Ένας Αμερικανός πολιτικός, μάλλον υπουργός των οικονομικών, που θαρρώ λεγόταν Τζων Μέϊσυ, είχε πει: «Η πιο ουσιαστική μεταρρύθμιση, όπως η φιλανθρωπία,
πρέπει να αρχίζει από την πατρίδα»• Αν οι άνθρωποι δεν «φιλούν», δηλαδή δεν αγαπούν την πατρίδα τους, δεν μπορούν να αγαπήσουν τίποτε• ούτε τον εαυτό τους,
ούτε τον συνάνθρωπό τους.
Γι’ αυτό τον παλαιότερο καιρό, όταν πρυτάνευαν στον τόπο αυτό σωστές παιδαγωγικές αντιλήψεις και η Ελλάς είχε τον σεβασμό σ’ Ανατολή και Δύση, τα παιδιά
όφειλαν να διδαχθούν την περίφημη εντολή που έδωσε ο Σωκράτης λίγο προ του θανάτου του προς τους μαθητές του: «Πατρός και μητρός και προγόνων απάντων τιμιώτερον
έστιν η Πατρίς και σεμνώτερον και αγιώτερον». Γι’ αυτό ο πλατωνικός διάλογος «Κρίτων» εδιδάσκετο συστηματικά στις πρώτες γυμνασιακές τάξεις.
Σήμερα -πληροφορούμε- δεν διδάσκεται πια. Κατά τις μοντέρνες παιδαγωγικές αντιλήψεις δεν χρειάζεται να θεωρείς την πατρίδα ούτε τον νόμο ως κάτι το ιερό.
Διότι υπεράνω αυτών βρίσκεται η Αυτού Εξοχότης, ο δικός σου ή ο δικός μου εαυτός. Ένας άκρατος ατομισμός διαχέεται σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Δηλαδή
ο «εαυτουλισμός» που ισοδυναμεί με εξευτελισμό, διότι χωρίς σύνολο, το άτομο δεν είναι τίποτε. Είναι res sine honore. Άτιμο πλάσμα. Και «άτιμον» έλεγαν
οι αρχαίοι τον μη έχοντα δικαίωμα να μετέχει του πολιτικού συνόλου, δηλαδή αυτόν που λόγω αναξιότητας έχει στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα.
Κάποτε δεν έβγαινε από το σχολείο μαθητής που να μην ήξερε τον στίχο του Παλαμά: «Δεν ζει χωρίς πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή». Τώρα εξοβελίστηκε κι αυτός -καθότι
εθνικιστικός- κι έγινε η έρμη πατρίδα μας «πούλβερη και κουρνιαχτός». Κάποιοι τρυφεροί βλαστοί που αντιποιούνται ιδιότητα επαναστάτη, ίσως για να ξεπεράσουν
την πλήξη που τους προσφέρει η καλοπέραση, έχουν γεμίσει όλους τους τοίχους των πόλεων -και πρωτίστως της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας- με αντιπατριωτικά,
συνήθως αισχρολογικά, συνθήματα. Τους έπιασε εσχάτως ο καημός υπέρ των λαθρομεταναστών, που σε τελευταία ανάλυση εξ αιτίας ενός ενδεούς και περιδεούς κράτους
απέκτησαν military manu περισσότερα δικαιώματα από τους ιθαγενείς, που έχουν δουλέψει μια ζωή βαρυμόχθως για να σταθεί και να στηθεί αυτός ο τόπος που
υβρίζεται κυρίως από το στοιχείο εκείνο που καλά σιτίζεται, καλά ψωμίζεται στα κάθε λογής πρυτανεία.
Το θλιβερό των ημερών είναι ότι ο Έλληνας έχει παραιτηθεί από τον εαυτό του, διότι απλούστατα ύψωσε τον εαυτό του πάνω από την ιδιότητα του Έλληνα. Η λέξη
Έλλην, ορθώς νοούμενη, δεν σήμαινε δικαίωμα στην «ξάπλα», σήμαινε ευθύνη. Το να είσαι Έλληνας -κι όχι κακορίζικος ρωμηός- δεν ήταν αναπαυτήριο• ήταν εφαλτήριο
για υψηλότερες εκτινάξεις και όχι για βούλιαγμα στη λάσπη. Κάποτε όπως έλεγε το άσμα, είχαμε περηφάνεια. Που είναι τώρα; Κάποτε ήμαστε στο σώμα φτωχοί
αλλ’ είχαμε πλούσια ψυχή. Πετάξαμε τη φτώχεια από το κορμί και την βάλαμε μες στην ψυχή. Μετράμε την τιμή μας με την τιμή του αυτοκινήτου μας.
Δεχθήκαμε τους ξένους -άσχετα από θρησκεία, γλώσσα και καταγωγή- με αγάπη πολλή. Ασφαλώς και υπήρξε εκμετάλλευση στυγνή. Αλλ’ αυτό δεν αφορά στο σύνολο
του Ελληνικού λαού που έντυσε και ταΐσε τόσους πολλούς. Δεν θα ρίξω ευθύνες στους ξένους γιατί οι νεολαίοι μας έγιναν ανεπρόκοποι. Αλλά δεν τους αναγνωρίζω
κανένα δικαίωμα να κόπτονται για τα δικαιώματα των ξένων, χωρίς οι ίδιοι να έχουν δουλέψει ποτέ. Δεν μπορεί μια δράκα ανωνύμων να διαλύει το κράτος, την
εθνική συνοχή και να καλλιεργεί το έδαφος για νέα αλληλοσφαγή.
Θρηνούν και οδύρονται οι επαγγελματίες του πολιτικού μοιρολογιού για τη βία της αστυνομίας αλλά ποτέ κατά της βίας εναντίον της αστυνομίας. Περίπου 100
αστυνομικοί κατά τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει νεκροί. Δεν είδαμε ποτέ να γράφεται στους τοίχους ότι «ο τάδε αστυνομικός ζή». Λες και αυτοί δεν είχαν
ψυχή, δεν είχαν οικογένεια, δεν είχαν λαχτάρα ζωής.
Μετά τον θάνατο των τελευταίων αστυνομικών φοβάμαι πως έρχεται μεγάλο κακό. Προ ετών σε ξένη χώρα μακρινή είχα συνομιλία εκτενή με έναν ιδιότυπο αστυνομικό
που ανήκε σε άτυπη ομάδα εκτελεστών. Μου είπε με ειλικρίνεια ότι εκτελούμε μυστικά αυτούς που, ενώ συλλαμβάνονται για εγκλήματα φρικτά, την επόμενη αφήνονται
ελεύθεροι λόγω μη επαρκών στοιχείων. «Σε λίγο, μου είπε, και η δική σας αστυνομία -λόγω της πολιτικής σας αναπηρίας- θα κάνη το ίδιο».
Μη γένοιτο! Ας πρυτανεύσει, επί τέλους, αγάπη και πόνος για την πατρίδα. Οι νέοι, κι αν δεν λυπούνται τον εαυτό τους, ας λυπηθούν τουλάχιστον τούτη τη
γη που έγινε άρτος ζωής για όλη την ανθρωπότητα. Αν διαλύσουμε την Ελλάδα, πού θα βρουν να κουρνιάσουν οι Έλληνες που σαν πουλιά με σπασμένα φτερά (βλ.
Αίγυπτο και Λιβύη) καταφθάνουν από κάθε μεριά της γης; Οι νέοι μας ας μην ερεθίζουν την «αιματόαισσαν έριν». διότι αυτή διεγείρει τον «οκρυόεντα επιδήμιον
πόλεμον». Και κάθε εμφύλιος γίνεται δήμιος κυρίως για τους νέους. Κι είναι καιρός κάποιοι γονείς να «μάσουν» τα μυαλά τους και να μαζέψουν τα παιδιά τους.
Η κατοχή και η χρήση φονικών οργάνων δεν είναι παιχνίδι. Μια σφαίρα μπορεί να έχει αποστολέα. Αλλά κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι ο παραλήπτης. Πάντως,
η Ελλάς σίγουρα…
Σαράντος Καργάκος
Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», Ιανουάριος 2013, Τεύχος 125
Η/Υ ΠΗΓΗ
Χριστιανός.gr
