ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’, Μέρος πρώτον.
Πρέπει να έχης για τον εαυτό σου ιδέα ταπεινή
Μην υψηλοφρονής για τις πολλές σου γνώσεις, αλλά με ταπείνωση να αναγνωρίζης την αμάθειά σου, μπροστά στην πανσοφία του Θεού.
ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ έχει μέσα του τον πόθο της γνώσεως. Τί θα ωφεληθής όμως από τις ξένες γνώσεις, χωρίς το φόβο του Θεού;
Ο ταπεινός αμόρφωτος χωρικός που υπηρετεί με αγνότητα τον Θεό, είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τον υπερήφανο σοφό, που έχει για μοναδική του φροντίδα, όχι της ψυχής του την πορεία, αλλά την πορεία των άστρων.
Αυτός που γνωρίζει καλά τον εαυτό του, τον περιφρονεί. Οι έπαινοι των άλλων τον αφήνουν αδιάφορο. Ενώ οι άνθρωποι της ξερής γνώσεως, αγαπούν να επιδεικνύωνται και να τιμούνται ως σοφοί.
Ο Θεός όμως θα μας κρίνη όχι σύμφωνα με τις γνώσεις μας, αλλά σύμφωνα με τα έργα μας. Τι θα μας ωφελήση αν παρουσιασθούμε ενώπιόν Του σοφώτατοι σε γνώσεις, γυμνοί όμως από έργα αγάπης;
Συγκέντρωσε λοιπόν την προσοχή σου σε ό,τι ωφελεί την ψυχή. Είναι ανόητος εκείνος που προσέχει άλλα πράγματα και όχι ό,τι οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής του.
Τα πολλά λόγια δεν χορταίνουν τη δίψα της ψυχής. Η καθαρή όμως και αγία ζωή, η ήρεμη και γεμάτη γαλήνη συνείδησις, αναπαύουν την καρδιά και γιγαντώνουν την εμπιστοσύνη στον Θεό.
Όσο περισσότερες και βαθύτερες είναι οι γνώσεις σου, τόσο αυστηρώτερα θα σε κρίνη ο Θεός, αν κι η ζωή σου δεν είναι αγία.
Μην υψηλοφρονείς λοιπόν για την σοφία ή την επιδεξιότητά σου. Ν’ ανησυχής μάλλον και να φοβάσαι μήπως δεν διαχειρίζεσαι καλά ό,τι σου ενεπιστεύθη ο Θεός.
Μη νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Τα όσα ξέρεις είναι τόσο λίγα μπροστά σ’ αυτά που αγνοείς!
Λοιπόν, «μη υψηλοφρόνει» (Ρωμ. ια’ 20), αλλά μάλλον ν’ αναγνωρίζης και να ομολογής την αμάθειά σου.
Να ζης άγνωστος μέσα στον κόσμο, με ταπεινή ιδέα για τον εαυτό σου, και βαθειά συναίσθησι της αδυναμίας σου.
Πώς τολμάς να ξεχωρίζης τον εαυτό σου από τους άλλους, αφού τόσοι και τόσοι σε ξεπερνούν στη μόρφωσι και στη γνώσι του νόμου του Θεού; Θέλεις να μάθης κάτι που θα σε ωφελήση; Άκουσέ το. Να προτιμάς να ζης άγνωστος κι ο κόσμος να σε θεωρεί ασήμαντο.
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη και ωφέλιμη επιστήμη από την αυτογνωσία και την αυτοπεριφρόνησι.
Είναι δείγμα τελειότητος και εκδήλωσις σοφίας μεγάλης η ταπεινή περί του εαυτού σου γνώμη και η σωστή κρίσις και εξύψωσις των άλλων.
Μπορεί να δης τον αδελφό σου να κάνη την χειρότερη, την πιο βαρειά αμαρτία: μη σου περάσει από το νου πως είσαι καλλίτερος. Πού το ξέρεις ότι εσύ πάντοτε θα κάνης το καλό;
Όλοι έχουμε τον φόβο να πέσουμε και ν’ αλλάξουμε ζωή. Εσύ όμως, να πιστεύης ότι μπορεί να πέσης απ’ τους άλλους, πιο εύκολα.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη, υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
