Ακούστε το επόμενο κείμενο όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 131-ο τεύχος (Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου του 2011) του ηχητικού Περιοδικούμας, Ορθόδοξη Πορεία.
Το πολύτιμο πετράδι – Αγγελικής Π. Νικολοπούλου.mp3
Εκατό πάνω κάτω χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, ζούσε στην Αλεξάνδρεια τη Μεγάλη, μιά χριστιανή που είχε άντρα ειδωλολάτρη. Ηταν και οι δυο ηλικιωμένοι και ζούσαν πολύ φτωχικά. Πενήντα μιλιαρήσια ήταν ολο κι ολο τους το κομπόδεμα, ύστερα από δου¬λειά και στερήσεις πολλών χρόνων. Μιά μέρα λέει ο άντρας: «Γυναίκα, λέω να δα¬νείσουμε σε κάποιον τα λεφτά μας. Έτσι θα παίρνουμε τόκο και θα έχουμε ενα μικρό εισόδη¬μα. Διαφορετικά θα φάμε ένα ένα τα μιλιαρήσια και κάποια μέρα θα μας τελειώσουν».
Σωστά σκέφτηκες, άντρα μου, αποκρίθηκε η γυναίκα. Αν συμφωνείς, άς τα δανείσουμε στο Θεό των χριστιανών.
Εκείνος την κοίταξε παραξενεμένος. Ήξερε πως η γυναίκα του λάτρευε κάποιο Θεό αλλιώτι¬κο, αλλά την άφηνε ήσυχη.
Και πού είναι ο Θεός των χριστιανών; ρώτησε, έτσι για να την πειράξει λιγάκι.
Θα σου δείξω. και είμαι σίγουρη, πως αν του τα δανείσουμε, οχι μόνο τόκο θα μας δώσει, αλλά θα μας αυξήσει και το κεφάλαιο.
Αφού είσαι τόσο σίγουρη, πάμε.
Πήραν τα λεφτά τους και πήγαν στην Εκκλησία των χριστιανών. Φτωχική ήταν, φτωχοί και οι άνθρωποι που είχαν μαζευτεί εκεί. Τοβλεπες αμέσως. Τριμμένα, ξεθωριασμένα ρούχα, πόδια ξυπόλυτα, μάτια βασιλεμένα από στέρηση και κούραση.
Πού είναι ο Θεός; ρώτησε ο ειδωλολάτρης, ρίχνοντας ματιές ολόγυρα.
Εδώ είναι, απάντησε η γυναίκα του κι έδειξε τους φτωχούς. Πήγαινε και δόσε σ’ αυτούς τα λεφτά.
Απόρησε ο άνθρωπος, αλλά η σιγουριά της γυναίκας του τον έπεισε. Διακριτικά πλησίασε τους φτωχούς και μοίρασε τα μιλιαρήσια. Ένα στον καθένα. Σάν τελείωσε, έκαμε νόημα στη γυναίκα του να τον ακολουθήσει. Γύρισαν στο σπίτι τους. Περνούσαν οι μέρες και τα οικονομι¬κά τους στένευαν. Όσα μιλιαρήσια είχαν κρατήσει για τον εαυτό τους, λιγόστευαν απίστευτα γρήγορα. Ένα πρωί το πουγγί τους βρέθηκε ά¬δειο.
Γυναίκα, λέει τότε ο άντρας, χτές ξόδεψα και την τελευταία μας δεκάρα. με τί θα ψωνίσουμε σήμερα; ο Θεός των χριστιανών μας ξέ χασε. Γι’ αυτό ήταν πολύ στενοχωρημένος.
Έννοια σου, τον παρηγόρησε η γυναίκα του, πήγαινε στην εκκλησία και θα σου δώσει. ο Θεός των χριστιανών δέν ξεχνά.
Κίνησε ο γέρος και πήγε στην εκκλησία. Τού¬τη τη φορά ήταν άδεια. Κανένας μέσα. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, ψυχή πουθενά. Όμως, καθώς ο ήλιος τρύπωσε από το στενό φεγγίτη, μιά αχτίδα ήρθε κι έπεσε σά λόγχη στο δάπεδο, μπροστά στα πόδια του και κάτι γυάλισε στο φως της. Έσκυψε, περίεργος. Ήταν ενα μιλιαρήσι, λαμπερό, ολοστρόγγυλο. το πήρε και τράβηξε χαρούμενος για την αγορά. Αγόρασε ψωμί, κρασί, ζουμερούς χουρμάδες κι ενα μεγάλο ψάρι. Γύρισε σπίτι όσο πιό γρήγορα τον πήγαιναν τα πόδια του.
Γυναίκα, φώναξε από την πόρτα, σήμερα θα φάμε βασιλικά.
Και της εξήγησε τα καθέκαστα.
Εκείνη πήρε το ψάρι να το καθαρίσει. «’Ολό¬φρεσκο!», μουρμούριζε, καθώς έξυνε τα λέπια, «μυρίζει ακόμα θάλασσα». Πήρε και το πιό κο¬φτερό της μαχαίρι, για να το ξεκοιλιάσει. Καθώς έχωνε τα δάκτυλα της στο άνοιγμα, να τραβήξει τα σπάραχνα, έπιασε κάτι σκληρό.
Τί νάναι! μονολόγησε.
Το έβγαλε, το ξέπλυνε καλά καλά, εκείνο έ¬λαμψε.
Πετράδι!
Ελα να δεις, φώναξε στον άντρα της. Έλα να δεις τί βρήκα!
Ετρεξε ο γέρος, του έβαλε στην παλάμη την πέτρα. την περιεργαζόταν κι οι δυό μαγεμένοι! ά¬στραφτε, άλλαζε χρώματα, ήταν πανέμορφη. Ωστόσο δέν είχαν ιδέα από πετράδια, δέν μπορούσαν να καταλάβουν άν το δικό τους ήταν αληθινό ή ψεύτικο.
Θα το πάω στο χρυσικό, στο μεγάλο δρόμο, αυτός θα ξέρει, αποφάσισε ο άντρας.
Εχωσε στον κόρφο του το πετράδι, μιά και δυό κατέβηκε στην αγορά, βρήκε το χρυσικό. Του έδειξε την πέτρα χωρίς να πει τίποτα. Εκείνος την κράτησε προσεκτικά με το δείκτη και τον αν¬τίχειρα, την κοίταξε από ‘δω, την κοίταξε άπό κει. Το μάτι του σπίθιζε.
Την πουλάς; ρώτησε.
Την πουλώ, Πόσα γυρεύεις;
Δόσε όσα θέλεις, αποκρίθηκε ο γέρος, μιά και δέν ήξερε την αξία του πετραδιού.
Δίνω πέντε μιλιαρήσια.
Το ποσό φάνηκε μεγάλο στο γέρο. Του πέρασε η ιδέα πως ο χρυσικός τον περίπαιζε.
Δίνεις τόσα γι’ αυτό το πετράδι; ρώτησε. ο άλλος πέρασε την ερώτηση για διαμαρτυρία. Κι επειδή δέν ήθελε με τίποτα να χάσει τέτοιο κελεπούρι, διπλασίασε αμέσως το ποσό. Δέ φανταζόταν πόσο ανίδεος ήταν ο γέρος, που ακού γοντας την προσφορά σκεφτόταν: «με κοροϊδεύει τάχα ή μιλά σοβαρά;» Ομως δέν έλεγε λέξη. Η σιωπή του προβλημάτισε το χρυσικό.
Εδώ που τα λέμε, μπορώ να σου δώσω εί¬κοσι, είπε παρατηρώντας το γέρο.
Εκείνος πάλι δέ μίλησε, μόνο κούνησε το κε¬φάλι.
Χμ, για να δούμε, ειπε πάλι ο χρυσικός και καμώθηκε πως ζύγιαζε το πετράδι. Καλά είναι τριάντα;
Μιλιά ο γέρος. ο άλλος συνέχισε ν’ ανεβάζει την τιμή: σαράντα, πενήντα, εξήντα… Τώρα πιά ο γέρος κατάλαβε πως το πετράδι του ήταν πολύ¬τιμο και πως ο χρυσικός ήθελε πάρα πολύ να το αποκτήσει. Μπήκε λοιπόν στο παιχνίδι. Σε κάθε νέα προσφορά κουνούσε το κεφάλι: οχι, οχι! Σάν φτάσανε στα τρακόσια μιλιαρήσια, πίστεψε πως το παζάρεμα ειχε κρατήσει αρκετά. Έδωσε το πετράδι και πήρε τα χρήματα. Γύριζε σπίτι του πλούσιος. Του φαινόταν απίστευτο, θαυμάσιο, υ¬πέροχο.
Η γυναίκα του, που τον περίμενε με αδημονία, δέν κρατήθηκε, μόλις τον είδε να δρασκελίζει το κατώφλι τους.
Τί έγινε, καλέ μου; το πούλησες;
Αντί γι’ απάντηση εκείνος, έβγαλε από τον κόρφο του το πουγγί με τα λεφτά και το άδειασε στην ποδιά της.
Πόσα είναι;
Τριακόσια.
Τον κοίταξε αμίλητη, σαστισμένη, συγκινημένη από τη φιλανθρωπία του Θεού.
Είδες, άντρα μου, ποιός είναι ο Θεός των χριστιανών; είπε τελικά. Μας εγύρισε οχι μόνο τα πενήντα μιλιαρήσια, αλλά μέσα σέ λίγο καιρό μας τα εξαπλασίασε. Πίστεψέ με, δέν υπάρχει άλλος Θεός πιό καλός άπ’ αυτόν. Είναι ο μοναδικός.
Εκείνη την ώρα ο γεροειδωλολάτρης δέν εί¬πε τίποτα. Ωστόσο το θαύμα τον είχε αναστατώσει. στα κατάβαθα της ψυχής του αναγνώριζε πως η γυναίκα του είχε δίκιο. Λίγο καιρό αργότερα κατηχήθηκε και βαπτίστηκε. Κι έγινε ο πιό φιλάνθρωπος στη μικρή τους χριστιανική κοινό¬τητα.
Από το βιβλίο της Αγγελικής Π. Νικολοπούλου: «Τα μυστικά της ερύμου».
Εκδόσεις «Τήνος» Αθήνα 1995. Σελ. 23 – 31.
