Ο Άγιος Χέρμαν ήταν ο πρώτος Αμερικανός Άγιος, που αγιοποιήθηκε επισήμως από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πήγε στην Αμερική το 1794, προερχόμενος από το Μοναστήρι της βορειοδυτικής Ρωσσίας, το Βαλαάμ. Στην Αλάσκα, στο νησί Σπρούς, όπου εγκαταστάθηκε, αναζήτησε την απομόνωσι, μια ανάγκη που είχε η ψυχή του από τα παιδικά του χρόνια. Συγχρόνως όμως εργαζόταν και ως ιεραπόστολος και προστάτης των ορφανών. Λίγο πριν από την κοίμησί του, το 1836, είχε τόσο πολύ προχωρήσει στην πνευματική ζωή, ώστε είχε λάβει το χάρισμα της Προφητείας και της ενέργειας θαυμάτων.
Στο νησί Σπρούς, στο οποίο διέμενε, ο Άγιος Χέρμαν έσπερνε καλαμπόκι, με το οποίο τρεφόταν, και είχε για συντροφιά τα πουλιά και τα άγρια ζώα, που επισκέπτονταν καθημερινά το κελλί του.
Το νησί Σπρούς διασχίζεται από ένα ποταμάκι, που γεμίζει κούτσουρα και φύκια εξ αιτίας της παλίρροιας. Την άνοιξι, μόλις εμφανίζονταν τα πρώτα ποταμόψαρα, ο Γέροντας έσκαβε την κοίτη του ποταμού, έδιωχνε την άμμο που μαζευόταν εκεί και έφτιαχνε μία δίοδο, για να περάσουν τα ψάρια μέσα στο ποτάμι. Πολλές φορές έπιανε τα ψάρια και τ’ άφηνε στο χώμα, για να τραφούν τα πουλιά, που μαζεύονταν κατά δεκάδες γύρω από το κελλί του.
Λίγο πιο κάτω ζούσαν ερμίνες, ζώα άγρια και επικίνδυνα, αν τα πειράξης. Και όμως ο Άγιος τα τάϊζε με το ίδιο του το χέρι! Το ίδιο έκανε και με τις αρκούδες που επισκέπτονταν καθημερινά το κελλί του.
Αμέσως μετά την κοίμησι του Αγίου, τα άγρια θηρία και τα πουλιά εξαφανίσθηκαν. Αλλά ούτε και στον κηπάκο του φύτρωσε ξανά καλαμπόκι, όσες φορές κι αν προσπάθησαν πολλοί να το σπείρουν.
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο ταύρος του Γέροντα
Ο Άγιος Θεόφιλος είχε έναν ταύρο για να πηγαίνη στο Μοναστήρι και στην πόλι, επειδή το ερημητήριό του απείχε αρκετά από εκεί. Το πώς τον είχε αποκτήσει, έχει τη σημασία του.
Ο κρεοπώλης της πόλεως πήγε μια ημέρα στον π. Θεόφιλο για να εξομολογηθή και του ανέφερε, ότι είχε αγοράσει έναν πολύ ατίθασο ταύρο.
-Ήθελα να τον κρατήσω, παππούλη μου, αλλά αυτό το ζώο μου έχει κάνει τη ζωή δύσκολη, του είπε. Επιτίθεται σ’ όποιον βρεθή στο δρόμο του με τα κέρατά του και με βάζη σε μπελάδες. Τόσο που σκέφτομαι να τον σφάξω κι ας μη το θέλω.
-Δώσε τον σε μένα, είπε ο Άγιος. Μα πρώτα θα του διδάξουμε ταπείνωσι. Μόλις πας στο σπίτι σου, πλησίασέ τον και πές του: «Άκου, ταυρούλη μου. Από δω και πέρα δεν ανήκεις σε μένα, αλλά στον Πατέρα Θεόφιλο. Ετοιμάσου να τον συναντήσης».
Ο κρεοπώλης έκανε ό,τι ακριβώς του είπε ο Γέροντας. Από εκείνη την στιγμή ο ανυπότακτος ταύρος έγινε πιο ήσυχος και από πρόβατο.
Την άλλη ημέρα, ο κρεοπώλης του πέρασε μια θηλειά γύρω από τον λαιμό και τον παρέδωσε στον Γέροντα.
Ο Άγιος έφτιαξε ένα ξύλινο κάρρο, τύλιξε κι ένα καραβόπανο γύρω – γύρω και έτσι απέκτησε μεταφορικό μέσο. Όπου κι αν πήγαινε, καθόταν πάντα με την πλάτη γυρισμένη στον ταύρο, στο πίσω μέρος του κάρρου, όπου είχε τοποθετήσει ένα μικρό αγαπημένο του Ψαλτήρι, καθώς ταξίδευε. Ο ταύρος δεν είχε ούτε γκέμια, ούτε χάμουρα, παρά μόνο τον ζυγό και πήγαινε πάντα εκεί ακριβώς που ήθελε το αφεντικό του, χωρίς να τον οδηγήση κανείς. Λένε μάλιστα, ότι κατά την διαδρομή απέφευγε τις λακκούβες και τις αιχμηρές πέτρες, για να μην αναταράσσεται το κάρρο και αποσπάται ο π. Θεόφιλος από την μελέτη του.
Ο Μητροπολίτης της περιοχής Φιλάρετος, χωρίς λόγο, έτρεφε μια αντιπάθεια για τον Γέροντα Θεόφιλο και κάποια ημέρα, για ασήμαντη αφορμή, διέταξε να του πάρουν τον ταύρο και να τον δώσουν στην αδελφότητα της Λαύρας. Όμως, από την ημέρα που μπήκε στο κοπάδι των αδελφών εκείνων ο ταύρος, κατά ανεξήγητο τρόπο το κοπάδι άρχισε να αποδεκατίζεται σε τέτοιο βαθμό, που οι μοναχοί δεν ήξεραν πλέον τι να κάνουν. Κάλεσαν κτηνιάτρους να εξετάσουν τα ζώα, μήπως είχε πέσει κάποια επιδημία, αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Ύστερα το ανέφεραν στον Μητροπολίτη Φιλάρετο κι εκείνος ζήτησε να μάθη, από πότε άρχισε το κακό.
-Από τότε που ήρθε ο ταύρος του Θεόφιλου, του απάντησαν.
-Ώστε, έτσι! Αναφώνησε ο Μητροπολίτης και έδωσε εντολή να μεταφέρουν αλλού τον ταύρο.
Αμέσως τα υπόλοιπα ζώα βρήκαν την υγεία τους. Τότε ο Μητροπολίτης είπε να επιστρέψουν τον ταύρο στον π. Θεόφιλο. Μόλις είδε το ζώο του ο Άγιος, του χάϊδεψε στοργικά το κεφάλι, τον έζεψε ξανά στο κάρρο και ξανάρχισε τις εξορμήσεις του.
Έτσι απεδείχθη ότι
«έγνω βους τον κτησάμενον, και όνος
την φάτνην του κυρίου αυτού» (Ησαΐας 1:3).
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
***
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
