Ο ησυχαστής και οι λύκοι
Όταν ήμουν παιδί, επισκεπτόμουν συχνά με τους γονείς μου το Μοναστήρι της Βορόνα. Εκεί άκουσα για κάποιον ησυχαστή Βενιαμίν. Ήταν μεγαλόσχημος μοναχός και αγωνιζόταν στην ησυχαστική Σκήτη της Βορόνα, τέσσερα χιλιόμετρα από το Μοναστήρι. Οι γεροντότεροι μοναχοί έλεγαν, πώς αυτός ο ησυχαστής έφερε επάνω του την χάρι του Θεού τόσο πλούσια, ώστε ακόμα και τα άγρια θηρία τον συντρόφευαν ειρηνικά και τον τιμούσαν.
Ο ησυχαστής Βενιαμίν βάδιζε ανυπόδητος χειμώνα – καλοκαίρι σε όλη του την ζωή και τρεφόταν μόνο μετά την δύσι του ηλίου, με σπόρους και ξερό ψωμί, και επαναλάμβανε την Ευχή συνεχώς. Μία νύχτα, που ήρθε από την Σκήτη στο Μοναστήρι για να πάρη το ψωμί του, τον ακολούθησε μία αγέλη λύκων. Στάθηκαν στην πύλη της Μονής και τον περίμεναν. Εκείνος, αφού μπήκε μέσα και προμηθεύθηκε τα αναγκαία από τον οικονόμο, τον άρτο και τον οίνον για την Θεία Κοινωνία, έφυγε. Οι πιστοί του σύντροφοι – οι λύκοι – τον περίμεναν υπομονετικά και μετά τον ακολούθησαν και πάλι μέχρι την Σκήτη του.
(Από μία συζήτησι με τον Ιερομόναχο Κασσιανό της Μονής Σιμπάστρια της Ρουμανίας).
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Φύλακες τα φίδια
Ένας άγιος άνθρωπος, ονόματι Αμμούν, που ζούσε σε Μοναστήρι, αποφάσισε κάποτε να αναχωρήση για την έρημο της Αιγύπτου, ενοχλημένος από τις επιθέσεις των κλεπτών, που του στερούσαν τα ενδύματα και την τροφή του.
Φθάνοντας στην έρημο βρήκε δύο μεγάλα φίδια και τα έβαλε να φυλάνε την είσοδο του κελλιού του. Έτσι, όταν επανεμφανίσθησαν οι κλέπτες, πάγωσαν στην θέα των ερπετών και έπεσαν καταγής. Μόλις τους είδε ο Αμμούν, τους είπε:
-Κοιτάξτε πόσο χαμηλά πέσατε. Πιο χαμηλά και από τα φίδια! Τα πλάσματα αυτά, ευλογία Θεού, ήλθαν στην υπακοή μας, αλλά εσείς, καθώς βλέπω, ούτε Θεόν φοβείσθε, ούτε τους δούλους Του σέβεσθε.
Κατόπιν, τους πήρε μέσα στο κελλί του, τους φιλοξένησε και τους νουθέτησε, λέγοντάς τους ότι είναι καιρός ν’ αλλάξουν ζωή. Πράγματι, οι άνθρωποι εκείνοι μετενόησαν και αποφάσισαν να ενδυθούν και το μοναχικό σχήμα. Όσο για τα φίδια, έμειναν, όσο έζησε ο Αμμούν, να φυλάνε την είσοδο του κελλιού του.
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση
και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα.
Ότι επ’ εμέ ήλπισε, και ρύσομαι αυτόν˙
σκεπάσω αυτόν ότι έγνω το όνομά μου.
ΨΑΛΜΟΣ 90:13-14
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
