Αν κανείς φέρει στο νου του κάποιον πού τον λύπησε ή τον ζημίωσε ή τον ντρόπιασε ή τον κατηγόρησε χωρίς λόγο ή τού έκανε οποιοδήποτε άλλο κακό, και αρχίσει να πλέκει λογισμούς εναντίον του, αυτός επιβουλεύεται την ίδια του την ψυχή, και είναι αρκετός μόνος του για την καταστροφή του. Αλλά τί λέω «να πλέκει λογισμούς»; Αν δεν τον θυμάται σαν ευεργέτη του, αδικεί τρομερά τον εαυτό του!
Γιατί λες ότι πάσχεις; Αυτός σε καθαρίζει, και οφείλεις να τον θεωρείς σαν γιατρό σταλμένο από τον Χριστό. Αυτό καθεαυτό, άλλωστε, το ότι πάσχεις, είναι δείγμα αρρωστημένης ψυχής. Άν δεν ήσουν άρρωστος, δεν θα έπασχες. Και πρέπει να ευγνωμονείς τον αδελφό, γιατί χάρη σ’ αυτόν έμαθες την πορεία της αρρώστιας σου.
Οφείλεις επομένως να δέχεσαι όσα σου κάνει σαν θεραπευτικά φάρμακα σταλμένα από τον Ιησού. Αν όμως όχι μόνο δεν τον ευχαριστείς, αλλά και λυπάσαι και τον κατηγορείς και πλέκεις λογισμούς εναντίον του, είναι σαν να λες στον Ιησού:
– Δεν θέλω να γιατρευτώ από Σένα! Δεν θέλω τα φάρμακά Σου! Θέλω να σαπίσω στα τραύματά μου!
Αββάς Ζωσιμάς. Έκδοση «Ιεράς Μονής Παρακλήτου»
Η/Υ ΠΗΓΗ:
www.eptalofos.gr
