Ο λαχειοπώλης ήταν χρόνια στην πιάτσα. Ηξερε τον τρόπο. Δεν κυκλοφορούσε κουρασμένος ανάμεσα στους θαμώνες, δεν επιδείκνυε βαριεστημένα την πραμάτεια του, δεν έβγαζε μιζέρια. Αντίθετα, ακολουθούσε βασικά μαθήματα μάρκετινγκ: πουλούσε όνειρα και τα πουλούσε φθηνά. Σε κοιτούσε επίμονα, έλεγε «Θα σου πήγαιναν 5 εκατομμύρια ευρώ» και απομακρυνόταν χωρίς να πει λέξη, μόνο με τα λαχεία να ανεμίζουν ανέμελα στον αέρα. Στατιστικά αποδεδειγμένα, ήταν η καλύτερη προώθηση: Ο αποδέκτης της διαπίστωσης κοιτούσε απορημένος, γελούσε αμήχανα, άρχιζε τους υπολογισμούς. Επειτα από λίγο συνειδητοποιούσε πως, ναι, θα του πήγαιναν, θα του άξιζαν 5 εκατομμύρια ευρώ. Κυνηγούσε τον λαχειοπώλη και αγόραζε.
Ο τζόγος είναι ένα περίεργο στατιστικό παράδοξο. Σε εποχές που οι οικονομικές δυσκολίες είναι μεγάλες, σε εποχές που ο κόσμος έχει λιγότερα χρήματα να χαλάσει, εξακολουθεί να είναι ψηλά στη λίστα των εξόδων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2012, ο ΟΠΑΠ είχε πωλήσεις 3.971,6 εκατ. ευρώ έναντι 4.358,5 εκατ. ευρώ το 2011. Τα κέρδη του συνολικά ήταν 673,8 εκατομμύρια ευρώ, με περιθώριο κέρδους στο 17%. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε το Εργαστήριο Ηλεκτρονικού Επιχειρείν (ELTRUN) του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, παρατηρείται σημαντική αύξηση των νέων ηλικιακά παικτών (14 έως 20 ετών), που στοιχηματίζουν σε τυχερά παιχνίδια μέσω Διαδικτύου. Περίπου 400.000 άτομα είχαν εμπλακεί στον ηλεκτρονικό τζόγο: μεταξύ αυτών, το ποσοστό των παικτών νεαρής ηλικίας (14-20 ετών) ήταν 8%.
Ο τζόγος πουλάει, και όχι μόνο γιατί αγοράζεις ένα χόμπι, αλλά γιατί με πολύ λίγα λεφτά, αγοράζεις μια καλύτερη ζωή. Τουλάχιστον στο μυαλό σου – και αυτό δεν είναι λίγο. Την ώρα που αγοράζεις ένα λαχείο ή ποντάρεις σε οποιοδήποτε παιχνίδι, αρχίζεις να σκέφτεσαι μια ζωή χωρίς έγνοιες, χωρίς εφορίες, χωρίς καταναγκαστική εργασία, χωρίς αφεντικά, χωρίς πρωινό ξύπνημα, χωρίς πανικό, μόνο με ταξίδια και χαρά. Αλλά πίσω απ’ αυτό κρύβεται ένα μεγάλο αδιέξοδο: Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι που παίζουν τζόγο ανήκουν στα φτωχά στρώματα. Οι πιθανότητες να κερδίσεις ένα γιγαντιαίο τζακπότ είναι αστρονομικά εναντίον σου. Οι νικητές φορολογούνται σκληρά. Εκτός από δημιουργός ονείρων καλοκαιρινής νύχτας, ο τζόγος μπορεί να είναι εξίσου εθιστικός με τη νικοτίνη. Στην Ελλάδα παρατηρείται αυξητική τάση στα ποσοστά των ατόμων που ζητούν βοήθεια στους Ανώνυμους Τζογαδόρους του ΚΕΕΘΑ. Οσο πιο μεγάλη είναι η προοπτική της φτώχειας, τόσο πιο έντονη η ανάγκη «να κερδίσω το σύστημα», παίζοντας τα πάντα και ασφαλώς χάνοντας.
Και έπειτα έρχεται και η μοίρα των νικητών…
Πριν από λίγο καιρό, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο από τον Ντον Μακ Νέι, με τίτλο «Μαθήματα ζωής από το λαχείο». Ο Μακ Νέι, οικονομικός σύμβουλος και δημοσιογράφος, έχει μαζέψει ιστορίες ανθρώπων που τη μία ημέρα πίνουν με απελπισία το νοίκι τους στο συνοικιακό μπαρ και την επόμενη έχουν να διαχειριστούν 500 εκατομμύρια δολάρια. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η ιστορία του Τζακ Ουίτακερ, ενός μικροεπιχειρηματία από τη Δυτική Βιρτζίνια. Κέρδισε 315 εκατομμύρια δολάρια το 2002. Δέκα χρόνια μετά, ήταν ένας δυστυχισμένος πλούσιος: Η κόρη του και η εγγονή του πέθαναν από υπερβολική χρήση ναρκωτικών. Η γυναίκα του τον χώρισε. Του έκλεψαν 3 εκατομμύρια ευρώ που είχε κλειδωμένα μέσα στο αυτοκίνητό του. Και ο ίδιος έλεγε: «Μακάρι να είχα σκίσει εκείνο το λαχείο…». Υπάρχει και η ιστορία του Κώστα Μητσοτάκη (συνωνυμία…), που έμενε στο χωριό Σοντέτο της Ισπανίας, ήταν ο μοναδικός από τους 70 κατοίκους που δεν αγόρασε λαχνό τον Φεβρουάριο του 2012 και ο μοναδικός που δεν μοιράστηκε τα 950 εκατομμύρια ευρώ που
κέρδισαν. Αυτός θα έχει άλλη άποψη.
Το ερώτημα παραμένει: Πόσο φυσιολογικό είναι το να παραμείνεις «φυσιολογικός», αν ξυπνήσεις μια μέρα με έναν εννιαψήφιο λογαριασμό στη διάθεσή σου; Τι θα έκανες πρώτα; Θα δούλευες ποτέ ξανά; Θα το έλεγες σε όλους ή θα απέφευγες τους περισσότερους που ήξερες πριν; Θα γινόσουν φιλάνθρωπος ή ακόμη πιο φιλάργυρος; Μήπως χωρίς σωστή καθοδήγηση τα σπαταλούσες όλα σε δύο μήνες (ναι, μπορούν να σπαταληθούν). Θα ήσουν ευτυχισμένος, ή μήπως τα εκατομμύρια δεν είναι το κλειδί της ευτυχίας, αλλά ένα «λιπαντικό» που σε φέρνει κάπως πιο κοντά σε αυτή; Και θα τα έγραφα τελικά όλα αυτά, αν ο λαχειοπώλης που πούλησε το λαχείο με το πενταπλό τζακπότ, ήταν σωστός στη δουλειά του και κέρδιζα τα πέντε εκατομμύρια ευρώ, που θα μου πήγαιναν τόσο πολύ;
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Από το BHmagazino, Κυριακή 30 Ιουνίου 2013.
Σημείωση του orp.gr
Πόσο λοιπόν αναχρονιστική θεωρείται η σύσταση της Εκκλησίας προς τον κόσμο, να αποφεύγει τα πάσης φύσεως «τυχερά» παιγνίδια; Για πόσο ακόμη μπορούμε να στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά σ’ αυτό το υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα;
