Αναστασίου του Σιναΐτου.
Ο όσιος πατήρ ημών Αναστάσιος ο Σιναΐτης ήταν ηγούμενος της μονής του αγίου όρους Σινά πριν από τον άγιο Ιωάννη, συγγραφέα της Κλίμακας. Αυτός ο αείμνηστος έγραψε πολλούς λόγους ψυχοφελείς και υπομνήματα οσίων πατέρων. Και πρώτα λέει για τον Ιωάννη της Κλίμακας ότι ήλθε στο Σιναίο όρος, όταν ήταν νέος είκοσι ετών, και έγινε μαθητής του αββά Μαρτυρίου. Κάποια μέρα που ανέβηκε ο όσιος Μαρτύριος με τον μαθητή του Ιωάννη στην αγία κορυφή του όρους και μετά την προσκύνηση κατέβαιναν, τους συνάντησε ο ιερός Αναστάσιος και ως προορατικός προεγνώρισε ότι ο νεώτερος Ιωάννης επρόκειτο να γίνει ηγούμενος της μονής και έτσι τους προσκάλεσε στο ηγουμενείο, όπου είπε προς τον όσιο Μαρτύριο: «Από ποιο μέρος ήλθε αυτός ο νέος και ποιος τον έκειρε μοναχό;» Του λέει ο αββάς Μαρτύριος: «Δούλος σου είναι, πάτερ, και δικός μου μαθητής και εγώ τον έκειρα». Τότε το αποκρίνεται ο Αναστάσιος. «Αλίμονο! Μαρτύριε, ποιος να σου έλεγε ότι έκειρες ηγούμενο του όρους Σινά». Έτσι, άξια προφήτευσε ο ιερός Αναστάσιος ότι δεύτερος Μωϋσής ξαναφάνηκε και έτσι τον αποκάλεσαν οι πατέρες του όρους Σινά.
Άλλοτε πάλι ο Μαρτύριος, αφού πήρε τον μαθητή του Ιωάννη, πήγε στον στύλο της ερήμου αββά Ιωάννη τον Σαββαΐτην (προς τον οποίο αργότερα απέστειλε ο Ιωάννης το βιβλίο της Κλίμακας, για να το διαβάσει, όπως ο ίδιος γράφει, όταν έγινε ηγούμενος), ο οποίος είχε κάνει ηγούμενος στην μονή Προδρόμου στην Ραϊθώ και είχε μαθητή τον αββά Στέφανο τον Καππαδόκη. Όταν έφτασαν σε αυτούς, στην έρημο ου Γουδά, αμέσως σηκώθηκε ο Σαββαΐτης Ιωάννης, πήρε την λεκάνη με νερό, έπλυνε τα πόδια του μαθητή Ιωάννη και ασπάστηκε το δεξί του χέρι. Του αββά Μαρτυρίου δεν έπλυνε τα πόδια. Βλέποντας αυτό ο αββάς Στέφανος, ο μαθητής του, ταράχτηκε πολύ. Όταν, λοιπόν, έφυγαν ο Μαρτύριος και ο Ιωάννης, επειδή κατάλαβε ο Σαββαΐτης, ως διορατικός που ήταν ότι ο μαθητής του ταράχτηκε, του είπε: «Γιατί ταράχτηκες, τέκνο; Γνώριζε ότι εγώ δεν ξέρω ποιος ήταν ο νέος˙ όμως δέχτηκα και έπλυνα τα πόδια του ηγουμένου». Πράγματι μετά από σαράντα χρόνια έγινε ηγούμενος της μονής Σιναίου ο Ιωάννης. Και όχι μόνο αυτός ο Σαββαΐτης προφήτευσε για τον Ιωάννη, αλλά και ο αββάς Στρατήγιος ο έγκλειστος, την ημέρα που έλαβε κουρά ο Ιωάννης, προφήτευσε ότι θα γίνει μέγας φωστήρ.
Όταν έγινε ηγούμενος ο νέος αυτός Μωυσής, ήλθαν στην μονή πάνω από εξακόσιοι προσκυνητές, τους οποίους υποδέχτηκε ο Ιωάννης και τους έβαλε στην τράπεζα να φάνε. Από αυτούς ο άγιος αντιλήφθηκε κάποιον άνθρωπο που φορούσε σεντόνι για πανωφόρι και ήταν κοντοκουρεμένος και ο οποίος τριγυρνούσε, προστάζοντας εξουσιαστικά τους διακονητές της τράπεζας και του μαγειρίου καθώς και τους οικονόμους για την περιποίηση των φιλοξενουμένων, αλλά και υπηρετούσε στην τράπεζα. Όταν έφαγαν οι προσκυνητές και αναχώρησαν, κάθισαν και οι διακονητές να φάνε και ο Ιωάννης ζητούσε εκείνον που είχε δει και δεν τον εύρισκε. Τότε κατάλαβε εκ Πνεύματος Αγίου ποιος ήταν εκείνος και είπε: «Αφήστε τον, γιατί δεν είναι παράξενο, εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έστειλε εδώ τον προφήτη Μωυσή, για να διακονεί στον τόπο όπου δέχτηκε τις πλάκες του νόμου».
Είχε και έναν αδελφό ο Ιωάννης, αυτός ο δεύτερος Μωυσής, με το όνομα Γεώργιος, που χειροτονήθηκε και επίσκοπος. Έπειτα όμως παραιτήθηκε από την επισκοπή και επέστρεψε στην μονή. Όταν επρόκειτο να πεθάνει ο μακάριος Ιωάννης, βρισκόταν δίπλα του ο αββάς Γεώργιος, κλαίγοντας και λέγοντας: «Πού πάς και με αφήνεις; Εγώ προσευχόμουν στον Κύριο να με ενταφιάσεις εσύ, επειδή δεν είμαι ικανός να ποιμαίνω τους αδελφούς χωρίς εσένα, και τώρα φεύγεις εσύ και με αφήνεις;». Τότε του είπε ο Ιωάννης: «Μη λυπάσαι ούτε να φροντίζεις γι’ αυτό, γιατί αν έχω παρρησία προς τον Κύριο, δεν θα σε αφήσω να τελειώσεις αυτόν τον χρόνο εδώ στην γη». Κάτι που έγινε, διότι μετά από δέκα μήνες έφυγε προς τον Κύριο και ο επίσκοπος Γεώργιος, αδελφός του Ιωάννη.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
