Ο Πατήρ Ιωάννης Μαξίμοβιτς ο 2ος, Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Αγίου Φραγκίσκου Αμερικής, έζησε ασκητική ζωή και ίδρυσε το Ορφανοτροφείο του Αγίου Τύχωνος στην Σαγκάη. Ο Χέρμαν Ποντμοσένσκι ήταν απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής και επισκεπτόταν συχνά τον Πατέρα Ιωάννη στο γραφείο του, για πνευματική καθοδήγησι. Μία ημέρα αντίκρυσε ένα λευκό περιστέρι μ’ ένα κόκκινο σχέδιο στα φτερά του, που στεκόταν έξω από το παράθυρο, σε μια ειδικά διαμορφωμένη εσοχή. Το περιστέρι πηγαινοερχόταν χωρίς να δείχνη καμμία πρόθεση να φύγη. Προφανώς περίμενε την τροφή του.
Πράγματι, το περιστέρι αυτό το είχε βρει ο Πατήρ Ιωάννης πληγωμένο στο πρεβάζι του παραθύρου του. Το περιμάζεψε, έδεσε το τραυματισμένο του φτερό και του έβαλε να φάη. Από εκείνη την ημέρα το περιστέρι, νοιώθοντας υιοθετημένο, παρέμεινε κοντά του και έγινε αχώριστος σύντροφός του. Ανταποκρινόταν στα λόγια του Γέροντα, σαν να καταλάβαινε τι του έλεγε. Συχνά καθόταν ο ένας απέναντι στον άλλον: ο γέροντας μιλώντας του ήρεμα και σιγανά και το πουλί κάνοντας τους ήχους που κάνουν τα περιστέρια και περπατώντας πάνω κάτω, λες και προσπαθούσε ν’ απομνημονεύση τα λόγια που άκουγε.
Το πουλί ζούσε στην κόγχη του παραθύρου του Γέροντα και επισκεπτόταν καθημερινά την κουζίνα, τον χώρο υποδοχής και το γραφείο. Αγαπούσε μάλιστα τόσο πολύ τον Πατέρα Ιωάννη, που έτρωγε μόνο μέσα από το χέρι του. Όταν ο Πατήρ Χέρμαν ρώτησε κάποιους, γιατί δεν κρατούσαν το πουλί σ’ ένα κλουβί, του απάντησαν:
-Μα, πρόκειται για τον καλύτερο φίλο και σύντροφο του Αρχιεπισκόπου!
Κάποτε την ημέρα των Θεοφανείων, την ώρα της τελετής του Αγιασμού των υδάτων, το λευκό περιστέρι πήγε στην μικρή αυλή, όπου γινόταν η τελετή, και στάθηκε, σαν να αιωρείτο, πάνω από τους παρισταμένους, την ώρα που έψελναν το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Η εικόνα παρέμεινε ανεξίτηλη στην μνήμη όλων, όσοι έζησαν την ευλογημένη στιγμή. Ο Πατήρ Ιωάννης στεκόταν όρθιος με τα χέρια του υψωμένα στον ουρανό, κρατώντας έναν ολόχρυσο σταυρό πάνω από το κεφάλι του, ενώ το περιστέρι, τινάζοντας απότομα τις φτερούγες του, υψώθηκε πάνω από τα γειτονικά κτίρια. Ύστερα, το ίδιο απότομα, καταδύθηκε στο σημείο όπου γινόταν ο αγιασμός και κάθησε στον ώμο του Πατέρα Ιωάννη. Μετά, κτυπώντας τα φτερά του, ανέβηκε στον ουρανό, για να ξανακατεβή και να καθήση και πάλι στον ώμο του Γέροντα. Η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε κάμποσες φορές, προς μεγάλη έκπληξι και συγκίνησι των παρευρισκομένων.
Μία ημέρα, που ο Πατήρ Χέρμαν επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο, τον είδε να κάθεται σκεπτικός και να παρατηρή το περιστέρι «του αγιασμού» στο παράθυρό του. Έμοιαζε σαν να υπήρχε μια μυστική επικοινωνία μεταξύ τους.
Όταν ο Πατήρ Ιωάννης αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 19 Ιουνίου 1966, το περιστέρι άρχισε να βηματίζη πάνω κάτω στο γείσο του παραθύρου, με έκδηλη αγωνία, ωσάν να ήξερε τι είχε συμβεί στον αφέντη του. Το πουλί έπεσε σε κατάθλιψη, έπαψε να τρώη και σε λίγο καιρό πέθανε.
Ο Πατήρ Χέρμαν θυμόταν με αγάπη την διακριτική παρουσία του λευκού εκείνου περιστεριού, το οποίο εμφανίσθηκε στη ζωή του Γέροντα, όταν εκείνος περνούσε τις πιο δύσκολες ημέρες του. Αυτός ο φτερωτός σύντροφος ήταν ο μόνος που απάλυνε τις πίκρες, με τις οποίες τον πότιζαν οι άνθρωποι. Εκείνο το πουλί ήταν, για τον Γέροντα Ιωάννη, ένα μικρό παράθυρο, μέσα από το οποίο αντίκρυζε τον Παράδεισο…
ΖΩΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
