Μια αλλιώτικη πολιτεία ζει πιο ψηλά. Κρεμασμένη μεταξύ ουρανού και γης. Μετέωρη. Πιο πολύ στραμμένη στον ουρανό, παρά στη γη. Μετέωρα!
Αλλά «φάρος παμφαής» μεταξύ των Ι. Μονών των Μετεώρων στέκει το Μεγάλο Μετέωρο και ο κτίτοράς του, ο άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης.
Ο όσιος ζει από το 1302-1380. Πατρίδα του «αι Νεαι Πατραι», η σημερινή Υπάτη της Φθιώτιδος. Πολύ μικρός δοκιμάζεται από την ορφάνια. Σε νεαρή ηλικία αιχμαλωτίζεται από τούς Φράγκους, από τούς οποίους κατορθώνει να δραπετεύσει και να καταφύγει με τον προστάτη θείο του στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, μέσα σε πτωχεία, με κόπο μορφώνεται. Θλίβεται γιατί ορφανεύει μια φορά ακόμα, όταν πεθαίνει και ο προστάτης του. Τωρα ο άγιος παραδίδει πλήρως και τελείως τον εαυτό του στα χέρια του μοναδικού προστάτη, του Θεού.
Επισκέπτεται το Αγιον Ορος με σκοπό να μείνει εκεί για πάντα. Οι διακριτικοί γέροντες εκεί διακρίνουν τη σπάνια μοναχική κλήση του, αλλά το νεαρό της ηλικίας του τον αναγκάζει να πάει στην Κων/πολη. Ξαναγυρίζει στο Ορος και η επιθυμία του πραγματοποιείται. Γινεται μοναχός.
Επιδρομές Τούρκων τον αναγκάζουν με άλλους μοναχούς να εγκαταλείψει το Περιβόλι της Παναγίας και να ζητήσουν τόπο διαμονής. Από εδω ο Θεός ανοίγει έναν άλλο δρόμο για τον Αθανάσιο.
Ανεβαίνοντας όλο ψηλότερα, όλο μακρύτερα από τα τερπνά του κοσμικού βίου, καταλήγει στον Πλατύλιθο, στο Μεγάλο Μετέωρο. Εκε: οργανώνει μοναστικό Κοινόβιο που ανθίζει ως σήμερα.
Σε ηλικία 78 ετών ήρεμα και ειρηνικά παραδίδει την οσιακή ψυχή του στον Λατρευτό Κυριο Του.
Λιγο πριν αφήνει την πνευματική διαθήκη του στούς αδελφούς του λέγοντας τα εξής:
« Αδελφοί και πατέρες, ιδού οπού παραδίδω εις όλους εσάς ολίγην τινά και τελευταίαν εντολήν. Και πρώτον μεν σας αφίνω εις την σκέπην της υπερευλογημένης Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, καθώς και το Μοναστήριον είναι κεκληρωμένον εις το όνομά της, εις την οποίαν και εγώ ελπίζωντας και έχωντας το θάρρος μου, δεν υστερήθηκα έως τώρα από την αναγκαίαν χρείαν. Ελπίζω δε και δια πρεσβειών αυτής να σωθώ κατά χάριν, ανκαλά και να μη έκαμα εις όλην μου την ζωήν κανένα καλόν. Αλλ’ επειδή η ζωη μου όλη όπου έζησα εδώ δεν ήτον δια άλλο τίποτες, πάρεξ δια τον Θεόν, και εγώ πρώτον εκατοίκησα και εκαλλώπισα τούτο το κάθισμα, και με το μέσον το εδικόν μου ήλθετε όλοι όσοι ευρίσκεσθε εις το Μετέωρον. (…)
Και ένας προς τον άλλον έχετε αγάπην και ομόνοιαν. Και πολιτεύεσθε καθώς σας ερμήνευσα και σας εδιέταξα απάνω εις το τυπικόν κατά ταις παραδόσεις των αρχαίων αγίων πατέρων. Οταν δε συνέβη να κοιμηθή εκείνος όπου εβάλθη τώρα από λόγου μου προεστώς και ηγούμενος, να γίνεται εκλογή, ήγουν να διαλέγεται ένας από τούς ευρισκομένους αδελφούς και ας αναβιβάζεται εις την αρχήν και εξουσίαν του ηγουμενείου, όποιος και αν είναι και όχι από αλλού, επειδή δεν θέλει προκόψει. Ας είναι δε και με τη γνώμη του ηγουμένου του Αγίου Νικολάου.
Το λοιπόν αδελφοί σώζεσθε όλοι και ο Θεός της ειρήνης ας είναι με όλους εσάς».
Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Απριλίου.
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Απριλίου του 2006.
