«Το υφαντό της λευτεριάς
ήθελε να τελειώσει,
που έμεινε στη μέση»
Είπαν, τότε, το 1974, σαν πολεμούσαμε στον Αι-Λαρκό*, στον Πενταδάκτυλο, κι έπεφτε μία βροχή πικρή της προδοσιάς και μάγκωνε τα όπλα και μάγκωνε τις ψυχές, πως βλέπαν νύχτα, ξάφνου, να λαμπαδιάζουν τα βουνά, ν’ αστράφτει μες στο μεσοκαλόκαιρο κι ύστερις τίποτις. Μόνο αγέρας που κερνούσε μια παράξενη οσμή, κάτι από μερσινιά κι από θειάφι. Κι άλλοτε ερχόταν ένας ψηλός, σιωπηλός λεβέντης αξιωματικός κι έπαιρνε τα παιδιά μας τα δεκαοχτάχρονα απ’ τ’ άπραγο το χέρι, τα μάθαινε όλμους και βολή, τους έδειχνε τα κατατόπια, τα ‘ξερε λες, από πρώτο χέρι, κι όταν αρχίναγε ο σφαιροχορός, ριχνόταν πρώτος στη φωτιά, θεριό ανήμερο, μ’ όργητα λιόντα ξεφυσούσε… Τα μάτια του χύναν ‘στραπές, βόλια δεν τον επιάναν. Πέφταν στο λεβεντοκορμί και πίσω εγυρίζαν. «Κι άντε παιδιά, τους φάγαμε. Κι άντε, για την πατρίδα», φώναζε μ’ αντρειοφωνή, και πύρωνε τα διάσελα κι αντήχαγαν οι λόγγοι. Και τα δεκαοχτάχρονα τα’ αμούστακα, που πρωτοξύπναγαν στον κάλυκα της νιότης, γινόνταν Διγενήδες στον Αι-Λαρκό, που ξέμεινε κορφή ελευθερίας, μέσα στο κύμα των οχτρών π’ όλο επροχωρούσε. Και σαν εκόπαζε η κλαγγή κι η νύχτα αχνοπατούσε κι αποσταμένοι κάθονταν λίγη κονσέρβα για να φαν οι στρατιώτες, με τι στοργή τους κοίταζε, έσταζε μέλι η ματιά του. Μα ώρες εφουρτούνιαζε και θαλασσομανούσε σαν κοίταε κατά το βορρά και της Κερύνειας μέρη… Κι όλο ερχόταν ξαφνικά κι άξαφνα εχανόταν. Κι άλλοι ελέγαν πως Ελλαδίτης ήταν αξιωματικός κι άλλοι ξενομερίτης. Μα οι πιο παλιοί τον γνώρισαν, από τ’ αραίωμα εκείνο των δοντιών κι απ το καμένο χέρι. Καιρό το διαλογίζονταν, μα δεν το ξεστομίζαν… κρυφά τρομοχαρούμενοι πως ήταν ο Αυξεντίου…
Γιώτα Παρασκευά-Χατζηκώστα
* Αι-Λαρκός ( Αγιος Ιλαρίων): Κορφή του Πενταδακτύλου της Κυπρου, που έπεσε το 1974 στα χέρια των Τούρκων, ύστερα από σκληρές μάχες.
Από το περιοδικό: «η δράσις μας», τεύχος Ιουνίου, Ιουλίου, Αυγούστου 2005.
Παράβαλε και:
Φως για τις μέρες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974.
