Ο διαδεδομένος και καθιερωμένος στην εποχή μας όρος «ιεροκήρυξ», ο οποίος σημαίνει τον κήρυκα του θείου και ιερού λόγου του Ευαγγελίου, δεν πρέπει να είναι τόσο παλαιός όσο η συγκεκριμένη λειτουργική πράξι, το κήρυγμα.
Οι Απόστολοι και ιδιαιτέρως ο Παύλος χρησιμοποιούν τον όρο «κήρυξ), μαζί με αυτόν του αποστόλου. Κατά τους χρόνους των μεγάλων Πατέρων, κατά τους οποίους στα εκκλησιαστικά αξιώματα ανεβαίνουν άνδρες μεγάλης παιδείας, κάτοχοι της ρητορικής, ο κήρυξ λαμβάνει και την προσωνυμία του «ρήτορος». Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος μάλιστα ονομάζει απ’ άμβωνος τον εαυτό του ρήτορα. Στον «Συντακτήριο» λόγο του λέγει, απευθυνόμενος προς το εκκλησίασμα της αγίας Αναστασίας: «Χείρας κροτήσατε, οξύ βοήσατε, άρατε εις ύψος τον ρήτορα υμών».
Στους ύστερους χρόνους του Βυζαντίου εμφανίζεται ο όρος «Διδάσκαλος του Ευαγγελίου», ο οποίος χαρακτηρίζει επίσης τον κήρυκα του θείου λόγου. Μάλιστα οι όροι «ρήτωρ» και «διδάσκαλος» θεσμοθετούνται σε οφφίκια της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως1, και χαρακτηρίζουν τον κήρυκα μέχρι τον ΙΗ’ αιώνα. Κατά το μέσον του ΙΖ’ και αρχές του ΙΗ’ αιώνος εμφανίζεται, ο όρος «ιεροκήρυξ», με την τρέχουσα έννοια και περιεχόμενο.
Εμφάνισις και καθιέρωσις του όρου «Ιεροκήρυξ» – Γεωργίου Ε. Μποροβίλου.
Η/Υ επιμέλεια Κωνσταντίνας Κυριακούλη.
