Η αρκούδα βοσκός
Δύο ασκητές, ο Φλωρέντιος και ο Ευτύχιος, ζούσαν μαζί στην περιοχή της Νουρσίας στην Ιταλία. Ο Ευτύχιος είχε το διδασκαλικό χάρισμα και ωδηγούσε πολλούς από τους ακροατές του στην χριστιανική ζωή.
Με τον καιρό η φήμη του εξαπλώθηκε και άρχισαν να τον παρακαλούν να ιδρύση Μοναστήρι. Όταν οι ικεσίες των πιστών έγιναν επίμονες και θερμές, ο Ευτύχιος δέχθηκε και έτσι χωρίσθηκε από τον συνασκητή του.
Ο Φλωρέντιος έμεινε τώρα μόνος να υπομένη καρτερικά τις δυσκολίες της ασκητικής ζωής. Παρακαλούσε όμως πάντοτε τον Θεό, να μην τον εγκαταλείψη, αλλά να τον βοηθά.
Μία ημέρα, μετά την πρωινή προσευχή, καθώς βγήκε από το ασκητήριό του, είδε στην είσοδο μία αρκούδα. Το θηρίο στεκόταν με σκυμμένο το κεφάλι και με τον τρόπο αυτό του φανέρωνε, ότι είχε την διάθεσι να τον υπηρετήση. Ο Φλωρέντιος κατάλαβε τον λόγο της παρουσίας της αρκούδας και ευχαρίστησε τον Θεό. Μετά της παρέδωσε τα τέσσερα πρόβατά του, τα οποία αδυνατούσε ο ίδιος να βοσκήση, και της είπε:
-Πήγαινε και βόσκησε τα πρόβατα αυτά! να τα φέρης πίσω το απόγευμα.
Παρέλαβε λοιπόν η αρκούδα τα πρόβατα και, σαν καλός βοσκός, πήγε και τα βόσκησε και τα επέστρεψε όλα στην ώρα τους το απόγευμα. Εκτελούσε δε στο εξής με επιμέλεια την εντολή του ερημίτη.
ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ
Ο οδηγός της Οσίας
Η Οσία Θεοδώρα η Πατρικία, η οποία εμφανιζόταν ως μοναχός, πήρε κάποτε την εντολή, να μεταφέρη μία επιστολή σ’ έναν ερημίτη, που ασκήτευε κάπου μακριά. Ο δρόμος που έπρεπε ν’ ακολουθήση ήταν πολύ επικίνδυνος, γιατί περνούσε από τόπους γεμάτους ανθρωποφάγα θηρία και δηλητηριώδη ερπετά.
Η Οσία, με αδιάκριτη υπακοή, μόλις πήρε την εντολή, ξεκίνησε δίχως να σκεφθή δυσκολίες και κινδύνους. Όταν όμως απομακρύνθηκε αρκετά από το Μοναστήρι, έχασε τον δρόμο της και δεν γνώριζε προς τα πού να κατευθυνθή. Εκείνη την στιγμή, παρουσιάστηκε μπροστά της ένα άγριο θηρίο και, αντί να την κατασπαράξη, έγινε φίλος και οδηγός της! Προπορευόταν αυτής και της έδειχνε τον δρόμο, μέχρι το κελλί του ερημίτη, στον οποίο θα παρέδιδε την επιστολή.
Και κατά την επιστροφή της, το θηρίο την ακολουθούσε, μέχρις ότου έφθασε στο Μοναστήρι. Μόλις όμως πέρασε την πύλη της Μονής και ανεζήτησε τον Ηγούμενο για να πάρη ευχή, το θηρίο ώρμησε στον θυρωρό και τον άρπαξε στα νύχια του. Άρχισε να κραυγάζη ο δυστυχής, αλλά κανείς δεν τολμούσε να πλησιάση. Άκουσε τις γοερές κραυγές του η Οσία και έτρεξε να τον γλυτώση. Διέταξε το θηρίο ν’ αφήση το θύμα του και ν’ απομακρυνθή, κι εκείνο υπάκουσε. Έπειτα εκείνη άλειψε με λάδι τις πληγές του θυρωρού και τον θεράπευσε.
ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Και τί δεν εδημιουργήθη εξ όσων εχρειάζοντο; Τί δε εκ των πολυτελών δεν εχαρίσθη εις τον βίον μας; Άλλα μεν δια να εξυπηρετούν τους ανθρώπους, άλλα δε δια να παρατηρούμεν το θαύμα της κτίσεως.
ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ
Η αρκούδα του Αγίου Σεραφείμ
Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ γεννήθηκε το 1759 στο Κούρσκ της Ρωσσίας, από εμπόρους γονείς. Στα δεκαεννέα του χρόνια πήγε στο δάσος του Σάρωφ, όπου ασκήτεψε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Εκεί, έδωσε στα διάφορα μέρη του δάσους ονομασίες, όπως Ναζαρέτ, Βηθλεέμ, Ιερουσαλήμ, Όρος Θαβώρ, Γολγοθάς. Την δε καλύβα του την ωνόμασε Άγιον Όρος. Έτσι, κάνοντας τις καθημερινές του εργασίες, μαζεύοντας βρύα, για να τα χρησιμοποιήση ως λίπασμα στον κήπο του, ή κόβοντας ξύλα, επαναλάμβανε τις διάφορες φάσεις της ζωής του Χριστού.
Σ’ αυτή την γη, ο Άγιος είχε άμεση επαφή με τα πλάσματα του Θεού, κάτι που του έδινε ιδιαίτερη χαρά. Οι φιλίες του με τα ζώα του δάσους γέμιζαν έκπληξι τους αδελφούς του, στο Σάρωφ, ιδιαίτερα όταν έβλεπαν κουνέλια, αλεπούδες, σαύρες, αρκούδες, ακόμα και λύκους να μαζεύωνται γύρω στα μεσάνυχτα στην είσοδο της καλύβας του, περιμένοντάς τον να τελειώση τις προσευχές του και να φανή με τα καρβελάκια το ψωμί, για να τα ταΐση.
Κάποια μέρα έφθασε στο μακρινό ερημητήριο του Αγίου Σεραφείμ μία αδελφή από το Μοναστήρι του Ντιβέγιεβο. Περνούσε μία περίοδο αγωνίας και απογοητεύσεως και ήθελε να φύγη από το Μοναστήρι, γιατί το διακόνημα της μαγείρισσας της προκαλούσε απέχθεια. Ο Άγιος Σεραφείμ είχε δώσει ευλογία να τον επισκεφθή.
Πλησιάζοντας στο ασκητήριό του, αντίκρυσε τον ερημίτη καθιστό έξω από το κελλί του, με μία πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του!
-Βοήθεια, Πάτερ! Φώναξε η φτωχή μοναχή. Ήρθε το τέλος μου!
Εκείνος έδιωξε την αρκούδα και της είπε γελώντας:
-Όχι, μητερούλα, δεν ήρθε ακόμα το τέλος σου. Το τέλος σου είναι μακριά. Η αρκούδα δεν θα σε πειράξη. Αντίθετα, θα σε διασκεδάση!
Και, αφού την καθησύχασε με τα λόγια αυτά, την κάλεσε να καθήση πλάι του επάνω σ’ έναν κορμό δέντρου. Η αρκούδα όμως πήγε και πάλι να ξαπλώση μπροστά στα πόδια του.
Η αδελφή έτρεμε σύγκορμη. Ο Γέροντας ωστόσο έβγαζε κομματάκια ψωμιού από το σακκούλι του και τάϊζε την αρκούδα, τόσο ήρεμα, σαν να τάϊζε κάποιο κατοικίδιο. Η μοναχή πήρε ξανά κουράγιο και, όταν αισθάνθηκε τελείως ασφαλής, ο Άγιος Σεραφείμ της έδωσε το υπόλοιπο ψωμί και την προέτρεψε να το δώση η ίδια στην αρκούδα.
-Όχι, Πάτερ, θα φάη και το χέρι μου μαζί, απάντησε εκείνη.
-Πίστεψέ με, μητερούλα, δεν θα φάη το χέρι σου, είπε ο Άγιος χαμογελώντας.
Η μοναχή πήρε το ψωμί και το έδωσε στο ζώο. Ήταν μάλιστα τόση η ευχαρίστησι που αισθανόταν, ώστε στενοχωρήθηκε πολύ, όταν τελείωσε το ψωμί.
-Θυμάσαι, μητερούλα, πώς ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον Άγιο Γεράσιμο στην έρημο; Έτσι μία αρκούδα υπηρετεί τον φτωχό Σεραφείμ. Βλέπεις, τα ζώα μας υπακούουν! Και συ, χάνεις εύκολα το θάρρος σου. Γιατί; Κάνε υπομονή! Θα έχετε χαρές στο Μοναστήρι. Επισκέπτες διάσημοι θα έρθουν, ζητώντας τα νέα του φτωχού Σεραφείμ. Κι εσύ, δίχως δισταγμό, θα τους πης τότε πως μαζί δώσαμε φαΐ σε μία αρκούδα. Αν είχα ένα ψαλίδι, θα έκοβα λίγο από το τρίχωμά της για απόδειξι. Σε ικετεύω, μητερούλα, μη χάνης ποτέ το κουράγιο σου. Για τίποτα!
-Αν οι αδελφές έβλεπαν την αρκούδα, θα πέθαιναν από τον φόβο τους, του είπε η μοναχή.
-Μα δεν πρόκειται ποτέ να την δουν, την βεβαίωσε ο Άγιος Σεραφείμ.
-Αν την σκότωνε κάποιος θα λυπόμουν πολύ, είπε πάλι η μοναχή.
– Κανείς δεν πρόκειται να την σκοτώση, απάντησε με σιγουριά ο Άγιος. Εκτός από σένα, κανείς άλλος δεν θα την δη.
«Πώς θα με πιστέψουν οι αδελφές, όταν θα τους διηγηθώ αυτό το θαύμα», σκέφθηκε η μοναχή. Και ο Γέροντας, διαβάζοντας την σκέψι της, είπε:
-Πριν περάσουν ένδεκα χρόνια από τον θάνατό μου, δεν θα πης σε κανέναν τίποτα. Μετά τα ένδεκα χρόνια, μητερούλα, θα ξέρης σε ποιον να το πης.
Η αδελφή γύρισε στο Ντιβέγιεβο με ανανεωμένο τον ζήλο για το διακόνημά της.
Ένδεκα χρόνια μετά την κοίμησι του Οσίου, παρακολουθώντας η μοναχή κάποιον ζωγράφο, που αγιογραφούσε τον Άγιο Σεραφείμ, θυμήθηκε το επεισόδιο με την αρκούδα και το διηγήθηκε για πρώτη φορά. Έτσι επαληθεύθηκε η προφητεία του Αγίου.
Η αρκούδα αυτή, εκτός από συντροφιά, προσέφερε μερικές φορές και βοήθεια στον Άγιο Σεραφείμ.
-Άκου δω, Μίσα, της είπε μία ημέρα που είχε επισκέπτες και οι οποίοι, ως συνήθως, έδειχναν φοβισμένοι στην θέα του θηρίου. Αντί να τρομάζης τους ανθρώπους, δεν πηγαίνεις καλύτερα να μου φέρης κάτι, να προσφέρω στους επισκέπτες μου;
Εκείνη υπάκουσε, χώθηκε στο δάσος και σε λίγο επέστρεψε, περπατώντας όρθια στα πόδια. Στα μπροστινά κρατούσε μία κηρύθρα με μέλι!
ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ
Εάν τα άλογα ζώα είναι επινοητικά και φροντίζουν δια την σωτηρίαν των, και ειξεύρη ο ιχθύς τί πρέπει να προτιμήση και τί ν’ αποφύγη, τί θα είπωμεν ημείς, που ετιμήθημεν με το λογικόν και εδιδάχθημεν τον θείον νόμον, και παρεκινήθημεν με τας υποσχέσεις, και εσοφίσθημεν από το Άγιον Πνεύμα, και όμως παρ’ όλα αυτά αλογώτερον από τους ιχθύς κανονίζομεν τα ζητήματά μας; Πώς θα δικαιολογηθώμεν, εάν εκείνοι μεν γνωρίζουν να κάμνουν κάποιαν πρόνοιαν δια το μέλλον, ημείς δε, επειδή δεν ελπίζομεν εις το αιώνιον μέλλον, εξοδεύωμεν την ζωήν μας εις τας κτηνώδεις ηδονάς; Ο ιχθύς περνά τόσα πελάγη δια να εύρη κάποιαν ωφέλειαν: τί θα απολογηθής συ που ζης εις την αργίαν; Η δε αργία είναι αρχή πάσης κακής πράξεως.
ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
