Ο Όσιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ο ομολογητής αυτός της πίστεώς μας και σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας, γράφοντας για τους Αγίους της πίστεώς μας λέγει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι Άγιοι πράττουν τα έργα του Χριστού, διότι ο ίδιος ο Χριστός ζη εντός αυτών εν Αγίω Πνεύματι και διά μέσου αυτών, επιτελεί τα θαύματα,μεταστρέφει τους εθνικούς, διδάσκει τα μυστήρια της πίστεως, συμφιλιώνει τους εχθρούς, ενδυναμώνει τους μάρτυρες να αντιμετωπίσουν με χαρά τα φοβερώτερα βασανιστήρια, έτσι ώστε το Ευαγγέλιο, μεταβαλλόμενο υπό των Αγίων σε ζωή, να συνεχίζει από γενεά σε γενεά να γράφεται αδιάκοπα διά των ευαγγελικών τους έργων»(1).
Έτσι, οι Άγιοι αποτελούν την αντιγραφή του Χριστού. Αν θέλουμε να πούμε στους ανθρώπους της κάθε εποχής πως το Ευαγγέλιο είναι εφαρμόσιμο, θα τους δείξουμε τα πρόσωπα των Αγίων μας.
Ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης, συμβούλευε τους Μοναχούς του πως στήν προσευχή τους πρέπει να έχουν μαζί και τους Αγίους, ώστε αυτή να μεταφέρεται με ασφάλεια στο Θρόνο του Θεού. Έλεγε ακόμη, πως οι Άγιοι είναι οι προσωπικοί μας φίλοι. Μας συμπαρίστανται στις δοκιμασίες και στα προβλήματα της ζωής μας. Στον αγώνα μας για την κατάκτηση της αρετής μας βοηθούν να δούμε λίγο από το φώς της Αναστάσεως. Μας ενισχύουν στις ώρες της απελπισίας και μας ενισχύουν όταν, κτυπημένοι από την αμαρτία, λυγίζουμε και πέφτουμε.
Ο Γέροντας Παΐσιος στο καθημερινό του κομποσχοίνι μνημόνευε πάντοτε τους Αγίους της ημέρας. Επικαλείτο την πρεσβεία τους και τη μεσιτεία τους. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έβλεπε οφθαλμοφανώς, όπως την Αγία Ευφημία, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τον Άγιο Παντελεήμονα, τον Άγιο Λουκιλλιανό, ιδιαιτέρως όμως την Υπεραγία Θεοτόκο.
Στην ίδια συχνότητα και η Οσία Σοφία της Κλεισούρας. Η Θεοτόκος, ο Άγιος Μηνάς, ο Άγιος Γεώργιος, ο πυρφόρος Ηλίας ήταν οι καθημερινοί σύντροφοί της.
Αυτά τα πρόσωπα της Εκκλησίας, μάς δείχνουν ακόμη πώς μπορούμε να τιμούμε τους Αγίους: ψάλλοντας, πρώτον, τήν καθημερινή τους Ακολουθία, δεύτερον, ασπαζόμενοι την Εικόνα τους, τρίτον, διαβάζοντας το βίο τους. Έτσι, θα βρούμε μία ανακαίνιση των δυνάμεών μας και θα δεχθούμε μία πρόγευση της αιωνίου ζωής.
Ιδιαίτερα συγκινητικός ο βίος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Λαυρεντίου του Αρχιδιακόνου. Διαβάζουμε στον Ιερό Συναξαριστή ότι χρημάτισε Διάκονος του Πάπα Ρώμης Σίξτου, τον οποίον συνέλαβαν την δύσκολη εκείνη περίοδο των διωγμών και τον οδηγούσαν στο θάνατο. Στο δρόμο πρός το μαρτύριο, τον συνάντησε ο Αρχιδιάκονός του Λαυρέντιος και με δάκρυα στα μάτια του είπε: «Πού πας, πατέρα, δίχως τον γιό σου; Ποια θυσία ετοιμάζεσαι να τελέσεις, δίχως τόν διάκονό σου; Με κρίνεις λοιπόν ανάξιο γι΄ αυτήν; Θα αρνηθείς σ΄ εκείνον που έκανες δεκτόν στα άχραντα Μυστήρια, να είναι ο συναθλητής σου για να χύσει το αίμα του;»(2).
Ο Πάπας και Μάρτυς της πίστεώς μας, για να τον παρηγορήσει, του είπε πως «εσύ είσαι νέος και γεμάτος σφρίγος και σε περιμένει ένας ενδοξώτερος θρίαμβος επί του τυράννου». Και αφού τόν ασπάσθηκε του εμπιστεύθηκε τη φροντίδα να διαχειρισθεί τα υπάρχοντα της Εκκλησίας. Αμέσως ο Λαυρέντιος μοίρασε αυτόν τον πλούτο στούς φτωχούς και επιστρέφοντας πάλι προς τον πνευματικό του πατέρα, τον παρακάλεσε την ώρα του μαρτυρίου να τον πάρει μαζί του, γιατί ήδη μοίρασε τους θησαυρούς που του εμπιστεύθηκε.
Όταν ο τύραννος άκουσε για θησαυρούς, πίεσε τον Λαυρέντιο να τους παραδώσει σ΄ αυτόν. Ο Ιερός Συναξαριστής μας διηγείται πως ο πιστός Διάκονος, αφού ζήτησε διορία τριών ημερών, μάζεψε με κάρα όλους τους αναγκεμένους της Ρώμης, τους έφερε στο παλάτι και τους παρουσίασε στους διώκτες του, αναγγέλοντας τα εξής: «Ιδού οι αιώνιοι θησαυροί της Εκκλησίας, που δεν ελαττώνονται και πάντα αυξάνονται, που μοιράζονται στον καθένα και βρίσκονται σε όλους». Ακολούθως υπέστη φρικτά βασανιστήρια και αφού τον έψησαν πάνω σε μία πυρακτωμένη σχάρα, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Οι θησαυροί της Εκκλησίας.
Θησαυρός της Εκκλησίας ο άνθρωπος. Είναι το τιμιώτερον απάντων των τιμωμένων ζώων, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Είναι πολύ καλύτερος από τον ουρανό και μπορεί να αποκτήσει ψυχή λαμπρότερη από την ομορφιά του ουρανού. Έχει αξία μεγαλύτερη απ΄ όλο τον κόσμο. Είναι ναός πνευματικός, μέσα στον οποίον κατοικεί ο Θεός. Είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε γι΄ αυτόν. Για τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, δημιουργήθηκε ο ουρανός, η γη και όλα όσα υπάρχουν στην κτίση. «Ουδέν τιμιώτερον ανθρώπου» θα αναφωνήσει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Θησαυρός της Εκκλησίας ο άνθρωπος. Με ουράνιο προορισμό, με στόχο τη Βασιλεία των Ουρανών. Θησαυρός της Εκκλησίας ιδιαίτερα ο ελεήμων άνθρωπος. «Μέγα άνθρωπος και τίμιον ανήρ ελεήμων» θα αναφωνήσει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Σ΄ αυτούς τους θησαυρούς τους ατίμητους θα πρέπει να σκύψουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ΄ αυτές τις δύσκολες ημέρες που διερχόμεθα. Αυτούς να φυλάξουμε, αυτούς να συντηρήσουμε, γιατί αυτοί με την σειρά τους θα μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε μία μόνιμη και καλή κατοικία στον ουρανό.
Αυτούς ακόμη θα τους παρουσιάσουμε ως τα πολύτιμα κοσμήματα και τους πολύτιμους λίθους, όπως ο Άγιος Λαυρέντιος, όχι σ΄ έναν επίγειο άρχοντα, αλλά στον Βασιλέα των Βασιλευόντων, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
«Ο διάκονος του Λόγου, και τω λόγω κοσμούμενος, τω του Λόγου πόθω, γνώμη της ψυχής σφαγιάζεται· και συν τω Λόγω διακίως βασιλεύει νυν, ευφροσύνης και δόξης αυτού εμφορούμενος»(3).
(1) Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Μην Σεπτέμβριος, εκδ. Ορμύλια 2001, σελ κα΄.
(2) Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τομ. 12, μην Αύγουστος, Εκδ. Ίνδικτος Αθήνα 2009, σελ. 90. Ο συγκεκριμμένος διάλογος παραδίδεται από τον Άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων.
(3) Όρθρος 10 Αυγούστου Κανών Ωδή δ΄.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
romfea.gr, Κυριακή, 11 Αυγούστου 2013.
