Κάποτε, ο ευλαβέστατος Γέρο – Ιωάσαφ, από τον γνωστό Αγιογραφικό Οίκο των Ιωασαφαίων στο Άγιον Όρος, ο Παππούς, είχε φιλοξενήσει στο κελλί του μερικούς λαϊκούς, φυσικά με την Αβραμιαία φιλοξενία που διακρίνει τους μοναχούς. Δυστυχώς εκείνοι, ενώ καλοπέρασαν, σκανδαλίστηκαν μετά, γιατί νόμιζαν ότι καλοπερνούν, οι Καλόγεροι – ενώ εκείνος ζούσε απλά και καλογερικά. Επειδή όμως ήταν δύσκολο να το καταλάβουν αυτό οι κοσμικοί, θεώρησε καλό ο Γέρο – Ιωάσαφ να τους γυρίση στα Καλύβια της Καψάλας, για να ωφεληθούν με άλλον τρόπο, μια που δεν είχαν καλούς λογισμούς.
Αφού επισκέφθηκαν μερικούς Ασκητές και έμειναν έκπληκτοι οι λαϊκοί, τους πέρασε και από το Ασκητήριο του Γέρο –Τρύφωνα. Όταν είδαν το Γεροντάκι μέσα σ’ εκείνη την εγκατάλειψι, τα έχασαν. Ο ταπεινόφρων Γέρο – Ιωάσαφ τους είπε:
-Εγώ, που έχω γνωριμίες με ανθρώπους, δεν έχω ούτε αυτή τη χαρά που έχει ο Γέρο – Τρύφων, αλλά ούτε και την γνωριμία που έχει ο Γέροντας με τα άγρια ζώα και τα πουλιά του ουρανού, που του κάνουν συντροφιά. Για να βεβαιωθήτε, θα φωνάξω εγώ πρώτα.
Και φώναξε, για να μαζευτούν τα πουλιά. Αλλά, τίποτα!
Μετά από λίγο έκανε την εμφάνισί του και ο Γέρο –Τρύφων με ένα σταμνί στα χέρια, για να τους προσφέρη κρύο νερό.
-Τί τόπος είναι αυτός, Γέρο – Τρύφωνα; Του λέει ο Γέρο – Ιωάσαφ. Δεν έχει ούτε ένα πουλί!
-Μπρε, πως δεν έχει πουλιά, απάντησε με όλη του την απλότητα ο Γέροντας.
Σηκώνει λοιπόν το κεφάλι του προς τον ουρανό, βάζει τα χέρια του στο στόμα και φωνάζει. Αμέσως γέμισε ο τόπος από διάφορα πουλιά, που τον τριγύριζαν. Άλλα κάθονταν στους ώμους του και άλλα επάνω στην σκούφια του. Πετούσαν, τιτίβιζαν χαρούμενα, κουνούσαν κεφαλάκια και ουρές πέρα δώθε.
Θαύμασαν οι επισκέπτες και έφυγαν ωφελημένοι πνευματικά, δοξάζοντας τον Θεό.
ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ
***
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
