Ενα θαυμάσιο τροπάριο, που προηγείται της υπέροχης προφητείας του Ιεζεκιήλ, η οποία αναγινώσκεται το βράδυ της Μ. Παρασκευής ευθύς μετά την απόθεση του Επιταφίου στην Αγία Τράπεζα, λέγει• « Ο συνέχων τα πέρατα, τάφω συσχεθήναι κατεδέξω, Χριστέ, ίνα της του άδου καταπόσεως λυτρώσης το ανθρώπινον, και, αθανατίσας, ζωώσης ημάς ως Θεός αθάνατος». Δηλαδή• Συ, Χριστέ, που συγκρατείς με τη θεία σου ενέργεια τα πέρατα του σύμπαντος, όλη την ορατή δημιουργία, καταδέχτηκες να περικλειστείς και να κρατηθείς σε μικρό και κενό τάφο, για να λυτρώσεις το ανθρώπινο γένος από την κατάποση του άδη και, αφού μας καταστήσεις αθάνατους, να μας γεμίσεις ζωη ως Θεός αθάνατος, που είσαι.
Η νίκη του θανάτου, η λύτρωση και η αθανασία του ανθρώπου είναι το τέλος, ο σκοπός του λυτρωτικού έργου του Σωτήρος Χριστού. Αλλά η αθανασία είναι βασική ιδιότητα της θείας φύσεως. Ο απ. Παύλος γράφει στον μαθητή του Τιμόθεο ότι ο Θεός είναι ο μόνος που έχει από τον εαυτό του ζωη «αθάνατον και αΐδιον» (Α´ Τιμ. στ´ 16). Επομένως και αυτός που έχει την αθανασία μοιάζει με τον Θεο, γίνεται θεός κατά χάρη. Η χάρη δε αυτή δεν είναι παρά η άκτιστη ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Ο φύσει λοιπόν αθάνατος και αΐδιος Θεός μας έχει καταστήσει αθάνατους δια του σεπτού πάθους και της ενδόξου Αναστάσεώς Του. Για μας τούς ανθρώπους, σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία, το ύψιστο αγαθό είναι η κατά χάρη θέωση της φύσεώς μας. Και αυτή η θέωση δεν είναι απλώς φραστικός λόγος, αλλά κατάσταση πραγματική και αληθινή. Εμεῖς οι χοϊκοί άνθρωποι, δια της ανακράσεώς μας με τη θεία ενέργεια, γινόμαστε κατά χάρη θεοί, χωρίς βεβαίως να παύουμε να παραμένουμε άνθρωποι, κτίσματα και δημιουργήματα του ακτίστου Θεού.
Αυτό το ευφρόσυνο σταυροαναστάσιμο μήνυμα μας μεταφέρει το τροπάριο της προφητείας, καθώς τελειώνει η ακολουθία των Παθών, για να αρχίσει την επομένη το πρωϊ του Μ. Σαββάτου ο Εσπερινός και ουσιαστικά η αναστάσιμη θεία Λειτουργία. Αλλωστε τον αναστάσιμο λυτρωτικό παιάνα ψάλλει και ο πρώτος στίχος του Αποστολικοῦ αναγνώσματος, που ακολουθεί μετά την προφητεία του Ιεζεκιήλ. Λεγει ο στίχος• « Ανάστηθι, Κυριε ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου, μη επιλάθη των πενήτων σου εις τέλος» (Ψαλμ. θ´ 33)• Σηκω επάνω, Κυριε ο Θεός μου, ας σηκωθεί ψηλά το χέρι σου για να πέσει και τιμωρήσει τούς ασεβείς• μη λησμονήσεις παντοτινά και μέχρι τέλους τούς πτωχούς, οι οποίοι ως μόνο πλούτο και ελπίδα έχουν την προστασία σου.
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Απριλίου 2006
