Ανοίγει βαριεστημένα το ένα μάτι του. Ψαχουλεύει άτακτα στο διπλανό απ’ το κρεβάτι του τραπεζάκι. Βρίσκει το ρολόι του και το πλησιάζει στο μόλις και μετά βίας ανοιχτό του μάτι. 08:42 . Πετάγεται σα σούστα από το κρεβάτι˙ «έχω αργήσει», σκέφτεται. Αμέσως όμως ένα πικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του! Από που έχει αργήσει; Αφού τον έδιωξαν. Χωρίς να του εξηγήσουν τίποτα. Επειδή η επιχείρηση είχε οικονομικά προβλήματα, έπρεπε να διώξουν κάποιους υπαλλήλους τους. Έτσι και ο Πέτρος έμεινε στο δρόμο.
Σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι κακόκεφος, έβαλε τις παντόφλες του και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Δεν είχε καθόλου καλή διάθεση. Έπιασε το πόμολο του ψυγείου και πήγε να το ανοίξει. Το βλέμμα του έπεσε στη φωτογραφία που είχε κολλημένη στο ντουλαπάκι πάνω απ’ το ψυγείο. Ήταν η οικογένειά του σε πλήρη παράταξη. Σπάνιο πράγμα να μαζευτούν όλοι μαζί για φωτογραφία. Άρχισε από συνήθεια να μετράει 1,2,3,4,5,6,7,8,9! «Μη μας μετράτε είμαστε 9», ήρθε στο μυαλό του η ταμπέλα που είχαν κολλήσει στο πολυτεκνικό βανάκι τους. Μα σε κάθε φανάρι που σταματούσαν, οι επιβάτες των διπλανών αυτοκινήτων έκαναν εξάσκηση στις γνώσεις τους στην αριθμητική …8,9 «εννιά!», επαναλάμβαναν γεμάτοι απορία και το στόμα τους έμενε για ώρα ανοιχτό. Ναι, όντως ήταν εννιά αδέλφια.
Στη φωτογραφία δίπλα απ’ τον Πέτρο ήταν ο Βαγγέλης. Ο Πέτρος χαμογέλασε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως ο τρελο-Βαγγέλης, ο μπόμπιρας που, όταν ήταν μικρότερος, δεν είχε στο νου του τίποτα άλλο από σκανταλιές και ζωηράδες, τώρα πόζαρε στη φωτογραφία με το κουστούμι του, σοβαρός-σοβαρός.
Ο Βαγγέλης κάποια μέρα, όταν ήταν μικρότερος, είχε χαθεί απ’ το σπίτι. Τότε όλη η οικογένεια είχε αναστατωθεί. Τον έψαχνε σ’ όλη τη γειτονιά και ακόμα παραπέρα. Ο πατέρας του, ο κυρ-Μάκης, αφού είδε και απόειδε, ανακοίνωσε σ’ όλους ότι θα πάρει τηλέφωνο την αστυνομία. Μόλις πλησίασε το τηλέφωνο, για να σχηματίσει τον αριθμό, εμφανίστηκε εμπρός του ο Βαγγέλης! Δεν χρειάστηκε να ρωτήσει ο φιλόστοργος πατέρας που ήταν ο Βαγγέλης, γιατί η κραυγή της μητέρας απ’ το υπόγειο έλυσε την απορία. Στο υπόγειο η μητέρα φύλαγε τις έξι βασιλόπιτες για τους κουμπάρους! Εκεί είχε τρυπώσει ο Βαγγέλης, καταφέροντας να δοκιμάσει και από τις έξι!
Το χαμόγελο κατάφερε να κάνει την εμφάνισή του στο αγουροξυπνημένο πρόσωπο του Πέτρου. Τι οικογένεια ήταν αυτή! «Εννιά παιδιά, εννιά βιολιά», έλεγε χαριτολογώντας ο πατέρας. Και όμως εννιά διαφορετικοί χαρακτήρες κάτω από την ίδια στέγη. Ο Πέτρος θεολόγος, η Ειρήνη δασκάλα, ο Βαγγέλης υδραυλικός, η Στέλλα βρεφονηπιοκόμος. Ο Γιάννης, αν και στο Λύκειο, τα χέρια του «πιάνουν» λες και έχει τελειώσει κάποια τεχνική σχολή˙ ο Κώστας, αν και στο δημοτικό, με τις απορίες του μπορεί να στριμώξει ακόμα και καθηγητή˙ η Μαρία, που ξέρει όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις τους απ’ έξω και ανακατωτά˙ η Βασιλική, που έγινε πρόεδρος στο νηπιαγωγείο της και η Αναστασία που, αν και μετράει λίγους μήνες ζωής, καταφέρνει να κάνει χαρούμενο όποιον την κοιτάει.
Στη μέση της φωτογραφίας η πληθωρική μητέρα τους. Πληθωρική από αισθήματα και αγάπη προς τα παιδιά. «Μαμά», της έλεγε ο Γιάννης συχνά, «σε κάθε φωτογραφία που βγαίνουμε πάντα κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου». Σε κάθε φωτογραφία με το χαμόγελο στα χείλη η μητέρα. Ένα χαμόγελο που όμως πόσα δάκρυα και αναστεναγμούς κρύβει για τ᾽ αγγελούδια της, μόνο η Βρεφοκρατούσα Παναγία μας το ξέρει.
Δίπλα στην κυρά-Θοδώρα, ο πατέρας, ο κυρ-Μάκης. «Ο δάσκαλος με τα πολλά παιδιά», όπως τον φωνάζουν στο σχολείο, όπου είναι πια υποδιευθυντής. Ένας μισθός μπαίνει στην οικογένεια και ο κυρ- Μάκης καταφέρνει να μη λείψει τίποτα στην εντεκαμελή του οικογένεια. Βασίλισσα έχει την κυρά-Θοδώρα και πριγκιπόπουλα τα εννιά παιδιά του.
Ο Πέτρος άφησε το χερούλι του ψυγείου. Είχε ιδρώσει το χέρι του τόση ώρα. Τώρα τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα. Όχι μόνο τα σωματικά, αλλά και της ψυχής τα μάτια. Δεν είχε λόγο να αγχώνεται και να αγωνιά. Έχει φωτεινό φάρο την οικογένειά του. Τα βήματά του τον έφεραν στο προσευχητάρι.
«Δόξα σοι τω δείξαντι το φως», ψέλλισε και τα διάπλατα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Θάνος
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Απριλίου 2010.
