Είχαμε παρασυρθεί σε μακρά συζήτηση για υψηλά πνευματικά βιώματα, για εμπειρίες προχωρημένες, για αρετές δυσκολοκατόρθωτες… Μιλούσαμε με αυθεντία για τη μεγάλη δύναμη της προσευχής, την πίστη που υπερνικά και τις πιο μεγάλες δοκιμασίες, την αυταπάρνηση χάριν των άλλων, τη μεγάλη αξία της υπομονής, το ύψος της ταπεινοφροσύνης… Ακόμη και τη μεγάλη αρετή της σιωπής εκθειάσαμε! Και τότε κάτι μικρό συνέβη, κάποια στιγμιαία προσβολή, και προσγειωθήκαμε απότομα και αντιληφθήκαμε, ότι όλα αυτά που με θερμότητα υποστηρίζαμε πριν από λίγο δεν ήταν βιώματα δικά μας• ήταν βιώματα άλλων. Τα είχαμε διαβάσει στα βιβλία και μας συγκίνησαν και τα πιστέψαμε και τα οικειοποιηθήκαμε χωρίς κόπο και αγώνα. Και θυμήθηκε ο ένας από μας και την εξής ιστορία:
Συναντήθηκαν δυο άνθρωποι τυχαία, αλλά σύντομα διεπίστωσαν, ότι είχαν ένα κοινό ενδιαφέρον, τα ταξίδια σε εξωτικά μέρη. Και άρχισαν να ανταλλάσσουν ατελείωτες εμπειρίες για χώρες μακρυνές, για τόπους παραδεισένιους, εκεί που τα νερά τρέχουν ορμητικά, η βλάστηση οργιάζει και η ποικιλία των ζώων είναι απίστευτη…, εκεί που μόνο οι πολύ τολμηροί φθάνουν. Και τότε πάνω στον ενθουσιασμό είπε ο πρώτος:
— Νομίζω ότι σας έχω συναντήσει σε ένα από αυτά τα μέρη.
— Θα πρόκειται για κάποιον άλλο άνθρωπο, είπε ο δεύτερος με κάποιο δισταγμό. Εγώ δεν ταξίδεψα ποτέ…
— Δεν ταξιδέψατε…; Ούτε κι εγώ …, παραδέχτηκε και ο πρώτος.
— Τοτε θα πρόκειται για… δυο άλλους ανθρώπους(!), συνεπέρανε με αμηχανία ο δεύτερος.
Β. Π.
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», Απρίλιος του 2009.
