(Λουκ. ιβ 16-21)
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
Το τέλος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι μια προειδοποιήση για κάτι που όλοι μας θα μπορούσαμε να έχουμε συνειδητοποιήσει, – ότι ο θάνατος είναι δίπλα μας, ότι πολλά, πάρα πολλά από αυτά που κάνουμε θα χαθούν μ’ εμάς επειδή είναι περιττά, θνητά. Αυτό σημαίνει ότι η προειδοποιήση του Χριστού για το πόσο κοντά είναι ο θάνατος θα μας τρομοκρατούσε και θα μας στερούσε από την δημιουργική μας δύναμη;
Όχι, αντίθετα• οι Πατέρες συνήθιζαν να λένε, «να έχουμε συνεχή μνήμη θανάτου» όχι με την έννοια του να φοβόμαστε τον θάνατο και να ζούμε κάτω από την σκια του, αλλά μάλλον επειδή τίποτα άλλο παρά η γνώση ότι η ζωή είναι σύντομη, ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να τελειώσει, μπορεί να δώσει στην κάθε στιγμή το τελικό της νόημα, και σε ολόκληρη τη ζωή την αίσθηση ότι πρέπει να βιαστούμε να κάνουμε το καλό, ότι πρέπει να βιαστούμε να ζήσουμε όπως θα ζούσαμε, γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή ο θάνατος μας υπερβαίνει, η ζωή μας θα είναι μια ζωή θριαμβευτική.
Αν μοναχά είχαμε συνεχώς αυτό κατά νου, θα ζούσαμε τόσο βαθιά, τόσο έντονα. Αν γνωρίζαμε ότι τα λόγια που τώρα σας λέω ήταν τα τελευταία, πόσο διαφορετικά θα τα έλεγα, και πόσο διαφορετικά θα τ’ ακούγατε! Αν επρόκειτο να νοιώσουμε ότι το πρόσωπο που μιλούσαμε μπορεί να είναι νεκρό σε λίγα λεπτά, πόσο προσεκτικοί θα είμασταν ώστε τα λόγια και οι πράξεις μας θα ήταν το αποκορύφωμα όλης μας της αγάπης και της φροντίδας, ο θρίαμβος σε ο,τι άριστο και υψηλό χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας.
Ο λόγος που ζούμε τόσο άσχημα, που λέμε τόσα πολλά κούφια λόγια, λόγια χωρίς ζωή, που διαπράτουμε τόσες πράξεις που αργότερα καίνε σαν πληγές την ψυχή μας, είναι ότι ζούμε σαν να είναι αυτή η ζωή μονάχα ένα πρόχειρο σχέδιο της ζωής που θα ζούμε μιαν ημέρα, όταν θα έχουμε χρόνο να διαμορφώσουμε το σχέδιο στην τελική ιστορία. Αλλά δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα• έρχεται ο θάνατος και το σχέδιο μένει αδούλευτο, απλώς μουτζουρωμένο, και αυτό που μένει είναι μια θλίψη για το πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι σπουδαίο, αλλά που αποδείχτηκε επιπόλαιο και ασήμαντο.
Γι’ αυτό μιλάει το σημερινό Ευαγγέλιο, όχι για το ότι θα πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο, αλλά γνωρίζοντας ότι μπορεί να έλθει οποιαδήποτε στιγμή, κάθε στιγμή πρέπει να είναι τέλεια, κάθε λόγος πρέπει να είναι λόγος ζωής, γεμάτος από πνεύμα, να ταιριάζει στην αιωνιότητα. Και κάθε μας πράξη, σε σχέση με μας, θα είναι τέτοια που θα γεννά ζωή και θα εκφράζει την πληρότητα, το μέγεθος, την δύναμη της αγάπης και της ευλάβειας που θα πρέπει να νοιώθουμε ο ένας για τον άλλον και για το κάθε τι.
Ας το σκεφτούμε, και τότε αν μπορούμε να ενεργήσουμε σύμφωνα μ’ αυτό, κάθε λόγος και πράξη μας θ’ αποκτήσει την διάσταση της αιωνιότητος και θα λάμψει στο φως της. Αμήν.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Κηρύγματα.blogspot.gr: Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2012
Παράβαλε και:
Κυριακή Θ. Λουκά: Η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., ομιλία του Μ. Βασιλείου περί πλεονεξίας, και εις το καθελώ μου τας αποθύκας.
Κυριακή Θ. Λουκά: Η παραβολή του άφρονος πλουσίου – Ιερομ. Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Κυριακή Θ. Λουκά: π. Θεόδωρος Ζήσης – ομιλία στην Κυριακή Θ’ Λουκά, Του άφρονος πλουσίου (video, mp3).
