Τη ΙΓ’ του αυτού μηνός (Οκτωβρίου), Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Βενιαμίν του Διακόνου, του εν Περσία αθλήσαντος.
Βενιαμίν πρόβατον ων, αλλ’ ου λύκος,
άρπαξι λύκοις θύεται, αλλ’ ου θύει.
Οσίου πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου
Ούτος, ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν της Περσίας Ισδιγέρδου, του υιού Γορωράνη, του και αυτού βασιλέως όντος Περσών, του Ρωμαίων δε βασιλέως Θεοδοσίου του μικρού εν έτει 412. Φαίνεται δε, ότι εκατάγετο από την Περσίαν, και ταύτην είχε πατρίδα του. Ούτος λοιπόν με το να ήτο διάκονος της εν Περσία εκκλησίας, πολλούς Έλληνας ομού και Πέρσας επέστρεψεν εις την θεογνωσίαν δια μέσου του λόγου της διδασκαλίας του. Όθεν, εκ της αιτίας ταύτης καττηγέλθη εις τον ρηθέντα βασιλέα ως κακοποιός. Δια τούτο παρασταθείς ενώπιον του βασιλέως, εδάρη. Και μετά τον δαρμό, βάλλεται εις την φυλακήν, και εκεί μένει έως εις διάστημα δύο ολοκλήρων ετών. Μετά δε τα δύο έτη, επέμφθη από τον βασιλέα των Ρωμαίων Θεοδόσιον πρέσβυς εις την Περσίαν, ο οποίος, αφ’ ου έμαθε την εν τη φυλακή πολυχρόνον κακοπάθειαν του Αγίου Βενιαμίν, έκαμε μεσιτείαν εις τον βασιλέα Περσών Ισδιγέρδην δια να τον ελευθερώση από την φυλακήν.
Ο δε βασιλεύς υπεσχέθη μεν εις τον πρέσβυν ότι τον ελευθερώνη, ανίσως όμως παύση από το να διδάσκη τον Χριστιανισμόν τους εν Περσία μάγους. Ο δε πρέσβυς απεκρίθη: Ναι, ανάγκη είναι, ότι εξάπαντος να φυλάξη την προσταγήν σου, ω Βασιλεύ. Τούτον δε και τον λόγον του πρέσβεως ευθύς όπου ήκουσεν ο φιλόθεος ομού και φιλάδελφος Βενιαμίν αδύνατον, απεκρίθη προς τον πρέσβυν: Αδύνατον είναι μη μεταδώσω εγώ εις τους εσκοτισμένους το φως της θεογνωσίας, όπου έλαβον. Διότι όσην τιμωρίαν είναι άξιος να λάβη εκείνος, όπου ήθελε κατακρύψει το τάλαντον του ιδικού του Δεσπότου, τούτο σαφώς παριστά η των θείων Ευάγγελίων διδασκαλία. Αλλά τους λόγους τούτους του Αγίου δεν εννόησεν ο βασιλεύς, ως άπιστος και αμύητος. Όθεν, επρόσταξε να ελευθερωθή από τα δεσμά και την φυλακήν ο Άγιος.
Ελευθερωθείς λοιπόν ο θείος Βενιαμίν, πάλιν εδίδασκε τους εν Περσία μάγους και Έλληνας κατά την προτέραν αυτού συνήθειαν. Χρόνος ολόκληρος παρήλθε κατά τον οποίον ο φωστήρ της ευσεβείας Βενιαμίν μετέδιδε το φως της θεογνωσίας, δια της διδασκαλίας του εις τους Πέρσας και Έλληνας. Όθεν, ο βασιλεύς, τούτο μαθών, παρέστησεν έμπρόσθεν του τον Άγιον, και τούτον προστάζει να αρνηθή τον Χριστόν. Ο δε Βενιαμίν, πόσης τιμωρίας, ερώτησεν, είναι άξιος ω βασιλεύ, εκείνος, όπου ήθελε μεν καταφρονήσει την εδικήν σου βασιλείαν, προτιμήσει δε άλλην; Θανάτου είναι άξιος, απεκρίθη ο βασιλεύς. Ανταπεκρίθη δε ο Μάρτυς: Και αν ο την βασιλείαν σου του θνητού βασιλέως καταφρονήσας είναι θανάτου άξιος, ποίαν άραγε κόλασιν έχει δικαίως να πάθη όποιος καταφρονήσει μεν τον Ποιητήν και πάντων Δημιουργόν, προσκυνήσει δε ως Θεόν ένα από τα ομόδουλα κτίσματα;
Τούτον τον σοφόν λόγον ακούσας ο βασιλεύς, εθυμώθη, και προστάζει να λεπτύνουν είκοσι καλάμια, και να τα εμπήξουν εις τους είκοσιν όνυχας των χειρών και των ποδών του Μάρτυρος. Επειδή δε έβλεπε, πως την τιμωρίαν ταύτην ενόμιζεν ως παίγνιον ο του Χριστού αθλητής, δια τούτο επρόσταξε να λεπτύνουν και να κάμουν κοπτερόν ένα καλάμι, και τούτο να εμπήξουν μέσα εις το παιδογόνον μόριον του Αγίου. Το οποίον εμβάλλοντες συχνά και εκβάλλοντες εις τον του Χριστού Μάρτυρα. Ύστερον δε από την βάσανον ταύτην, προστάζει ο τύραννος να εμβάλλουν εις τον αφαιδρώνα του Μάρτυρος ένα ραβδί χονδρόν, το οποίον είχε ρόζους από κάθε μέρος. Και εν τη τιμωρία ταύτη παρέδωκε την ψυχήν του εις τον ποθούμενον Χριστόν ο γενναιότατος τούτου αγωνιστής.
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Παράβαλε και:
13 Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων μαρτύρων: Κάρπου, Παπύλου, Αγαθοδώρου και Αγαθονίκης – Συναξάριον.
13 Οκτωβρίου, μνήμη και του Αγίου Μάρτυρος Φλωρεντίου: Βίος, Ασματική ακολουθία.
