Ταξίδι στα μάτια του/της συζύγου μας. Το κοίταγμα των ματιών του/της και η παραμονή μας εκεί.
Ο καφές που μας φτιάχνει με τόση αγάπη, η χαρακτηριστική μυρωδιά του καφέ, το άχνισμά του, ενώ αυτός/αυτή κάθεται δίπλα μας και μαζί τον απολαμβάνουμε.
Τα παιδιά μας που τρέχουν, παίζουν, μαλώνουν, κλαίνε για ασήμαντα πράγματα.
Η ομορφιά του σπιτιού μας, όσο φτωχό κι αν είναι, ή ακόμη κι αν είναι πλούσιο, τα έπιπλά του, οι φωτογραφίες των παιδιών μας από άλλες περασμένες εποχές που δεν γυρνάνε πίσω.
Τα βράδια στον κήπο του σπιτιού μας, είτε ελεύθεροι είτε παντρεμένοι, τα λουλούδια στις γλάστρες, το λάλημα του πετεινού μετά τα μεσάνυκτα, που μας σηματοδοτεί τη νέα μέρα, που μας υπενθυμίζει την πτώση του Πέτρου, στον οποίο όμως δόθηκαν μετά τα κλειδιά του παραδείσου.
Το γλυκό του κουταλιού με το κρύο νερό στις μέρες των νηστειών του δεκαπενταυγούστου.
Το φαγητό που μας έφτιαξε, το φαγητό που κάηκε. Το κρύο δροσερό νερό που μας έφερε αφού μόλις τώρα τελειώσαμε το σκάλισμα του κήπου, ή το συγύρισμα της αποθήκης.
Η συνομιλία με τα παιδιά μας, το μεσημεριανό, ίσως και το βραδινό που όλοι μαζί καθόμαστε.
Όλα αυτά, μα και πολλά άλλα, αν πραγματικά τα ζούμε και τα απολαμβάνουμε στην κάθε τους λεπτομέρεια: τι άλλο θα θέλαμε; Αυτά μας ξεκουράζουν, μας δίνουν χαρά, ανάπαυση. Αν όλα αυτά τα μικρά μικρά, που ίσως τώρα κάποιος που τα διαβάζει να χλευάζει τον γράφοντα, δεν τα ζούμε, τότε για ποιες διακοπές να μιλήσουμε; τότε ποιες αλήθεια διακοπές θα μας ξεκουράσουν;
Φυσικά δεν είναι η αναφορά μου μόνο σε αυτούς που είναι παντρεμένοι, μα και σε όλους όσους είναι ελεύθεροι, στις δικές του αναλογίες ο καθένας. Αυτό θα πει: ζήσε τη ζωή σου..δοξολογικά! Αν πάμε, όπου κι αν πάμε, θα κουβαλήσουμε τον ιδιότροπο εαυτό μας και θα είμαστε όλο γκρίνια, αναγκάζοντας τον σύζυγο ή την σύζυγο να ευχόταν να μην πήγαιναν διακοπές…
Τελικά οι καλύτερες διακοπές αρχίζουν από τον ισορροπημένο άνθρωπο, αυτόν που απολαμβάνει το κάθε τι, μικρό κι ασήμαντο, μα ωραίο, από τον άνθρωπο που έχει μια δοξολογική στάση ζωής απέναντι στο δημιουργό του. Αλήθεια, πότε είπαμε ένα δόξα σοι ο Θεός για το ότι μπορούμε να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε τα πάντα γύρω μας; Πότε, για το νερό που μας αξίωσε και πήραμε και που μας ξεδίψασε; Για τα παιδιά που μας χάρισε ο Θεός και που δεν τα χαρήκαμε, παρά τους μεταδώσαμε ένα σωρό δικά μας ελαττώματα;
Πότε δοξάσαμε τον Θεό για την/τον συζυγό που μας έδωσε; Για το φαγητό που μας έφτιαξε η σύζυγος, και ο σύζυγος σε αρκετές περιπτώσεις και που ποτέ δεν είπαμε: «σ΄ ευχαριστώ σύζυγέ μου για το νόστιμο φαγητό σου», για το γλύκισμα που μας έφτιαξε, για το νερό που μας έφερε.!!!
Αν όλα αυτά γίνονταν μια μυσταγωγία, τότε θα έχουμε ατέλειωτες διακοπές, τότε όπου κι αν πάμε, σε οποιονδήποτε προορισμό, θα περάσουμε όμορφα, γιατί είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε την ομορφιά της ψυχής και ο,τι γύρω, μας περιβάλλει.
Η σωστή επικοινωνία με τον Θεό μας οδηγεί σε μια σωστή στάση απέναντι στη ζωή και τα πράγματα που την συναποτελούν, σε μια σωστή στάση απέναντι στον εαυτό μας κυρίως και απέναντι στον πλησίον μας, που πρώτος πλησίον είναι οι γονείς, για όσους δεν είναι παντρεμένοι, και για τους άλλους ο/η σύζυγος.
Αυτό που γενικά θέλω να μεταφέρω, είναι πως περνάνε οι μέρες μας, οι μήνες, τα χρόνια χωρίς πραγματικά να τα απολαμβάνουμε, χωρίς ουσιαστικά να τα ζούμε γιατί απλά μάθαμε να ζούμε μέσα στη γκρίνια. Βυθισμένοι μέσα στους ποικίλους λογισμούς μας, φεύγει η στιγμή, κι αυτό είναι μεγάλο αμάρτημα.
Πολλοί θα φέρουν ένσταση και θα πουν μα πως; Πως θα χαρούμε αφού είμαστε χωρισμένοι. Πως θα χαρούμε και θα απολαύσουμε τη στιγμή αφού ο Θεός δεν μας χάρισε παιδιά. Πώς να μην έχουμε σκέψεις και λογισμούς αφού πέρασαν τα χρόνια μας κι ακόμη είμαστε χωρίς σύντροφο. Πώς να έχουμε γαλήνη και ηρεμία αφού πάσχουμε από ανίατη ασθένεια.
Ενστάσεις..και πάλι ενστάσεις. Έχουμε όλοι δίκαιο. Για πέστε μου όμως πότε θα πάψουν οι θλίψεις στη ζωή μας; Γι αυτό ας ζήσουμε την ζωή μας, αγαπητοί μου, όπως σας την περιέγραψα πιο πάνω. Άλλη λύση σωστή δεν υπάρχει.
Η/Υ ΠΗΓΗ
http://agapisdiakonia.blogspot.com/
