Ως πότε, Κυριε, τα άνθη του κακού
θα μου πληγιάζουνε τη σάρκα της ψυχής;
Ως πότε, Κυριε, των σειρήνων οι φωνές
στην ακοή μου θα ηχούν
και θα μου κλείνουν την οδό που οδηγεί
στο φωτεινό στρατί του Ουρανού;
Ας ήταν, Κυριε, έστω για λίγο ν’ άγγιζα
τα κράσπεδα τα φωτεινά της Αγιας Πολιτείας
έτσι καθώς ο Ανταίος άγγιζε τη γη
και δύναμη έπαιρνε απ’ αυτή,
έτσι τη δύναμη να πάρω όχι απ’ τη γη
μα απ’ το Φως που οδηγεί στη φωτεινή Πατρίδα!…
Εκεί,
όπου τα δάκρυα γίνονται χαράς πηγή.
Εκεί,
που γίνονται οι λυγμοί
τραγούδια ευδαιμονίας!…
Κύριε!…
Κάνε να μη στερέψουνε τα δάκρυα της μετάνοιας,
Ξέπλυμα θείο αίμα Τιμής πληγής,
Ωσπου Εσύ, ο Καλός Ποιμήν
να σκύψης ν’ αγκαλιάσης
το πλανεμένο πρόβατο, που θελητά ή αθέλητα
σε κακοτράχαλα βουνά, πλανήθηκε και χάθηκε
μακρυά από το Ποίμνιό Σου!…
Ω! Κύριέ μου! Κύριε!
Ποτε το ρούχο της Γιορτής; Ποτε το δαχτυλίδι
του αρραβώνα της χαράς θα μου φορέσης πάλι;
Ω… Κύριέ μου! Κύριε!
γείρε την ακοή Σου
και δέξου τούτη την κραυγή
σαν να μαι εκείνο της Γραφής
το άσωτο παιδί Σου!…
Στάσα Στρούζα-Μαργαρίτη
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Ιουνίου 2006.
