Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 142-ο τεύχος (Ιουλίου Αυγούστου του 2013) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Όταν τον Μάϊο ε.έ. ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιερόθεος επισκέφθηκε την Κύπρο, προσκεκλημένος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου (βλ. τεύχος 190), συνάντησε την Μιράντα Συμεωνίδου, μια Κυπρία γυναίκα, παντρεμένη με δύο παιδιά, η οποία προσβλήθηκε από την νόσο των κινητικών νευρώνων MND, που την οδήγησε σε πλήρη παραλυσία, με αποτέλεσμα, τώρα να ζη καθηλωμένη στο καροτσάκι και εξαρτημένη πλήρως από τον τεχνητό αναπνευστήρα της. Η Μιράντα παρακολούθησε την ομιλία του Σεβασμιωτάτου, για την του Θεού Σοφία, γεμάτη χαρά και συνομίλησε μαζί του με τα …βλέφαρά της, το μόνο μέλος του σώματός της που μπορεί να κινή. Η συνομιλία έγινε με την βοήθεια μιας ειδικής μεταφράστριας που κατανοεί τον τρόπο αυτό επικοινωνίας της.
Στην συνέχεια αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο της ηρωϊκής αυτής γυναίκας που αντιμετωπίζει με «απίστευτη» πίστη την ασθένειά της.
Τον Αύγουστο του 2004 υπέστην τρομερό σόκ, όταν για πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα. Τραχειοστομία! μια πραγματικότητα την οποία θεωρούσα απόμακρη για μένα. Άλλωστε η φύση του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να έχη αρνητικές σκέψεις, αφού ο Δημιουργός τον έπλασε ώστε να εκπέμπη θετική ενέργεια, εξ ού και η αθανασία που του εδόθη δίς.
Στο άκουσμα της λέξης «τραχειοστομία», κυριολεκτικά πάγωσα. Αμέσως ένιωσα εκείνες τις συσπάσεις του προσώπου, οι οποίες προαγγέλλουν δακρύβρεχτα μάτια, μύτη καταρρέουσα, κοκκινωπή. Έβλεπα απέναντι τον πνευμονολόγο, τον φυσιοθεραπευτή και τον γιό μου να κοιτάζουν, δεν ξέρω πού. Ίσως σκυφτοί βλέπανε κάπου αόριστα, αμίλητοι, όπως συμβαίνει σε δυσάρεστες καταστάσεις, όπου δεν υπάρχει κάτι να ειπωθή.. Τί να πή κανείς μπροστά στην θέα κάποιου, ο οποίος δεν έχει ελπίδα σωτηρίας. Ή τραχειοστομία ή θάνατος. Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Διάλεξε και πάρε!
«Τραχειοστομία», μία λέξη που καλά καλά δεν ήξερα την ορθή της ορολογία, ούτε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, μόνο σε γενικές γραμμές, αόριστα. Το κλάμα επιτέλους εξασθένησε κι έφτασε στο τέρμα, επιτελώντας το έργο της απαλοιφής του πόνου. Έριξα ένα χαμόγελο ώστε να επανέλθη η ομαλή ατμόσφαιρα κι άρχισα τις ερωτήσεις. Βασικά η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την απόφαση που θα έπαιρνα, θετική ή αρνητική, εναπέκειτο αποκλειστικά στην κρίση μου. Είναι μια απόφαση την οποία στον ασθενή επαφίεται να πάρη. Όταν πρίν δέκα χρόνια έγινε μία νύξη, πάνω σε κουβέντα, για τραχειοστομία, από τον γιατρό, ούτε κάν το έλαβα υπόψιν. Μάλιστα ήμουν κατηγορηματική: «Ούτε το συζητώ, απλούστατα δεν υπάρχει περίπτωση να υποβληθώ σε τραχειοστομία». Τότε ήταν ένα πολύ απομακρυσμένο ενδεχόμενο. Μιλούσα εξ αποστάσεως, εκ του ασφαλούς. Τώρα όμως; Τί γίνεται τώρα; Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Εδώ σε θέλω Μιράντα! Φυσικά για μένα δεν ετίθετο θέμα σκέψης. Ως εν ενεργεία Χριστιανή το θεωρούσα αυτοκτονία να αρνηθώ. Εξακολουθούσα ακόμη να υποστηρίζω ότι ο ασθενής υποχρεούται, ενόσω υπάρχουν μέσα τα οποία τον συντηρούν στήν ζωή, να τα αποδέχεται, ασχέτως πόνου και ταλαιπωρίας. Ο άνθρωπος, ως ψυχοσωματική σύνθεση, δημιουργήθηκε για την αθανασία. Μετά την πτώση και την αποκατάστασή του, με την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου μας, η επίγεια ζωή είναι το σχολείο όπου δίνει εξετάσεις, εξετάσεις υπομονής, σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, αγάπης μπροστά στις πολλαπλές και ποικιλόμορφες δοκιμασίες, που προσφέρει αφειδώλευτα ο άρχων του κόσμου. Ένα είναι το ζητούμενο: το θαύμα της ανάστασης της νεκρής ψυχής. την εμπειρία του Παραδείσου, ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα από εδώ να την γευθή, αφού το αμάρτημα του πρώτου Αδάμ ήταν η απομάκρυνση από τον Θεό. Αυτός είναι ο Παράδεισος: η επανένωση με τον Δημιουργό. Επομένως η ευθανασία, για την οποία ούτως ή άλλως οι απόψεις διΐστανται, δεν αφήνει περιθώρια στην ψυχή να διενεργήση τους κατάλληλους μηχανισμούς, όπως αυτοκριτική, μετάνοια, συντριβή, που θα την οδηγήσουν στην σωτηρία της.
Ο πόνος, κατά παράξενο τρόπο, καλλιεργεί την ψυχή, η δοκιμασία αλλάζει τον φακό θεώρησης των μέχρι τότε δεδομένων, ο άνθρωπος υπό το κράτος της ασθένειας ζή και αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας. Υπάρχει πιό γλυκειά ελευθερία από την εξάλειψη των παθών; δεν μιλώ εξ αποστάσεως ούτε εκ του ασφαλούς, αλλά από την βιωματική μου εμπειρία. μια εμπειρία που βήμα βήμα μου ανοίγει την πόρτα της αιωνιότητας. Από μένα εξαρτάται άν θα περάσω το κατώφλι της, ποτέ όμως αυτό, δέν θα είναι εφικτό σε περίπτωση ευθανασίας.
Όταν έγινε η διάγνωση ότι προσβλήθηκα από την νόσο των κινητικών νευρώνων, η πρώτη μου αντίδραση ήταν ανακούφιση, που επιτέλους μετά πάροδο δύο ετών και πάμπολλες εξετάσεις, η αγωνία του άγνωστου τερματίστηκε. Τότε τα παιδιά μου ήταν μικρά. Αν και σταμάτησα να εργάζομαι, εν τούτοις δεν μου απέμενε χρόνος να σκέφτομαι. Η φροντίδα των παιδιών, του νοικοκυριού, απορροφούσαν υπερβολική ενέργεια, λόγω του ότι οι κινήσεις μου όλο και περισσότερο γίνονταν αργές και αδέξιες. Έπρεπε να είμαι πολύ συγκεντρωμένη για να διεκπεραιώσω μια δουλειά. Όμως εξακολουθούσα να «λειτουργώ», κάτι που με ικανοποιούσε. Ήμουν ευχαριστημένη με τον καινούργιο ρόλο της οικοκυράς. Οπωσδήποτε με απασχολούσε η ασθένεια και με ενδιέφερε να είμαι ενημερωμένη. Έμαθα πολλά, συμπεριλαμβανομένης και της εξελικτικής πορείας της, χωρίς βέβαια να πιστεύω ότι θα κατέληγα και η ίδια σε ολοκληρωτική παράλυση, ακόμη και στην ομιλία. Είχα την αισιοδοξία ότι θα τα κατάφερνα, άν όχι να θεραπευτώ, τουλάχιστο να σταθεροποιηθώ. Οικτρά αξιολύπητα πλανεμένη. Πώς μπορούσα να σκέφτομαι τόσο ρηχά. δεν είχα εξ αρχής αντιληφθή την εύνοια του Θεού προς το πρόσωπό μου. Ως φύσει αισιόδοξη, δεν πτοήθηκα, δεν με κατέβαλε η αλλοπρόσαλλη αυτή ασθένεια. Όντως, αυτά είναι όλα τα άσχημα και απρεπή επίθετα που της αρμόζουν. Κι όμως μετατράπηκε ως μία από τις μεγάλες μου αγάπες. Μετά την διάγνωση άρχισε συστηματική θεραπεία -δεν θεραπεύει, αλλά διατηρεί το άτομο σε υποφερτή φυσική κατάσταση-. Οι ασκήσεις είναι ένας γλυκός, ανακουφιστικός πόνος. Προσωπικά δεν έδοσα μεγάλη σημασία, λάθος μου, στις υποβοηθητικές μεθόδους. με τα χρόνια ένιωθα να μου σπαταλά τον χρόνο, άν και αυτό επιβαλλόταν να γίνη μέρος της ζωής μου. Σταδιακά την έβαλα στην άκρη. Επαναλαμβάνω, μέγα σφάλμα! Ακολούθησε η λογοθεραπεία, η οποία με βοήθησε να αρθρώνω καλύτερα τις λέξεις, χρησιμοποιώντας σωστές αναπνοές. το σημαντικό για μένα και στο οποίο με βοήθησε η λογοθεραπεύτρια, ήταν η εξεύρεση τρόπου να γράφω. Ένιωσα αναγεννημένη, μπορούσα και πάλι να εκφράζομαι με άνεση, δίχως να χρειάζεται να σκέφτομαι, ποιά λέξη είναι ευκολότερη στην άρθρωση.
Συγχρόνως μπήκε στην ζωή της οικογένειας η ψυχολόγος, την οποία όλοι αποδεχθήκαμε, χωρίς συστολές και επιφυλάξεις. Είμαι ανοιχτή σε προτάσεις, εισηγήσεις, ποτέ δεν απορρίπτω εκ των προτέρων. Ήμουν αποφασισμένη να διατηρήσω τις ισορροπίες εν οίκω. τα παιδιά ήταν μικρά. τα κλάματα, οι οδυρμοί, οι στενοχώριες, οι θλίψεις, δεν είχαν θέση στο σπίτι μας, ούτε στις ψυχές μας, ειδικά στην δική μου. Ναί, είχα επίγνωση της κατάστασής μου, ουδέποτε ωραιοποίησα, ούτε όμως θυματοποίησα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν διερωτήθηκα: «Γιατί, Θεέ μου, γιατί εγώ;». Σύμφωνα με την αποψή μου, αυτή είναι λάθος προσέγγιση. και αντιστρέφω το ερώτημα: «Γιατί όχι εγώ;». Δηλαδή, εγώ ποιά είμαι; μια κοινή θνητή, η οποία καλείται να παρακαθήση στις εξετάσεις, τις οποίες η πραγματικότητα της ζωής της επιβάλλει, κι άς είναι μια πραγματικότητα στυγνή και αδυσώπητη. Η πρόκληση ήταν μπροστά μου. Φλέρταρε μαζί μου. Γιατί όχι; σκέφτηκα. Πρόκληση-Πρόσκληση. Όταν ο άνθρωπος μάθη να τρέχη, να αποδέχεται την πρόκληση, θα καταλάβη ότι κάθε ημέρα δεν είναι όμοια με την άλλη, ότι είναι ένα ακόμα χαμόγελο του Θεού. Χαμόγελο της απόλυτης Αγάπης!
Έμαθα μέσα από την ασθένεια να εναποθέτω την πάσαν ελπίδα μου εις τον Κύριον, εφ’ όσον έχω πρώτα εξαντλήσει τα ανθρώπινα μέσα. για μένα, το λέω με όλη την δύναμη της ψυχής μου, αυτή η ασθένεια έχει μεταλλαχθή σε μεγάλη ευλογία. Ίσως χαρακτηρισθή ως ψευδαίσθηση ή μία παράμετρος, την οποία σκόπιμα δημιούργησα, ώστε να αποκρύπτεται η μιζέρια μου, όπως άλλωστε έχει λεχθή: «Με τί άλλο να ασχοληθή;» λές και ο ασθενής παύει να ζή ουσιαστικά, δημιουργικά, αλλά φυτοζωεί και απλά επιβιώνει. τα φαινόμενα, όσον αφορά στον εαυτό μου, απατούν. Όχι μόνο ζώ, αλλά είμαι ελεύθερη όσο ποτέ άλλοτε. Περνώντας μια δοκιμασία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πλέον το φθαρτό, το πρόσκαιρο της επίγειας ζωής. το ζητούμενο είναι η υγεία της ψυχής.
Τί κι άν είναι αρτιμελής; Τί κι άν περπατά, μιλά, τρώγει, πίνει, χορεύει, διασκεδάζει; Κι όμως νιώθει κενός, ανικανοποίητος, τίποτα δεν τον ευχαριστεί. Θλίβεται, καταπονείται η ψυχή πέφτοντας σε κατάθλιψη, υποφέρει για γήϊνα προβλήματα, τα οποία όλα λύνονται, αρκεί να υπάρχη θετική αποδοχή στα δυσάρεστα γεγονότα, που απρόσμενα εισβάλλουν στην ζωή. Η τέχνη, το έξυπνο, είναι το, τα δυσχερή, να μεταποιούνται σε ευχάριστες εκπλήξεις. το πιστεύω ακράδαντα. Είμαι πεπεισμένη. Είναι αποδεδειγμένο σε προσωπικό επίπεδο. Η ασθένεια μεταποιήθηκε σε εργαλείο, το οποίο με οδήγησε στην μεγάλη αποκάλυψη της ζωής μου, τον Χριστό, την Αγάπη, την εν Χριστώ Αγάπη! Η Αγάπη είναι Υγεία! Η Αγάπη πληροί το είναι του ανθρώπου, υπερβαίνει τα εγκόσμια. Η ψυχή όταν αγαπά, τον εαυτό της κυρίως, ξέρει ότι το σώμα και θα αρρωστήση και θα γεράση και θα αποσυντεθή με τον θάνατο. Συνεπώς, ισορροπεί εαυτόν. δεν πανικοβάλλεται με τις ανατροπές της ζωής. Ο ίδιος τις ανατρέπει με την εν Χριστώ αγάπη, την οντολογική Αγάπη. Η αγάπη αυτή δεν έχει ανάγκη ανταπόδοσης. Η αγάπη πάντα υπομένει, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει. Και αφού όπως λέμε, η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία, έτσι και η ψυχή, ει δυνατόν, πρέπει να καλλιεργείται στην εν Χριστώ αγάπη παιδιόθεν. Η αγάπη του Θεού έχει διεξόδους. για τον Θεό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι πολύτιμος καρπός η Θεία Αγάπη. Είναι το απόσταγμα των όλων. Όταν ο άνθρωπος είναι προετοιμασμένος, δεν θα απογοητευθή, δεν θα απελπισθή με την οποιαδήποτε δοκιμασία. Η πραγματική ασθένεια είναι τα πάθη από τα οποία διακατέχεται ο άνθρωπος.
Μιά σωματική αναπηρία είναι ο Σταυρός, που από φονικό όπλο έγινε το μέσον που νίκησε τον θάνατο. Όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος: «Τί είναι ένα καρκινάκι μπροστά στην Βασιλεία των Ουρανών; Ο άνθρωπος ζή σε άλλη διάσταση. Δεν τον αγγίζουν δυσάρεστα γεγονότα, μόνο για λίγο θλίβεται και μετά ανασυντάσσεται ισχυρότερος. Ο ψυχοπνευματικά υγιής κινείται με άνεση, συμπεριφέρεται αρχοντικά, όπως αρμόζει σε τέκνο Θεού. μια δοκιμασία, άν ο άνθρωπος την υποδεχθή με χαμόγελο, είναι πρόγευση του Παραδείσου, είναι η αποτίναξη του ζυγού από την σκλαβιά. μια δοκιμασία είναι η οδός, όχι τεθλιμμένη, που οδηγεί στην ελευθερία. Ο πραγματικά άρρωστος πάσχει από πνευματικά πάθη. Πλειστάκις ευχαριστώ τον Θεό για την αναπηρία στην ομιλία. Πολλές φορές απεφεύχθησαν δυσάρεστες καταστάσεις. Άν μιλούσα, πόσο θα πλήγωνα τους άλλους εν βρασμώ ψυχής. Άν μιλούσα, ίσως να προκαλούσα, ίσως να δημιουργούσα προβλήματα, ίσως, ίσως, τόσα ίσως, τόσες αμφιβολίες, τόση ανασφάλεια. Ναί, κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον εαυτό του. και προβληματίζομαι: Άν σήμερα θεραπευόμουν, θα παρέμενα, θα διατηρούσα την ψυχοπνευματική μου ευφορία και υγεία, αυτή που απέκτησα τα δεκαεφτά χρόνια της αναμόρφωσής μου; Ή θα επέστρεφα στις παλιές μου συνήθειες; Ειλικρινά δεν το διακινδυνεύω. Είναι λεπτή διαχωριστική γραμμή, που βρίσκεται στο μεταίχμιο ελευθερίας-σκλαβιάς.
Μιά ασθένεια, μια χρόνια ασθένεια. Μήπως μίζερη ζωή; Τραχειοστομία, αναπνευστήρας εφ’ όρου ζωής, ταλαιπωρία, δυσκολίες, απρόοπτα, συνεχή τρεχάματα. Όντως, γεγονός. Είναι ζωή αυτή; Άν ζούσα επί εποχής Χίτλερ, σίγουρα θα ήμουν μια πλάκα σαπούνι. Κι όμως η πραγματική μου ζωή, πέρα από τον αναπνευστήρα, διανθίζεται με τις κακοτοπιές και τις ασχήμιες της, με τις ανηφοριές και τις αντεγκλήσεις της.
Τελικά η ζωή είναι ωραία, είναι απολαυστικός αγώνας. Ένας αγώνας, μια διαδρομή ενδιαφέροντος, αγωνιώδους περιπέτειας, προβληματισμού και αναζήτησης της Αλήθειας, της όντως Αλήθειας! Πλέον ο άνθρωπος προσβλέπει σε νέες προκλήσεις και προσδοκά με γαλήνη. Επειδή ξέρει πώς να αγαπά. Η Αγάπη είναι ενέργεια, είναι Ζωή, επειδή ο Θεός είναι Αγάπη!
Δέν μετανιώνω για τις στιγμές που υπέφερα, αλλα φέρω τις ουλές μου ως μετάλλια!
Μιράντα
Η/Υ ΠΗΓΗ
parembasis.gr, ΙΟΥΛ. – ΑΥΓ. 2012.
