Αμέσως μετά την ήττα των Βυζαντινών στη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μ.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας καταλήφθηκε από του Σελτζούκους Τούρκους, οι οποίοι έφθασαν μέχρι τις ακτές του Αιγαίου και κατέστησαν πρωτεύουσα του κράτους τους για σύντομο διάστημα τη Νίκαια της Βιθυνίας.
Τρεις ήσαν οι σημαντικότερες απόπειρες που ανελήφθησαν στη συνέχεια για την ανακατάληψη της Μικράς Ασίας:
Η πρώτη αναλήφθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ το Κομνηνό, ο οποίος ύστερα από συμφωνία με τους Σταυροφόρους της Α’ Σταυροφορίας, διεκπεραίωσε αυτούς το 1097 στην ασιατική ακτή με αντάλλαγμα να του παραδώσουν τα εδάφη που θα απελευθέρωναν από τους Τούρκους. Αργότερα ο Αλέξιος ανακατέλαβε και άλλες περιοχές και αποκατέστησε τη Βυζαντινή εξουσία σε ένα μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας.
Η δεύτερη αναλήφθηκε το 1176 από τον εγγονό του Αλεξίου, τον Μανουήλ Α’ Κομνηνό, ο οποίος προέλασε με μια μεγάλη στρατιά προς το Ικόνιο, τη πρωτεύουσα του σελτζουκικού κράτους για να δώσει τελική λύση στο πρόβλημα κατοχής της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους. Πλησίον όμως του Μυριοκέφαλου έπεσε σε ενέδρα και ο στρατός του καταστράφηκε. Από την εποχή εκείνη και στη συνέχεια, η εξουσία της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας στη Μικρά Ασία συνεχώς θα φθίνει, μέχρι που θα εξαφανιστεί πλήρως από τους Οθωμανούς Τούρκους περί το 1340 περίπου…
