Α´ Επειδή απεκόπημεν από την πρώτη και θεία και μακαρία ζωη λόγω της παραβάσεως του προπάτορος, και μακρυνθέντες από τον Θεόν, εγίναμε εξόριστοι του Παραδείσου, και ξεπέσαμε εις μία πολύ αμαρτωλή ζωη, και κατεκρίθημεν εις το να αποθάνωμε, και κατατεμαχισθήκαμε σε αναρίθμητες γνώμες, και πλάνες και ασέβειες, ως δούλοι του εχθρού διαβόλου, με τις φιληδονίες και τα πάθη της σαρκός, και δια τούτο είχαμε ανάγκη να σαρκωθή ο Θεός, ο Οποίος δεν υπέφερε την ζημία του πλάσματός Του, ούτε ήθελε να το αφήση να καταστραφή• προκειμένου από Αυτόν που επλάσθημεν, από Αυτόν και να αναπλασθώμεν,
δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον, ο μονογενής Υιός του Θεού και Λογος, ο Οποίος απ’ αιώνος υπάρχει μαζί με τον Πατέρα, άχρονος ων, ευσπλαγχνισθείς την φύσιν μας, η οποία εγλίστρησε και απεμακρύνθη από το καλό, και εξ αιτίας της αμαρτίας έφθασε εις τα βάθη του άδου• ευδόκησε και ηθέλησε να γίνη άνθρωπος σε μία ωρισμένη στιγμη, και να εισέλθη μέσα εις τον χρόνον, και να γίνη όμοιος κατά πάντα με ημάς, πλην της αμαρτίας. Δια τούτο ο Αχώρητος χωρείται μέσα σε Παρθενικά σπλάγχνα, και περιγράφεται κατά την σάρκα ο Απερίγραπτος, και δια της κοινωνίας αυτής θεώνει το πρόσλημμα, και γίνεται αληθινός και τέλειος άνθρωπος, Αυτός που πάντοτε ήτο τέλειος Θεός.
β´ Αφοῦ λοιπόν συνανεστράφη και έζησε μέσα εις τον κόσμον, έδωσε εντολάς δικαιοσύνης και αρετής, και έδειξε την επίγνωσι της αληθείας, εδίδαξε τα ωφέλιμα και σωτηριώδη, έκαμε θαύματα υπερφυσικά, μεγάλα και θαυμαστά. Υστερα παραδίδεται εκουσίως εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και αδίκων, και κατακρίνεται, και καταδικάζεται, και πάσχει, και υπομένει τα φρικτά ΠΑΘΗ, φέροντας Εκεῖνος αντι για μας τούς αμαρτωλούς, την σωτήριον τιμωρίαν, και οδύνην, και κάκωσιν σύμφωνα με εκείνο που έχει γραφή• «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται• Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν».
Καταδέχεται ο Κυριος της δόξης και πτυσίματα και κτυπήματα εις το πρόσωπον, κολαφίσματα, και ύβρεις, και γέλωτα, τον κόκκινον μανδύαν και τον ακάνθινον στέφανον, κάλαμον και σπόγγον και χολήν με ξύδι, τούς ήλους και την λόγχην, και μαζί με όλα αυτά τον Σταυρόν και τον θάνατον• έτσι αφ ἑνός μεν, καταργεί δια του Σταυρού και του θανάτου Του την καταδίκη και την απόφασι της παλαιάς κατάρας, με το να γίνη κατάρα για χάρι μας, καθώς έχει γραφή• « Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου»• αφ ἑτέρου δε, δια της ταφής και της αναστάσεως μας εξάγει από το σκοτάδι της πικράς καταδίκης, μας ελευθερώνει από τα άλυτα δεσμά του τυράννου διαβόλου, και χαρίζει κάθε ελευθερία. Διότι ο Κυριος ανίσταται την τρίτην ημέραν, και αναβαίνει εις τούς Ουρανούς μεσιτεύων και προσευχόμενος για μας ενώπιον του Θεού και Πατρός• και πρόκειται πάλιν να έλθη με δόξα, δια να κρίνη όλην την γην, και να αποδώση εις τον καθ ἕνα κατά τα έργα αυτού.
γ´ Ετσι επρονόησε για μας ο Θεός, και έτσι εφρόντισε να μας βγάλη από την τυραννία και την απάτη του διαβόλου. Ετσι ηυδόκησε να γίνη άνθρωπος υπέρ ημών, και μας έδωσε ως φάρμακα προς θεραπείαν της ασθενείας μας τα θεια Του Παθη. Και με αυτά ανεπλάσθημεν, και αξιωθήκαμε της αιωνίου ζωής, και εγίναμε μέτοχοι θείων Μυστηρίων, και απολαμβάνομε τα Χαρίσματα και τας Δωρεάς του Πνεύματος. Κατά τον θείον Απόστολον• «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του Νομου, γενόμενος υπέρ ημών κατάρα». Εγινε κατάρα για μας ο Χριστός, επειδή θυσίασε τον εαυτόν Του υπέρ ημών, με το να αποθάνη με την θέλησίν Του τον επονείδιστον και αδοξότατον θάνατον. Μας εξηγόρασε από την κατάρα, διότι προσέφερε το θείον και Αγιον Αίμά Του και μας ελύτρωσε από την δουλεία του διαβόλου και του θανάτου, καθώς και από την καταδίκη και την φθορά του άδου. Εγινε κατάρα ο Χριστός, επειδή απέθανε τον θάνατον των επικαταράτων και κακούργων.
Επειδή δε, «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού», δια τούτο μετέβαλε την κατάρα εις ευλογίαν, και βέβαια, απεμάκρυνε και συνέτριψε την αμαρτίαν του κόσμου, και μας εχάρισε οδόν σωτηρίας. Διότι ήλθε ο Κυριος δια να βαστάση και να εξαλείψη την εναντίον μας κατάραν. Δι’ αυτό και εδέχθη τον σταυρικόν θάνατον. Διότι πως ημπορούσε διαφορετικά να γίνη κατάρα, παρά με το να δεχθή τον σταυρικόν θάνατον, τον οποίον εδοκίμαζον οι επικατάρατοι; Πως επίσης θα μας προσκαλούσε εις την οδόν της σωτηρίας, εάν δεν εσταυρώνετο; Διότι μόνον επάνω σε σταυρό αποθνήσκει κανείς έχοντας εκτεταμένα τα χέρια του. Απλωσε λοιπόν τας παλάμας ο Κυριος δια να ελκύση όλους κοντα Του και να τούς ενώση με μίαν μυστικήν και θείαν κοινωνίαν μεθ ἑαυτοῦ, καθώς Αυτός είπεν• « Οταν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν».
δ´ Διότι ο διάβολος, πεσών από τον Ουρανόν μαζί με τούς συναποστάτας του πονηρούς δαίμονες, περιπλανάται τριγύρω εις τον αέρα, και προσπαθεί να εμποδίση αυτούς που ανέρχονται εις τον Ουρανόν. Ηλθε λοιπόν ο Κυριος, δια να συντρίψη τον διάβολον, και τον αέρα να καθαρίση, και να ανοίξη για μας δρόμο προς τον Ουρανόν δια της σαρκός Του, και να δείξη ότι Αυτός είναι που συνέχει και διακρατεί τα πάντα. Επειδή λοιπόν ο θάνατός Του αγιάζει τα σύμπαντα, δια τούτο ευλόγως εδέχθη να υποστή τον ατιμότατον σταυρικόν θάνατον.
Τούτο το σχήμα του Τιμίου Σταυρού εγκωμίασε και ο θείος Δαυίδ λέγων• «Πού πορευθώ από του πνεύματός Σου, και από του προσώπου Σου που φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν», τούτο φανερώνει το ύψος, «εάν καταβώ εις τον άδην», τούτο φανερώνει το βάθος, «εάν αναλάβοιμι τας πτέρυγάς μου κατ’ όρθρον», το οποίον είναι η ανατολή του ηλίου• τούτο φανερώνει το πλάτος, «και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης», τας δυσμάς ονομάζει έτσι• τούτο φανερώνει το μήκος.
ε´ Και ο θείος Παύλος τούτο το σχήμα υπονοούσε γράφων προς Εφεσίους• « Ινα εξισχύσητε», λέγει, «καταλαβέσθαι συν πάσι τοις αγίοις, τι το μήκος, και πλάτος, και βάθος, και ύψος»• εννοώντας δια μεν του ύψους τα επουράνια, δια δε του βάθους τα υπόγεια του άδου, δια δε του πλάτους και μήκους τα εκατέρωθεν άκρα, τα οποία κατέχονται από την δύναμι του Θεού, η οποία βαστάζει και διακρατεί τα πάντα. Δια τούτο έλεγε ο Κυριος, ότι• «Δει τον υιόν του ανθρώπου σταυρωθήναι», δηλαδή, δεν μπορεί διαφορετικά να γίνη το Παθος, παρά μόνο δια του Σταυρού• και ενώ υπήρχαν πολλά άλλα μέσα θανατικής καταδίκης, δια των οποίων θα μπορούσε ο Κυριος να πληρώση την οικονομίαν του θανάτου υπέρ ημών, από όλα τα άλλα είδη, προετιμήθη ο σταυρικός θάνατος, ως αναγκαίος και απαραίτητος.
Ετσι τώρα όπου και να χαραχθή ο Σταυρός, ευλογεί, αγιάζει, φωτίζει, και δίδει όλα τα σωτήρια. Τούτον λοιπόν, αδελφοί μου, έχοντας ακατανίκητον όπλον, ας μη τρέμωμε, και ας μη φοβούμεθα τούς εχθρούς• διότι αυτοί τρέμουν τον θείον Σταυρόν, και φοβούνται, και φεύγουν, επειδή δεν μπορούν, ούτε για λίγο, να αντικρύσουν το σημείο του. Δι’ αυτόν τον λόγον, όλα μας τα έργα ας τα επιτελούμε και τελειώνουμε με το σημείον του θείου Σταυρού. Δια τούτο υψώνοντες και προσκυνούντες αυτόν, μεγαλύνομε και δοξάζομε τον Χριστόν, ο Οποίος εσταυρώθη επ’ αυτού. Διότι εκείνος που εγκωμιάζει τον Σταυρόν, τιμά και δοξάζει και προσκυνεί τον Σταυρωθέντα Χριστόν. Διότι δια του Σταυρού ο τύραννος διάβολος ηχμαλωτίσθη• δια Σταυρού ο θάνατος ενικήθη και εξηφανίσθη, και ο άδης απεγυμνώθη. Επρεπε δηλαδή, με εκείνα που μας ενίκησε ο διάβολος, με εκείνα πάλιν να υπερισχύση και να επικρατήση ο Χριστός.
στ´ Τα αίτια, δηλαδή, της καταδίκης και της φθοράς μας ήσαν η γυναίκα, το ξύλον και ο θάνατος. Διότι η Εύα εξηπατήθη από τον όφιν διάβολον. Το ξύλον ήτο το δένδρον εκείνο από το οποίον και η Εύα και ο Αδάμ έφαγον παρανόμως. Ο θάνατος δε, ήτο η τιμωρία της παρανόμου αυτής γεύσεως. Αλλ’ όμως, να ότι πάλι Παρθένος και Ξυλον και Θανατος! Και εκείνα που ήσαν τότε αίτια της κατακρίσεως και της καταδίκης μας, τώρα έχουν γίνει πρόξενα της νίκης και της πνευματικής ελευθερίας μας. Αντί της Εύας η υπερευλογημένη και Αειπάρθενος Μαριάμ• αντι του ξύλου που ήτο εις τον Παράδεισον, το Ξυλον του Σταυρού• αντι του θανάτου του Αδάμ, ο θάνατος του Χριστού. Διότι με εκείνα που ενίκησεν ο διάβολος, με αυτά πάλι κατηργήθη και συνετρίβη. Δια του δένδρου εκείνου ο εχθρός ενίκησε τον Αδάμ• δια του Σταυρού συνέτριψε τον εχθρόν ο Χριστός. Και εκείνο μεν το ξύλον του Παραδείσου έγινε αιτία θανάτου και μας ωδήγησε εις τον άδην• το Ξυλον όμως του Σταυρού και αυτούς που ευρίσκοντο εις τον άδην τούς ηλευθέρωσε. Το ξύλον του Παραδείσου έκαμε τον Αδάμ αιχμάλωτον και γυμνόν, και τον ηνάγκασε να κρυβή• το Ξυλον όμως του Σταυρού έδειξε από ψηλά προς όλους τον νικητήν Χριστόν επάνω εις το Ξυλον του Σταυρού, ενίκησε τελείως, ωσάν άλλος γενναίος αθλητής, τας εχθρικάς δυνάμεις του Πονηρού.
Και ο μεν θάνατος του Αδάμ, και τούς απογόνους του κατεδίκασε, κατέκρινε και εθανάτωσε• ενώ αντιθέτως, ο θάνατος του Χριστού, και τούς πριν από Αυτόν πεσόντας και θανατωθέντας ανέστησε, και εζωοποίησε, και εις όλους τούς ανθρώπους εχάρισε την οδόν της σωτηρίας.
ζ´ «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα». Ας προσέχωμε τούς εαυτούς μας, αγαπητοί, μήπως πάλι πέσωμεν υπό κατάραν, με το να αμελήσωμε τον φόβον του Θεού και τας σωτηρίους εντολάς του Χριστού. Μας έλουσε ο Χριστός μέσα εις το Αγιον Βαπτισμα «δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου»• ας μην επιστρέψωμε πάλιν «επί τον ίδιον έμετον».
Μας έκαμε ο Χριστός συμμόρφους και συσσώμους με τον εαυτόν Του• μη λοιπόν κάνωμε «τα μέλη του Χριστού μέλη πόρνης», καταμολύνοντες το σώμα, και αμαυρούντες την βασιλικήν εικόνα. Μας αγίασε ο Χριστός, και μας εκαθάρισε από τις αμαρτίες μας δια του τιμίου και αχράντου Αίματός Του, ώστε να «μη έχωμε κανένα σπίλο ή ρυτίδα», ούτε κάτι από εκείνα που δημιουργούν ασχήμιαν ή αποκρουστικότητα. Ας μη εγκαταλείψωμε την αρετή, δια να υπάγωμεν εις την αμαρτίαν, μήτε να αγαπήσωμε την δυσωδία των παθών, και την ακαθαρσία του ρύπου των ηδονών που προέρχεται από αυτά. Μας εγέμισε ο Χριστός από φως λαμπρότατο και καθαρό• ας μη προτιμήσωμε πάλι το ζοφερό σκοτάδι της αμαρτίας. Μας έκαμε ο Θεός συμπολίτας με τούς αγίους Αγγέλους, και μας αξίωσε να γίνωμε συγκληρονόμοι των αιωνίων Του αγαθών• ας μη διαλέξωμε πάλι την αδοξίαν, την φθοράν και την καταδίκην, αλλά ας παραμείνωμε σταθεροί εις την πνευματικήν ελευθερίαν που μας εξησφάλισε ο Χριστός, αγιαζόμενοι εν τη δόξη Αυτού•
και ας πολιτευώμεθα, αδελφοί μου, με κάθε νήψι και προσοχή, ώστε να μείνωμε σταθεροί εις την πίστιν και την σωτηρίαν που μας εκάλεσε ο Θεός, και δια της οποίας δικαιούμεθα και σωζόμεθα. Διότι εάν δεν μείνωμεν έτσι σταθεροί, αλλά γυρίσωμεν εις τα οπίσω, θα τιμωρηθούμε αυστηρά, όταν έλθη ο Κυριος δια να κρίνη την γην. Δια να μη γίνη λοιπόν αυτό, ας ζήσωμε με ευλάβεια και μετάνοια, όπως αρέσει εις τον Θεόν, αγωνιζόμενοι να αποκτήσωμε την καθαρότητα του βίου, τας αρετάς των δακρύων και της κατανύξεως, υποτάσσοντες και δουλαγωγούντες το σώμα, ζωογονούντες και διατρέφοντες την ψυχήν, με Πνευματικά λόγια και έργα, εργαζόμενοι τα έργα του Θεού χωρίς ραθυμίαν, και χωρίς νυσταγμόν και αμέλειαν.
η´ Εάν δε ραθυμήσωμε και αμελήσωμε, επειδή η φύσις μας είναι ασθενής και εύκολα γλιστρά, πάλιν ας μετανοώμεν, ας μεταμελώμεθα και ας εξομολογούμεθα τα αμαρτήματά μας. Ας συντρίβωμε τας καρδίας μας με μετάνοια και νήψι, και έτσι ας επανερχώμεθα εις την προηγουμένην καλήν κατάστασίν μας.
Ας φυλάττωμε την καλήν «παρακαταθήκην», και τον σεβασμό προς τον νέον βασιλέα μας, «τον χριστόν Κυρίου», ο οποίος έχει την βασιλείαν εκ πατρός και πάππου και προπάππου. Ας υποτασσώμεθα εις την δικαίαν και νόμιμον εξουσίαν του σε όλα. Ετσι αγαπώντες και διακονούντες αυτόν, θα ζήσωμε με ευσέβειαν, θα αναδειχθώμεν καθαροί ενώπιον Θεού και ανθρώπων, και θα ακούσωμε τον Θεόν να μας λέγη• Εγώ «ύψωσα τον δούλόν μου» τον βασιλέα, δια της Εκκλησίας μου• «εν ελέει αγίω μου έχρισα αυτόν• η γαρ χείρ μου συναντιλήψεται αυτώ και ο βραχίων μου κατισχύσει αυτόν• ουκ ωφελήσει εχθρός εν αυτώ, και υιός ανομίας ου προσθήσει του κακώσαι αυτόν. Και συγκόψω από προσώπου αυτού τούς εχθρούς αυτού και τούς μισούντας αυτόν τροπώσομαι. Και η αλήθειά μου και το έλεός μου μετ’ αυτού, και εν τω ονόματί μου υψωθήσεται το κέρας αυτού. Και θήσομαι εν θαλάσση χείρα αυτού και εν ποταμοίς δεξιάν αυτού».
Εγώ είμαι ο Πατέρας σας, εγώ η ρίζα, εγώ το θεμέλιον, εγώ ο τροφεύς, εγώ το σπίτι, εγώ το ιμάτιον, κάθε τι που θελήσετε, εγώ είμαι για σας. Τιποτε δεν θα έχετε ανάγκη, αρκεί να ευρίσκεσθε κοντα μου δια της αρετής. Σεις είσθε δι ἐμέ όλα• και φίλοι, και μέλη, και συγκληρονόμοι, αρκεί μόνον να πορεύεσθε, κατά τα προστάγματά μου και να φυλάσσετε τας εντολάς μου, με το να ποιήτε αυτάς• παραλλήλως δε, να δείχνετε κάθε φροντίδα και προστασίαν και ευσπλαχνίαν προς τούς πτωχούς του λαού μου.
θ´ Εις τας κρίσεις σας μη κάμετε καμμία αδικία, ούτε να διαστρέψετε και να καταπατήσετε το δίκαιον του πτωχού. Να μη σας επηρεάζη καμμία προσωποληψία αρχόντων, ούτε να έχετε σχέσεις με δωροδοκίας. Εξ ίσου να κρίνεται και τούς ταπεινούς και ασήμους, και τούς αξιωματούχους και επισήμους και να αποσπάσετε τον αθώον από τα χέρια εκείνου που τον αδικεί. Μη θέλετε να ακούετε λόγους πονηρούς και ματαίους. Διότι υπάρχουν μερικοί που δεν έχουν καλή συμπεριφορά, και μη έχοντες προσωπικάς αρετάς, δια των οποίων θα μπορούσαν να εκτιμηθούν, διαμορφώνουν τον εαυτό τους παρασυρόμενοι από την κακίαν του περιβάλλοντος.
Μη στηρίζετε τας ελπίδας σας εις τον πλούτον και εις την αδικίαν. Μη φλογίζεσθε από τον πόθον δια πλούτη, που προέρχονται από αρπαγάς. Καμετε κρίσεις δικαίας, δια να σκεπασθήτε κατά την φοβεράν ημέραν της Κρίσεώς μου. Καμμία χήραν και κανένα ορφανόν να μη αδικήσετε. Εάν αδικήσετε αυτούς και κράξουν προς εμέ εναντίον σας, εγώ θα ακούσω την φωνήν των και θα οργισθώ και θα επιτρέψω να φονευθήτε εν στόματι μαχαίρας και έτσι αι γυναίκες σας θα γίνουν χήραι και τα παιδιά σας ορφανά, ωσάν εκείνα που εσείς ηδικήσατε.
Ας φοβηθώμεν και ας φρίξωμεν, αδελφοί μου, ακούοντες αυτά, και όσοι ευρίσκεσθε μέσα εις την κακίαν, την αδικίαν, την αρπαγήν, την πλεονεξία και την απιστίαν, επιστρέψατε και μετανοήσατε. Οσοι δε στέκεσθε εις την αρετήν, την δικαιοσύνην, την αλήθειαν και την πίστιν, μη ραθυμήσετε, ούτε να υποχωρήσετε• ώστε και ο Σταυρός ο Τιμιος, ο άξιος προσκυνήσεως και σεβασμού, η ισχύς της οικουμένης, το στερεό φρούριον της Χριστιανικής Εκκλησίας, το ανίκητον όπλον των Ορθοδόξων βασιλέων, το άθραυστο οχύρωμα, να μας ενδυναμώση με την αήττητον δύναμίν του, και να μας καταξιώση να διέλθωμε το υπόλοιπον της ζωής μας με αγιασμόν και θεάρεστον πολιτείαν• καθώς επίσης να αναδείξη τούς Ορθοδόξους και αγίους βασιλείς μας νικητάς κατά των εχθρών που μας πολεμούν, μας αδικούν και μας μισούν• και έτσι να λάβωμε κάποια παρηγορία, ειρήνη και γαλήνη, όπως ελπίζομε και προσευχόμεθα, κατά τον παρόντα βίον. Εις δε τον μέλλοντα αιώνα να απολαύσωμε την άφατον χαράν και αγαλλίασιν των δικαίων•
Αυτής είθε να αξιωθώμεν όλοι δια του Χριστού, του Θεού ημών• ῼ πρέπει δόξα και κράτος συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και Ζωοποιͺω Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τούς αιώνας των αιώνων• Αμήν.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα
Παράβαλαι και:
14 Σεπτεμβρίου, Ύψωσις του τιμίου Σταυρού: η Ευαγγελική Περικοπή της θ. Λ., λόγος του Αγ. Σωφρονίου Αρχιεπ. Ιεροσολύμων, Υμνολογική εκλογή.
14 Σεπτεμβρίου, η Ύψωσις του τιμίου Σταυρού: τα Λειτουργικά Αναγνώσματα της Εορτής.
Του Οσίου πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου – Ερμηνεία εις τον Κανόνα της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού.
14 Σεπτεμβρίου, η Ύψωσις του τιμίου Σταυρού: Ιωάννου Φουντούλη. Παρακλητικός Κανών εις τον Τίμιον Σταυρόν.
14 Σεπτεμβρίου, η Ύψωσις του τιμίου Σταυρού – Μητροπ. Κοζάνης, Διονυσίου Ψαριανού.
Το Σημείο του Σταυρού. Δύναμη, Σημασία και Θαύματά του – Ι. Μ. Παρακλήτου, (γραπτή και ηχητική μορφή).
Ο σταυροφόρος χριστιανός – ηχογραφημένη ομιλία του μοναχού Μωυσέως του Αγιορείτου.
Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού – Μητροπ. Γόρτυνος Ιερεμίου.
Αγίου Ρωμανού του μελωδού – κοντάκιον εις την Προσκύνησιν του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού.
Του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά – ομιλία ΙΑ’, εις τον Τίμιον και Ζωοποιόν Σταυρόν.
14 Σεπτεμβρίου, μνήμη και της ευσεβούς βασιλίσσης Πλακίλλης: Βίος και, Οσίου Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης – Επιτάφιος εις Πλακίλλαν Βασίλισσαν.
Το «Τρισμακάριστον Ξύλον».
Το «σημείο» του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη – Θεοδώρου Ρόκα, Θεολόγου.
Σταυρος: η σκεπη της Εκκλησίας π. Δημητρίου Μπόκου.
Η Ευλογία του Ιακώβ – π. Δημητρίου Μπόκου.
Η παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού – Αρχιμ. Αρσενίου Κατερέλου.
