Ψαλμός Β – 2.
ΙΝΑΤΙ εφρύαξαν έθνη, και λαοί εμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οι βασιλείς της γής, και οι άρχοντες συνήχθησαν επι το αυτό, κατά του Κυρίου και κατά του χριστού αυτού. (διάψαλμα). Διαρρήξωμεν τούς δεσμούς αυτών και απορρίψωμεν αφ’ ημών τον ζυγόν αυτών. Ο κατοικών εν ουρανοίς εκγελάσεται αυτούς, και ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς. Τότε λαλήσει προς αυτούς, εν οργή αυτού και εν τω θυμώ αυτού ταράξει αυτούς. Εγώ δέ κατεστάθην βασιλεύς υπ’ αυτού, επί Σιών όρος το άγιον αυτού, διαγγέλλων το πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος είπε προς με: «υιός μου εί σύ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε. Αίτησαι παρ’ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γής. Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς. Και νύν, βασιλείς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οι κρίνοντες την γήν. Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω. Δράξασθε παιδείας, μήποτε οργισθή Κύριος και απολείσθε εξ οδού δικαίας. Όταν εκκαυθή εν τάχει ο θυμός αυτού, μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ.
Νεοελληνική απόδοση.
Γιατί, σαν άγρια αχαλίνωτα άλογα, αναστατώθηκαν και αφηνίασαν τα ειδωλολατρικά έθνη και, γιατί αυτοί οι λαοί εμελέτησαν και κατέστρωσαν σχέδια μωρά, αμαρτωλά και απραγματοποίητα;
Παραστάθηκαν απειλητικοί οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν από συμφώνου στον ίδιο τόπο, εναντίον του Κυρίου και Θεού και εναντίον εκείνου, τον οποίον αυτός έχρισε προφήτη, αρχιερέα και βασιλέα.
Είπαν τα αμαρτωλά αυτά έθνη και οι παράνομοι βασιλείς μεταξύ τους: “ας συντρίψουμε τους δεσμούς, που μας κρατούν υποταγμένους στον Κύριο και στον χριστό Του και ας αποτινάξουμε μακρυά από μας το ζυγό τους”.
Αλλά αυτός, που κατοικεί στους ουρανούς, ο παντοδύναμος και δίκαιος Θεός, θα τους περιπαίξει και θα τους χλευάσει, θα τους κάμει καταγέλαστους ενώπιον όλων.
Στον κατάλληλο δε χρόνο, θα τους μιλήσει με την οργή Του και θα τους συγκλονίσει, πάνω στην έκρηξι του δικαίου του θυμού.
Εγώ όμως, ο Χριστός Του, παρά τις εχθρικές ενέργειές τους, ενθρονίσθηκα από αυτόν τον Θεό και πατέρα, ως βασιλεύς αιώνιος στο ιερόν όρος Σιών, εις την Ιερουσαλήμ,
για να διαλαλώ και κηρύττω προς όλον το κόσμο το πρόσταγμα του Κυρίου. Αυτό δε είναι το πρόσταγμα, με το οποίο με ανέβασε στο θρόνο. Ο Κύριος μου είπε: “συ είσαι ο μονογενής Υιός μου, τον οποίον από την δική μου απειροτελεία ουσία έχω γεννήσει προ πάντων των αιώνων, σήμερα δε και σε ανασταίνω ένδοξο από τον Τάφο.
Ζήτησε ελεύθερα από μένα, με το θάρρος της υιότητος, ό,τι θέλεις, και εγώ θα δώσω ως κληρονομίαν σου όλα τα έθνη και θα θέσω κάτω από την απόλυτη εξουσία σου όλη τη γη, μέχρι τα πέρατά της.
Θα τους κυβερνήσεις με σιδερένια ράβδο, με ακατανίκητη εξουσία, αλλά και θα συντρίψης όλους εκείνους, οι οποίοι αντιστέκονται σε σένα, με τόση ευκολία, σαν να ήταν πήλινα εύθραυστα αγγεία κατασκευασμένα από κεραμίδι”.
Και τώρα, που ακούτε αυτές τις διακηρύξεις, σεις οι βασιλείς, συνετισθήτε, παιδαγωγηθήτε από τα παθήματά σας, αλλά και όλοι σεις οι άρχοντες, οι οποίοι κυβερνάτε και δικάζετε τους λαούς της γης.
Υπηρετήστε τον Κύριο με φόβο, για να δοκιμάσετε στην καρδιά σας την αγαλλίαση, που προξενεί η ευλάβεια προς το Θεό και ο φόβος, μήπως τυχόν τον παροργίσετε με κάποια αμαρτία σας.
Εφ’ όσον είναι καιρός, αρπάξτε με όλη σας την δύναμη και εγκολπωθήτε και κρατήστε στερεά την παιδαγωγία αυτή εκ μέρους του Κυρίου, μήπως τυχόν για την αμέλειά σας οργισθή ο Κύριος εναντίον σας και καταστραφήτε και χαθήτε από την ευθεία οδό•
Όταν, εντός ολίγου, ανάψει ωσάν πολλαπλασίως πυρωμένη κάμινος ο δίκαιος θυμός του Θεού. Αλλά τρισευτυχισμένοι και ευλογημένοι θα είναι, όσοι θα έχουν στηρίξει την ελπίδα και την πεποίθησίν τους σε Αυτόν.
Νεοελληνική ερμηνευτική απόδοση Ιωάννου Κολιτσάρα.
Εάν ο πρώτος ψαλμός δείχνει τον δρόμο της ευτυχίας, ο δεύτερος, μας παρουσιάζει τον Σωτήρα, ο οποίος μας εξασφαλίζει την μακαριότητα. Κι ενώ στον πρώτο τονίζεται η ανάγκη της υπακοής στον νόμο του Κυρίου, για να γίνουμε αρεστοί στο Θεό, στον δεύτερο, που είναι συμπλήρωμα του προηγούμενου, προβάλλεται ο ίδιος ο Μεσσίας.
Η ολόψυχη αποδοχή Του μας φέρει χάρες και δωρεές, που μας γεμίζουν μακαριότητα κι εδώ στη γη. Οι συχνές αναφορές των θεοπνεύστων συγγραφέων της Καινής Διαθήκης σε αυτόν τον Ψαλμό, επιβεβαιώνουν τον μεσσιακό χαρακτήρα του. Παρά το ότι είναι ανεπίγραφος, θεωρείται από τους μελετητές, θαυμάσιος προφητικός ύμνος του προφητάνακτος Δαβίδ.
Στο α´ μέρος παρουσιάζει παραστατικά έθνη, λαούς, βασιλείς και άρχοντες να αντιτάσσονται στον Θεό, να επαναστατούν κατά του Κυρίου και των δικών του ανθρώπων. Στη β´ ενότητα τον λόγο έχει «ο κατοικών εν ουρανοίς». «Ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς», και «εκγελάσεται αυτούς». Περιφρονητικά θα γελάσει εις βάρος τους. Θα τους συνταράξει με την δίκαιη οργή του.
«Κι αν τύχει να αντισταθούν, θα τούς συντρίψει, σαν να ναι όλοι τους εύθραυστα αγγεία από πηλό…» «ως σκεύη κεραμέως…».
Στον επίλογο ο Ψαλμωδός κάνει μια εντυπωσιακή, δυναμική αποστροφή στους άρχοντες: τότε, έπειτα, σήμερα. «Βασιλείς σύνετε, παιδεύθητε πάντες οι κρίνοντες την γην…».
……………………………………………………………..
Ο Χριστός και οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν στο πέρασμα των χρόνων ακατάπαυστα ειρωνείες, αντιδράσεις, όχι σπάνια και λυσσώδεις διωγμούς. Πόλεμο με λόγια, με εικόνες, με παραπληροφόρηση, με περιφρόνηση, με επίσημες ανακοινώσεις, με δημοσιεύματα, με διατάγματα, με νόμους. Όμως ποτέ οι πιστοί, κι αν διώχτηκαν κι αν περιφρονήθηκαν κι αν κατέβηκαν σε κατακόμβες κι αν έγιναν λαμπάδες στα αμφιθέατρα, δεν γνώρισαν την καταισχύνη της ήττας. Η νίκη είναι πάντα του Χριστού.
Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει πως είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, το να πειθαρχούμε στους άρχοντες, αλλά επισημαίνει και το πόσο επικίνδυνο είναι το φαινόμενο, ο κακός κυβερνήτης με την ασέβεια και την αλαζονεία του, να μας οδηγήσει στην καταστροφή.
«Μέγα φρονείς επί δυναστεία, άνθρωπε;» «ειπέ μοι, τι έστιν άρχοντος ίδιον; άρα ουχί το ωφελείν τούς αρχομένους και ευεργετείν; (…) και τα κακώς έχοντα διορθούν και κολάζειν την αδικίαν (…) μη συγχωρείν δε υπό δυναστείας το δίκαιον απελαύνεσθαι;…».
Όχι μόνον να διορθώνει τα άσχημα και να τιμωρεί την αδικία ο άρχοντας, αλλά και να μη ανέχεται ποτέ εξ αιτίας των δυνατών να εξαφανίζεται το δίκαιο.
……………………………………………………..
«Συνέλθετε, άρχοντες, αφήστε τις αδικίες, γίνετε φρόνιμοι όλοι, όσοι κυβερνάτε κι αποφασίζετε για τούς συνανθρώπους σας, για τούς λαούς της γης».
……………………………………………………..
Και τότε και πάντα ευτυχισμένοι θα ναι εκείνοι, που έχουν στηριγμένη την πεποίθηση και την ελπίδα τους, όχι σε ισχυρούς και αλαζόνες άρχοντες, αλλά στον δίκαιο Θεό.
«Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτώ» (Ψαλμ. β´ 13).
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Φεβρουαρίου 2004.
