Προσευχή είναι…
Προσευχή είναι να πλησιάζης το κάθε πλάσμα του Θεού με αγάπη και να ζης με όλα, και με τ΄ άγρια ακόμα, εν αρμονία. Αυτό επιθυμώ και προσπαθώ να το εφαρμόζω. Ακούστε να σας πω κάτι, που έχει σχέσι μ’ αυτό.
Κάποιος, πριν από καιρό, μου χάρισε έναν παπαγάλο. Τις πρώτες ημέρες ήταν πολύ ατίθασος κι άγριος. Δεν μπορούσες να τον πλησιάσης. Ήταν έτοιμος να σου κόψη το χέρι με το ράμφος του. Θέλησα, λοιπόν, να τον ημερεύσω με την χάρι του Θεού και με την ευχή. Έλεγα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» από μέσα μου ή και απ’ έξω και με μία βεργίτσα ακουμπούσα πάνω στη ράχη του, ενώ ο παπαγάλος βρισκόταν μέσα στο κλουβί. Αυτή την κίνηση την έκανα τρεις φορές και με προσοχή. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας επανέλαβα το ίδιο. Την άλλη ημέρα, επίσης το ίδιο. Μετά από λίγες ημέρες, ακουμπούσα την βέργα πάνω από το κεφάλι του απαλά, λέγοντας πάλι το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Πάντα με προσοχή, μη θυμώση το πουλί. Αυτή την κίνησι δεν την έκανα πολλή ώρα. Μετά πάλι από λίγες ημέρες, τον ακουμπούσα από πάνω από το κεφάλι, συνέχιζα στην ράχη και τον έφθανα μέχρι την ουρά. Αφού δεν έβλεπα καμμιά αντίδρασι, άρχισα να βάζω την βέργα κάτω από το λαιμό του σ’ όλο το στήθος μέχρι κάτω μ’ έναν τρόπο απαλό, για να μη τον εκνευρίσω, και λέγοντας πάντα την ευχή. Μετά πήρα θάρρος, άφησα την βέργα, πήρα ένα μολύβι και έκανα τις ίδιες κινήσεις. Τέλος, άφησα το μολύβι και άρχισα να χρησιμοποιώ το χέρι μου. Είχε επέλθει πλέον η εξοικείωσι, οπότε τον έβγαζα έξω από το κλουβί και ανέβαινε πάνω στον ώμο μου. Κάναμε περίπατο μαζί στον διάδρομο. Αλλά και όταν καθόμουν να φάω, ερχόταν και τρώγαμε μαζί. Του έδινα λίγο μήλο κι ερχόταν δίπλα μου και το έτρωγε.
Όμως τον χάσαμε. Κάποια ημέρα είχε έλθει ένας παπάς με πολλά παιδιά και τα παπαδόπουλα άνοιξαν το κλουβί και ο παπαγάλος έφυγε.
Έπειτα από καιρό μας έφεραν άλλον παπαγάλο, αυτόν που έχουμε τώρα. Άγριος κι αυτός, όπως και ο πρώτος. Με τον ίδιο τρόπο, απαλά και με την ευχή, τον ημέρεψα κι αυτόν. Άρχισε σιγά σιγά να λέη διάφορες λέξεις, να φωνάζη ονόματα, να βγαίνη έξω από το κλουβί του, να στέκεται πάνω μου, να τρώη μαζί μου. Το κλουβί του έχει σύρτη. Όταν βγαίνη έξω, εγώ του αμπαρώνω τον σύρτη και στέκεται πάνω από το κλουβί. Όταν θέλω να ξαναμπή πάλι μέσα, μ’ ένα νεύμα μου του δείχνω να κατεβή και να μπή μέσα. Τότε πηγαίνει, ανοίγει τον σύρτη και μπαίνει μέσα στο κλουβί. Είναι εγωϊστής, όμως, και θέλει να τον προσέχης, να του μιλάς με γλυκύτητα, να μην τον περιφρονής. Ζηλεύει ιδιαιτέρως, γι’ αυτό δεν θέλει να μιλάς σε άλλον, ούτε ν’ αγαπάς άλλον. Αλλοιώς θυμώνει πολύ. Τώρα που έχουμε αποκτήσει μεγάλη φιλία, έμαθε όχι μόνο λέξεις και ονόματα, αλλά λέει και την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Λέει επίσης: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου», « Ο Θεός είναι καλός», « Ο Θεός είναι πολύ καλός», αλλά και ψάλλει το «Κύριες ελέησον» και άλλα.
Τώρα θέλω να εξημερώσω κι έναν αετό. Τον έχω βρει στην βόρειο Εύβοια. Εκεί που πηγαίνω και ξεκουράζομαι, λίγο πιο πάνω, βρήκα ένα μέρος, που το ωνόμασα «αετοφωλιά». Αυτό το όνομα δεν το έδωσα τυχαία. Είναι πολύ δύσκολο να φθάσης εκεί. Κατσάβραχα είναι και κάτω απλώνεται το Αιγαίο. Όταν η ατμόσφαιρα είναι καλή, από κει φαίνονται τα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους.
Μία ημέρα είδαμε εκεί έναν αετό με ανοικτά τα φτερά του δυόμισυ μέτρα. Θηρίο! Περιεφέρετο πάνω μας με ήσυχο τρόπο, χωρίς να παίζη καθόλου τα φτερά του. Κατέστρωσα ένα σχέδιο: όπως εξημέρωσα τον παπαγάλο, να εξημερώσω και τον αετό. Και το πιστεύω, ότι με την βοήθεια του Θεού θα γίνουμε φίλοι. θα το κάνουμε μ’ έναν άγιο τρόπο. Θέλουν και τα πουλάκια τρόπους του Θεού για να προσεύχωνται. Τους αρέσει το διάβασμα. Στον αετό αρέσει και το κρέας.
Σκέπτομαι, λοιπόν, να πάμε με δύο ακόμη στον βράχο πρωϊ – πρωϊ. Στην αρχή θα κάνουμε νοερά προσευχή. Στη συνέχεια, θα διαβάσουμε δυνατά ωρισμένους ψαλμούς του Όρθρου. Μετά θα ψάλουμε μερικούς ύμνους, αίνους κ.α. Την ίδια ώρα, θα βάλουμε και λίγο θυμίαμα. Πολύ σπουδαίο ρόλο θα παίξουν και οι ψαλμωδίες, αλλά και η μυρωδιά από το λιβάνι. Το λιβάνι είναι άρωμα σεμνό, που ημερεύει. Θα πάρω κι ένα ξύλο ξερό, μακρύ, ενάμισυ μέτρο κι ένα άλλο μικρό, και θα χτυπάω το τάλαντο, όπως το χτυπάνε στα Μοναστήρια: το τά-λα-ντο, το τά-λα- ντο, το τά- λα- ντο κλπ. Κάθε τόσο θα φωνάζω: «Ιωάννη!!… Ιωάννη!!…». Αυτό το όνομα θα του δώσω. Εν τω μεταξύ θα έχουμε μαζί μας κρέας ψητό. Κομματάκια κομματάκια θα τ’ αφήσουμε στον βράχο και θ’ απομακρυνθούμε περίπου διακόσια μέτρα. Απ’ αυτή την απόστασι θα τον αντικρύζω και θα λέω το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και σε λίγο οπωσδήποτε, ο αετός θα κατεβή και θα φάη το κρέας.
Την άλλη ημέρα θα κάνουμε το ίδιο. Ο αετός θα περιφέρεται πάνω μας και, μόλις τελειώσουμε το πρόγραμμα, αυτός θα κατεβή κάτω και θα φάη το κρέας.
Μια δυο, τρεις, πάει! Δικός μας ο αετός! Όποια ώρα θα χτυπάμε το τάλαντο, θα έρχεται να τρώη το κρέας. Θα τον κατεβάζω κάτω, όποια ώρα θέλω. Σιγά σιγά θα ημερέψη και θα μπορέσω να πάω να τον πιάσω. Δηλαδή μπορεί να με κάνη κομμάτια. Αυτός είναι θηρίο! Τα πόδια του τεράστια. Έτσι θα καθίσει στον ώμο σου, θα σου τον καταφάη, έστω κι αν δεν έχει κακία. Αλλά υπάρχει τρόπος. Θα πάρω το μπαστούνι του Αγίου Γερασίμου και θα του το βάλω πάνω στην ράχη του δυο φορές και θα φωνάξω συγχρόνως: «Ιωάννηηη!!… Ιωάννηηη!!…». Του έδωσα ωραίο όνομα. Είναι το σύμβολο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Την άλλη ημέρα που θα ξανάρθη, μόλις φάει το κρέας, θα περάσω το μπαστούνι στην ράχη του τρεις φορές. Την άλλη ημέρα θα προχωρήσω στον λαιμό του. Την άλλη θ’ αρχίσω από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Και την άλλη από το στόμα του και τον λαιμό του μέχρι και πιο κάτω. Το ίδιο και την άλλη και την άλλη, ώσπου να πιάσουμε φιλία. Οπότε, μετά, θ’ απλώσω το χέρι μου στο κεφάλι του, στα φτερά του, στην ράχη του και θα κάνω ό,τι έκανα πρώτα με το μπαστούνι. Αλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί είναι επικίνδυνο. Αν κάτι θελήσει να πιάση, θα σε φάη με τα φοβερά του νύχια. Σιδερένια είναι τα νύχια του. Μπορεί να σε καρφώση, και μόνο αν μυρίζεις κρέας. Αλλά ο αετός είναι πολύ έξυπνος βασιλιάς, δραστήριος.
Άμα το κάνουμε αυτό, θα δούμε πραγματικά την χάρι και την επίσκεψι του Θεού.
«ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
Ο αετός είναι αδικώτατος εις την ανατροφήν και την αύξησιν των τέκνων του. Διότι αφού εκκολάψη δύο νεοσσούς, τον ένα εξ αυτών τον ρίπτει κάτω εις την γην, απωθών αυτόν με τα κτυπήματα των πτερών του˙ τον άλλον δε μόνον κρατεί και ανατρέφει, και ούτως αρνείται εκείνον που εγέννησεν ένεκα της κοπιώδους ευρέσεως της τροφής. Άλλ’ όπως λέγουν, η φήμη (γυπαετός) δεν αφήνει τούτον να καταστραφή, αλλά τον περιμαζεύει και τον ανατρέφει μαζή με τους ιδικούς της νεοσσούς. Τοιούτοι είναι οι γονείς εκείνοι, οι οποίοι με την πρόφασιν ότι είναι πτωχοί εκθέτουν τα νήπια˙ ή οι οποίοι κατά την διανμήν της περιουσίας, φέρονται ανισότατα προς τα τέκνα των.
Διότι είναι δίκαιον, όπως εξ ίσου έχουν μεταδώσει εις έκαστον τέκνον των την ζωήν, ούτω εξ ίσου και ομοίως πρέπει να τους παρέχουν και τα μέσα της ζωής.
Μη μιμηθής την σκληρότητα των γαμψονύχων πτηνών, τα οποία όταν ίδουν τα πουλιά των να προσπαθούν να πετάξουν, τα εκδιώκουν από την φωλεάν, κτυπώντα αυτά με τα πτερά και σπρώχνοντα και μη λαμβάνοντα εις το εξής δι’ αυτά καμμίαν φροντίδα.
Είναι όμως αξιέπαινος η φιλοτεκνία της κορώνης, η οποία και όταν ακόμη πετούν τα πουλιά της, τα παρακολουθεί και τα τρέφει και τα μεγαλώνει επί πλείστον χρόνον.
ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
***
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
