Στους κόλπους των Μεγάλων Δυνάμεων επικράτησε τότε (αρχάς του 1897) διαφωνία σχετικά με το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, αφού διαπίστωναν καθημερινά τη συγκέντρωση ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων στη μεθόριο. Η Αθήνα, διαβλέπουσα την επερχόμενη σύρραξη, θέλησε να έλθει σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη για τη σύμπηξη ενός κοινού μετώπου απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά εκείνα πιεζόμενα από τη Γερμανία και τη Ρωσία απάντησαν ότι θα τηρήσουν αυστηρή ουδετερότητα.
Στο μεταξύ η Εθνική Εταιρεία κατάφερε περί τα τέλη Μαρτίου 1897 να στρατολογήσει ένα αντάρτικο σώμα δύναμης 3.000 ανδρών, το οποίο συγκεντρώθηκε έξι χιλιόμετρα νοτιανατολικά της Καλαμπάκας. Στο σώμα αυτό, που ονομάστηκε Στρατός της Εθνικής Εταιρείας, προστέθηκε εθελοντικά και ο Ιταλός φιλέλληνας Αμίλκας Τσιπριάνι μαζί με άλλους 70 συμπατριώτες του εθελοντές.
Η οχλοκρατία της Εθνικής Εταιρείας και η αντιπολιτευτική δημαγωγία, ανάγκασαν την κυβέρνηση Δηλιγιάννη και το βασιλιά να δεχτούν την επιλογή ενός πολέμου με τους Τούρκους. Η Ελλάδα ήταν απολύτως απομονωμένη διπλωματικά μετά την επέμβασή της στο κρητικό ζήτημα.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Η μικρή αυτή δύναμη εισέβαλε τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου (μια μέρα πριν φθάσει ο διάδοχος Κωνσταντίνος στο στρατηγείο του) στο τουρκικό έδαφος εκατέρωθεν της περιοχής Κρανιάς, χωρισμένη σε τρία σώματα, αλλά αφού σημείωσε μερικές αρχικές επιτυχίες βρέθηκε τελικά δύο μέρες αργότερα αντιμέτωπη με πολυάριθμα τουρκικά αποσπάσματα και υποχρεώθηκε να επανέλθει στο ελληνικό έδαφος. Το μοναδικό αποτέλεσμα που είχε αυτή η ενέργεια ήταν να επιταχυνθεί ουσιαστικά η κήρυξη του πολέμου.
Έπειτα από την άρνηση της Ελλάδας να συμμορφωθεί με την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων περί αυτονομίας της Κρήτης και την είδηση της εισβολής που υπέστη το τουρκικό έδαφος, ο σουλτάνος αποφάσισε να προχωρήσει σε πόλεμο με το σχετικά νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Οι ταραχές στην Κρήτη είχαν ήδη κάνει τον τουρκικό στρατό να ενισχύσει τις δυνάμεις του στη μεθόριο της Θεσσαλίας. Στις 4 Απριλίου ο Έλληνας πρωθυπουργός ζήτησε πιστώσεις για τα στρατιωτικά υπουργεία και τη συνομολόγηση δανείου για να καλυφθούν οι πολεμικές δαπάνες, ενώ το ίδιο απόγευμα το ελληνικό πυροβολικό άρχισε να βάλλει στα υψώματα του χωριού Νεζερός, στην περιοχή του Κάτω Ολύμπου.
Από το βιβίο: Η Κρητική επανάσταση του 1897, του Δημητρίου Θαλασσινού.
Ο Δημήτριος Θαλασσινός γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασσική φιλολογία και θεολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και διοίκηση επιχειρήσεων στα ΚΑΤΕΕ Πάτρας. Έχει γράψει πολλά άρθρα, κυρίως για το Βυζάντιο αλλά και για την εποχή της Αναγέννησης. Συνεργάτης των περιοδικών «Εικονογραφημένη Ιστορία» και «Ιστορικά Θέματα». Είναι Πατέρας της Άννας Μαρίας.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη
