Πριν 150 χρόνια περίπου, στην Νέα Υόρκη, οι συνθήκες εργασίας αλλά και διαβιώσεως των γυναικών βρίσκονταν σε πολύ χειρότερο επίπεδο από ότι σήμερα. Η σύγχρονη ιστορία μας διδάσκει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε το γυναικείο εργατικό κίνημα. Άρχισε δειλά δειλά το 1820 με μικρές απεργίες και κορυφώθηκε στις 8 Μαρτίου του 1857. Οι γυναίκες που εργάζονταν σε βιοτεχνίες ενδυμάτων στην Νέα Υόρκη, απήργησαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες και λιγότερες ώρες εργασίας. Η απεργία διαλύθηκε με βίαια μέσα από την αστυνομία της πόλεως. Το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε μόλις γεννηθεί. Ένας σκληρός αγώνας για τα δικαιώματα της γυναίκας, στην εργασία αλλά και στην εκτός εργασίας ζωή της, ξεκίνησε και συνεχίζεται μέχρι της μέρες μας.
Η 8η Μαρτίου λοιπόν, είναι αφιερωμένη στον αγώνα αυτό. Καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν (Clara Zetkin), το 1910, κατά την διάρκεια της Δευτέρας Διεθνούς Διασκέψεως Σοσιαλιστριών, στην Κοπεγχάγη. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε το 1977 την 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και την Διεθνή Ειρήνη.
Το εν λόγω παγκόσμιο κίνημα επηρέασε και την Ελλάδα φυσικά. Η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία άρχισε να αναβαθμίζεται, τουλάχιστον θεσμικά, το 1952, οπότε με τον νόμο 2159 οι Ελληνίδες απέκτησαν το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Δηλαδή μπορούσαν πλέον να ψηφίζουν στις εκλογές, δημοτικές και βουλευτικές, αλλά και να υποβάλουν υποψηφιότητα σε αυτές για να εκλεγούν. Πρώτη Ελληνίδα βουλευτής ήταν η Ελένη Σκούρα που έθεσε υποψηφιότητα με το κόμμα «Ελληνικός Συναγερμός». Η Ελληνίδα, βάση και ενώπιον του νόμου, έγινε ίση με τον Έλληνα μόλις το 1975. Η αγροτική σύνταξη δόθηκε στις αγρότισσες με νόμο που ψηφίστηκε το 1982. Ο νομοθέτης χρειάστηκε άλλα δύο χρόνια για να ορίσει, το 1984, ότι για τον βιασμό ασκείται αυτεπάγγελτη δίωξη.
Την ισοτιμία όμως μεταξύ των δύο φύλλων δεν θα την φέρουν οι νόμοι. Θα την φέρουν οι άνθρωποι. Θα την φέρω εγώ, όταν σέβομαι την συνάδελφό μου στην εργασία και της αναγνωρίζω τους κόπους και τις επιτυχίες. Θα την φέρεις εσύ όταν δεν θεωρείς ότι μοναδική σου εργασία είναι η πρωινή και ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι ευθύνη της γυναίκας σου. Θα την φέρει ο κάθε υιός όταν βοηθάει και λέει ένα ευχαριστώ στην μητέρα του. Θα την φέρει ο κάθε πατέρας όταν σέβεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κόρης, της συζύγου ή της μητέρας του. Θα την φέρουμε όλοι εμείς, όταν θα καταλάβουμε και θα αποδείξουμε με πράξεις, ότι είμαστε ίσοι με τις γυναίκες, αλλά όχι ίδιοι. Όλοι εμείς που θα τις σεβαστούμε και θα τις αγαπήσουμε, όπως εκτιμάμε και αγαπάμε την αδερφή μας και την μάνα μας. Γυναίκες άλλωστε είναι και αυτές.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως και η γυναίκα και ο άνδρας «αποκτούν» την πραγματική αξία, θέση και υπαρξιακή προοπτική τους, όταν θεωρηθούν από όλους, αν βέβαια αυτό είναι δυνατόν, ως «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» πλάσματα! Από αυτή την κεφαλαιώδους σημασίας αδιάψευστη αλήθεια προέρχεται και το του Αποστόλου Παύλου: «ουκ ένι άρσεν και θήλυ’ πάντες γάρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού. (Προς Γαλάτας: Γ.28).
Αυτό σημαίνει πως δεν γίνεται ποτέ να θεωρηθούν, ούτε ο άνδρας, ούτε και η γυναίκα, ως ρες, αλλά ως Θεοτίμητα πρόσωπα, μοναδικής και ανεκτίμητης αξίας, τέτοιας αξίας ώστε να μπορούν να γίνουν όλοι Θεοί κατά Χάριν! Αν μάλιστα η γυναίκα επιδιώξει να έχει ως πρότυπο την μοναδική και ανυπέρβλητη βιωτή της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, τότε σίγουρα θα βαδίζει σε αλάθευτο δρόμο επιτυχίας.
Ι. Χ. Π.
