποίο θεράπευσε την παράλυτη κόρη του τσάρου Αλεξίου Μιχαήλοβιτς, και χάθηκε στα χρόνια της κομμουνιστικής επανάστασης. Η νέα αυτή εικόνα φέρει το όνομα «νεοΙβηρίτισσα», και αγιογραφήθηκε από τον Ιερομόναχο Λουκά Ξενοφωντινό, σε διάστημα περίπου δύο μηνών.
Μετά την παραγγελία κατασκευής της εικόνος της Παναγίας «νεο-Ιβηριτίσσης», το πρώτο αντίγραφο επισημάνθηκε σε κάποιο μουσείο της Μόσχας. Η εικόνα τοποθετήθηκε στο παρεκκλήσι της Πορταΐτισσας, που επανακτίσθηκε όπως στο παρελθόν.
Αντίγραφα της Πορταΐτισσας
«Την χάριν των ιαμάτων» δεν έχει μόνο εξ ουρανού η πρωτότυπη, η πρωτοφανέρωτη, βυζαντινή εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας, αλλά και πολλά αντίγραφά της, είτε «εν πλαξί», είτε σε χαρτί απλό. Αν τα θαύματα της Παναγίας της Πορταΐτισσας από το 1004, είναι πολλά, πάμπολλα είναι και των αντιγράφων, που βρίσκονται σε αρκετά μέρη του κόσμου, «που θαυματούργησαν κατά καιρούς και θαυματουργούν και σήμερα», όταν βρουν στην καρδιά του χριστιανού «ζέουσαν» – θερμή πίστη. Η χάρη της Παναγίας έχει επεκταθεί και σ’αυτά τα αντίγραφα και τις χάρτινες απεικονίσεις Της.
Η κανδήλα της Πορταΐτισσας αντίδοτο δηλητηρίου
Στη σεβασμία μονή των Ιβήρων, κατά την ετήσια αγρυπνία της πανηγύρεως της σεπτής εικόνος της Παναγίας Πορταΐτισσας (15 Αυγούστου), είχε κληθεί να ψάλει ο περίφημος Ρουμάνος μουσικός και καλήφωνος Νεκτάριος, ο λεγόμενος Βλάχος. Η μονή, για να τιμήσει τον επισκέπτη, όπως ήταν συνήθεια, του παραχώρησε το δεξιό αναλόγιο – χορό. Αυτό δεν άρεσε στους ψάλτες της μονής, οι οποίοι ήθελαν να επιδείξουν τη μουσική τους κατάρτιση και τις ψαλτικές τους ικανότητες. Γι’ αυτό, δυσαρεστήθηκαν. Παρακινούμενοι από φθόνο του διαβόλου, σκέφτηκαν την εξόντωση του Ρουμάνου ψάλτου. Έτσι, κάποιος από αυτούς, έρριξε δηλητήριο στο ποτό του. Ο ευλογημένος αυτός μοναχός Νεκτάριος, μόλις αισθάνθηκε τους πρώτους πόνους από την επίδραση του δηλητηρίου, αντελήφθη τι είχε συμβεί. Οπλισμένος με ακράδαντη πίστη στο Θεό και την εορτάζουσα Παναγία Πορταΐτισσα, αμέσως έτρεξε στη θαυμαστοποιό Παναγία, που ήταν θρονιασμένη στο λαμπρό προσκυνητάρι Της, πήρε το κανδήλι Της, ήπιε ολόκληρο το περιεχόμενό του, και με πολύ πόνο ψυχής είπε: «Παναγία μου, σώσε με. Με δηλητηρίασαν». Η ταχεία αντίληψις και ετοίμη βοηθός και ιατρός των νοσούντων, Κυρία Θεοτόκος, άκουσε τον πιστό δούλο Της, προσέτρεξε και τον θεράπευσε. Ο ίδιος αργότερα ομολογούσε: «Ποτέ δεν έψαλα τόσο καλά στην Παναγία, με τόσο καθαρό λαρύγγι και ψυχική διάθεση, καθώς την τραγική εκείνη αγρυπνία της σώτειράς μου Παναγίας Πορταΐτισσας».
Η/Υ ΠΗΓΗ
Αγιορείτικες μνήμες.pblogs.gr
Απολυτίκιον της Πορταΐτίσσης. Ήχος Α΄. Του λίθου σφραγισθέντος.
Την θείαν Σου Εικόνα δεδεγμένοι εν θαύματι, Πυλωρόν Παρθένε και σκέπην και Προστάτιδα έχομεν, του κλήρου σοι οι τρόφιμοι αεί, και Σου ως αφομείωμα ημείς, την Αυτήν Σου προσκυνούντες από ψυχής, βοώμεν σοι Θεοτόκε ˙ δόξα τη παναγάθω Σου βουλή, δόξα τη προστασία Σου, δόξα τη προς ημάς Αγνή θεία προνοία Σου.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. Δ΄. Το προσταχθέν μυστικώς.
Των μοναστών η πληθύς δεύτε του Άθω, ανευφημήσωμεν πιστώς εν θείοις ύμνοις, την Πανάχραντον Παρθένον και Θεοτόκον, Ιβήρων της σεβασμίας θείας Μονής, την μόνην κηδεμονίαν και θυρωρόν, και του Όρους την Έφορον, αναβοώντες εκτενώς: χριστιανών το στήριγμα, Χαίρε Κόρη Μητρόθεε.
