(Ματθ. θ, 1- 8. Μάρκ. β, 1- 12. Λουκ. ε, 17-26).
Ύστερα από μερικές μέρες, μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε και έξω από την πόρτα˙ και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας ένα παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες». 76
Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας τον Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονταν και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; 77
Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» ή να του πω, «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα;» Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» – λέει στον παράλυτο: «Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ’ όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν τον Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!».
ΣΧΟΛΙΑ
(76) «Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο».
Τίνων δε την πίστιν είδεν ο Ιησούς Χριστός; Του παραλύτου και εκείνων, οίτινες εβάσταζον την κλίνην αυτού˙ δια τούτο δε είπε την λέξιν «αυτών» εις τον πληθυντικόν, ίνα δείξη, ότι όχι μόνον ο παράλυτος επίστευεν ότι λαμβάνει την θεραπείαν, αλλά και εκείνοι που εσήκωσαν την κλίνην του και τον έφεραν εμπρός εις τον Χριστόν˙ ενδεχομένως δε ούτοι ήσαν συγγενείς του παραλύτου ή φίλοι ή γείτονες ή άλλοι ευσπλαγχνικοί άνθρωποι. Αυτά δε τα πράγματα εφανέρωσαν την πίστην και αυτών και του παραλύτου˙ διότι, εάν ο παράλυτος δεν επίστευε, δεν θα ωνόμαζεν αυτόν τέκνον ο Ιησούς Χριστός˙ εάν δε οι βαστάζοντες αυτόν δεν επίστευον, ούτε θα εφορτώνοντο την κλίνην μετά τοσαύτης προθυμίας, ούτε ανέβαινον εις την στέγην του οίκου, ως λέγει ο ιερός Μάρκος, ούτε αφαιρούσαν την στέγην αυτής, ίνα, εκείθεν καταβιβάσαντες τον παράλυτον, τοποθετήσωσιν αυτόν ενώπιον του Σωτήρος Χριστού (Μάρκ. β’ 4). Επειδή λοιπόν εγνώρισεν ο πολυεύσπλαγχνος Ιησούς την πίστιν αυτών, είπεν εις τον παραλυτικόν: Τέκνον, μη φοβείσαι, αλλά μεγαλοψύχει
και έχε θάρρος, διότι αυτήν την ώραν λύονται και συγχωρούνται αμαρτίαι σου˙ «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».
Ταύτα τα λόγια πληροφορούσιν ημάς, ότι ο παράλυτος όχι μόνον επίστεύσεν εις τον Ιησούν, αλλά και ηλευθερώθη από των αμαρτιών αυτού˙ διότι ουδείς μεν άπιστος λέγεται τέκνον Θεού, ουδείς δε αμετανόητος λαμβάνει την άφεσιν των αμαρτιών αυτού. Η εις Χριστόν πίστις δίδει το χάρισμα της υιοθεσίας, και ποιεί τον άνθρωπον τέκνον Θεού˙ «Όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιωάν. α’ 12). Η αληθής μετάνοια φέρει ευθύς την άφεσιν των αμαρτιών˙ δια τούτο δε ο Θεάνθρωπος είπεν, ότι είναι πρέπον να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού όχι μόνον μετάνοια, αλλά και η δια την μετάνοιαν διδομένη άφεσις των αμαρτιών. «Και κηρυχθήναι επί τω ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη» (Λουκ. κδ’ 47).
Βλέπε δε, ότι πρώτον εσυγχώρησεν ο Ιησούς Χριστός τας αμαρτίας του παραλύτου, ήτοι ιάτρευσε της ψυχής αυτού την ασθένειαν, έπειτα εθεράπευσε του σώματος αυτού την παράλυσιν. Εκ τούτου μανθάνομεν, ότι εξ αμαρτιών πολλάκις ασθενούμεν˙ όταν δε δια της μετανοίας εξαλείψωμεν τας αμαρτίας, τότε λαμβάνομεν και την υγείαν του σώματος. Τι δε ηκολούθησεν, ότε ο Ιησούς Χριστός εξεφώνησε της ευσπλαγχνίας αυτού τα λόγια προς τον παράλυτον, ήτοι το «Αφεωνταί σοι αμαρτίαι σου»;
(Αρχιερεύς, Νικηφόρος Θεοτόκης.)
(77) «Ίνατί υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών;»
Δύνασθε, αγαπητοί, να φαντασθήτε την ταραχήν που θα ησθάνθησαν οι Γραμματείς την ώραν εκείνην του δημοσίου ελέγχου; Ο Κύριος κατά τρόπον ανεξιχνίαστον είδε το εσωτερικόν της υπάρξεώς των, έκαμε την μυστικήν επιθεώρησίν του και ακτινογραφίαν και εύρεν ότι η καρδία των ήτο πλήρης ηθικής κοπρίας, πλήρης ενθυμήσεων πονηρών που εγέννα την στιγμήν εκείνην το πάθος του φθόνου.
Αλλά ο δημόσιος αυτός έλεγχος του Χριστού προς τους Γραμματείς δεν πρέπει να εμβάλλη και ημάς όλους εις ανησυχίαν; Δεν σκεπτόμεθα και ημείς το κακόν, όπως οι Γραμματείς την ημέραν εκείνην του θαύματος; Δεν έχομεν και ημείς την καρδίαν μας πολλάκις πλήρη πονηρών ενθυμήσεων; Δυστυχώς! Αποφεύγοντες όπως οι Γραμματείς ωρισμένας εξωτερικάς πράξεις, μάλλον δια τον φόβον των ανθρώπων ή τον φόβον του Θεού, νομίζομεν ότι είμεθα εν τάξει απέναντι του ηθικού Νόμου και δεν δίδομεν καμμίαν σημασίαν εις το εσωτερικόν της καρδίας. Ταλαίπωροι ημείς! Φυλάττομεν τας οικίας, ασφαλίζομεν τας αποθήκας και τα καταστήματα, περιφράσσομεν τα κτήματα, αλλά αδιαφορούμεν και αφήνομεν αφύλακτον το πολυτιμότερον εξ όλων των κτημάτων μας, την καρδίαν μας, και ιδού εισέρχονται οι κλέπται και οι λησταί, οι μεγάλοι στασιασταί, οι πονηροί δηλαδή διαλογισμοί, που θα αναστατώσουν τον ψυχικόν μας κόσμον, θα θύσουν και θ’ απολέσουν, θα κλέψουν τα τιμαλφή μας…
Η καρδία μας! Αύτη – κατά τον ιερόν Αυγουστίνον – αύτη είνε η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός, ζώα μικρά μετά μεγάλων˙ εκεί πλοία διαπορεύονται, δράκων ούτος, ον έπλασας εμπαίζειν αυτή». (Ψαλμ. 103, 25-26). Εκεί εις τους σκοτεινούς θαλάμους της εκτελούμεν νοερώς το πρώτον όλα τα αμαρτήματα, όλα τα εγκλήματα. Εκεί λεπτομερώς σχεδιάζομεν το κακόν. Εκεί και κλέπτομεν και φονεύομεν και πορνεύομεν και εκτελούμεν μυριάκις τους εχθρούς μας. Και ουδείς οφθαλμός ανθρώπων μας βλέπει δια να είπη: Άλτ! Τι κάμνετε την στιγμήν αυτήν; Αλλοίμονον ουδέ ημείς οι ίδιοι το λέγομεν εις τον εαυτόν μας. Ζώμεν ώρας ολοκλήρους ηδονικώς εναγκαλιζόμενοι και συνομιλούντες με την αμαρτίαν. Ωραίαν εικόνα του ανθρώπου, όστις αμαρτάνει εν τη καρδία αυτού δίδει ο Μ. Βασίλειος εις την περίφημον εκείνην ομιλίαν «πρόσεχε σεαυτώ».
Ώ καρδία, αφύλακτος καρδία! Ενώ οι άνθρωποι δεν δίδουν σημασίαν εις το εσωτερικόν σου, το οποίον αφήνουν να μολύνεται με όλας τας ακαθαρσίας των πονηρών διαλογισμών, εν τούτοις εις τας εξωτερικάς, εις τας κοινωνικάς σχέσεις προσπαθούν να εμφανίζονται άψογοι, συμφώνως με τας υποδείξεις των βιβλίων της καλής συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι έχουν το μειδίαμα εις τα χείλη, την μοχθηρίαν εις την καρδίαν. Ωραία μαρμαρίνη πλαξ αστράπτουσα με χρυσάς επιγραφάς, εις το βάθος σωρός «οστέων» νεκρών και πάσης ακαθαρσίας». Πρόβατα εξωτερικώς, λύκοι εσωτερικώς. Δαίμονες με προσωπείον αγγέλου!
(Αρχιερεύς, Αυγουστίνος Καντιώτης.)
Από το βιβλίο: «Ιησούς Χριστός: Βίος, Διδασκαλία, Θαύματα», Α’ τόμος, του Ιερομονάχου Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Ιερόν Δοχειαρίτικον Κελλίον, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Αγιον Ορος 2011.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
Του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά – ομιλία Ι’, τη δευτέρα Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής.
Κυριακή Β. των νηστειών – η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. λ., Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου, περί του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά και της προσφοράς του στην εκκλησία.
Κυριακή Β. των νηστειών – το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., προσοχή, ύφαλος, λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Κυριακή Β των νηστειών – υμνολογική εκλογή.
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και η θεολογία του – επισκόπου Ιερεμίου, μητροπ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως.
Κυριακή Β. των Νηστειών – ομιλία του Αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού.
Κυριακή Β. των νηστειών: ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς – ηχογραφημένη ομιλία του Αρχιμ. Ανανία Κουστένη (αρχείο ήχου, mp3).
Άγιος Ηλίας ο Νέος, 823 – 903.
