Πραξ. 11, 19-30
«Και παρεκάλει πάντας τη προθέσει της
καρδίας προσμένειν τω Κυρίω»
(Πραξ. 11, 23)
Ο πρώτος, αγαπητοί μου, ο πρώτος διωγμός άρχισε. Κηρύχτηκε στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, στα Ιεροσόλυμα. Οι άρχοντες των Ιουδαίων, αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίοι, που είχαν σταυρώσει το Χριστό, αυτοί που τώρα, όταν άκουσαν ότι ο Χριστός αναστήθηκε, κήρυξαν διωγμό κατά των μαθητών και αποστόλων του Κυρίου, που εκήρυτταν την ανάστασι του Χριστού. Η ιδέα και μόνο, ότι εκείνος που αυτοί σταυρώσανε αναστήθηκε δυνατός και κραταιός από τον τάφο και θα έρθη πάλι για να κρίνη τον κόσμο, και μόνο αυτή η ιδέα, τάραξε τους άρχοντες και δεν τους άφηνε να ησυχάσουν. Και νόμιζαν οι ταλαίπωροι ότι θα ησυχάσουν, εάν το Χριστός ανέστη έπαυε να ακούγεται. Διωγμός, λοιπόν, κατά της Εκκλησίας. Διωγμοί κατά των κηρύκων του ευαγγελίου. Διωγμός εξοντωτικός. Πρώτο δε θύμα του διωγμού ήταν ο Στέφανος.
**************
Ο Στέφανος ήταν ένας από τους επτά πρώτους διακόνους, που διάλεξε η Εκκλησία για να υπηρετούν τον πιστό λαό στις υλικές του ανάγκες. Κανείς πεινασμένος δεν έπρεπε να υπάρχη μεταξύ των χριστιανών. Και ο Στέφανος αναδείχτηκε ένας στοργικός πατέρας του λαού. Φρόντιζε για την υλική τροφή αλλά και για την πνευματική τροφή του λαού που πίστεψε ο Θεός. Με δικαιοσύνη και αγάπη εφέρετο σε όλους. Με φλογερή καρδιά κήρυττε το λόγο του Θεού, και το ζωντανό κήρυγμα του τραβούσε πολύ κόσμο στη νέα πίστι. Αλλά η πρόοδος αυτή του κηρύγματος ήταν εκείνη που προκάλεσε την οργή των απίστων Ιουδαίων κατά του Στεφάνου. Ο Στέφανος, ο φλογερός κήρυκας του ευαγγελίου, έπρεπε οπωσδήποτε να εξοντωθή. Τον συλλαμβάνουν λοιπόν, τον δικάζουν οι παράνομοι, τον καταδικάζουν σε θάνατο, τον βγάζουν έξω από την πόλι, κ’ εκεί χιλιάδες χέρια φανατικών Ιουδαίων παίρνουν πέτρες και τον πετροβολούν, ενώ ο Στέφανος γονατιστός, μιμητής του Χριστού σε όλα, προσευχόταν για τους φονιάδες.
Οι άπιστοι Ιουδαίοι ύστερα από την εκτέλεσι του Στεφάνου ελπίζανε πως θα σταματήση το κήρυγμα του ευαγγελίου. Αλλά το κήρυγμα του ευαγγελίου όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά και διαδόθηκε πιο πολύ. Ενώ πριν από το μαρτυρικό θάνατο του Στεφάνου το κήρυγμα περιωριζόταν μέσα στην πόλι των Ιεροσολύμων, μετά από το μαρτυρικό θάνατο του Στεφάνου ξάπλωσε και έξω από τα Ιεροσόλυμα. Οι χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, που αναγκάστηκαν να φύγουν από τα Ιεροσόλυμα εξ αιτίας του διωγμού, διασκορπίστηκαν σε άλλα μέρη, έφτασαν μέχρι τη Φοινίκη και την Κύπρο και την Αντιόχεια, και παντού εκήρυτταν το ευαγγέλιο του Χριστού. Αντί λοιπόν να κάνη κακό ο διωγμός, όπως περίμεναν οι άπιστοι Ιουδαίοι, έκανε καλό. Ο διωγμός εκείνος συνετέλεσε στην εξάπλωσι του ευαγγελίου και έξω από τα Ιεροσόλυμα. Έτσι γίνεται πάντοτε· όσο χτυπιέται η θρησκεία του Χριστού, τόσο αυξάνει και ριζώνει πιο βαθειά μέσ’ στις καρδιές των ανθρώπων. Και όπου μαρτυρεί ένας χριστιανός για την πίστι του, ο Θεός σηκώνει άλλους για να συνεχίσουν το φλογερό κήρυγμα του ευαγγελίου.
***************
Εκεί που είχε εξαιρετική πρόοδο το κήρυγμα ήταν ιδίως η Αντιόχεια. Η πόλις αυτή ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις του αρχαίου κόσμου. Η Αντιόχεια είχε τότε πληθυσμό μισό περίπου εκατομμύριο κατοίκους. Σ’ αυτή την πόλι ήρθαν κάποιοι χριστιανοί, που κατάγονταν από την Κύπρο και από τη Λιβύη, που ήταν μια παραλία επαρχία της Αιγύπτου, και αυτοί οι χριστιανοί κήρυξαν στη μεγάλη πόλι το Χριστό. Τα ονόματά τους; Δεν τα αναφέρει το βιβλίο της αγίας Γραφής που λέγεται Πράξεις των αποστόλων. Ήταν άνθρωποι του λαού, άνθρωποι ταπεινοί και απλοϊκοί, όπως ήταν και οι πρώτοι μαθηταί του Χριστού. Αλλά τι με τούτο; Μέσ’ στις καρδιές των ταπεινών και απλοϊκών αυτών ανθρώπων έκαιγε η φλόγα της πίστεως και της αγάπης στο Χριστό. Και ό, τι πίστευαν δεν το έκρυβαν. Το κήρυτταν και στους άλλους, και τα απλά αλλά γεμάτα πίστι λόγια των ανθρώπων αυτών έφερναν λαμπρά αποτελέσματα. Ψυχές, που ζούσαν στο σκοτάδι της αμαρτίας, έβλεπαν την αλήθεια και πίστευαν στο Χριστό. Έτσι μέσ΄ στην Αντιόχεια δημιουργήθηκε μια εκκλησία με πολλούς πιστούς.
Η είδησις, ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου στη μεγάλη αυτή πόλι προώδευσε τόσο πολύ, ακούστηκε με ιδιαίτερη χαρά από τους πιστούς που κατοικούσαν στα Ιεροσόλυμα. Και οι απόστολοι έκριναν καλό να στείλουν στην Αντιόχεια ένα σπουδαίο κήρυκα του ευαγγελίου, το Βαρνάβα. Ο Βαρνάβας πήγε στην Αντιόχεια κι άρχισε το κήρυγμα· ένα κήρυγμα, που έκανε ιδιαίτερη εντύπωσι στο λαό. Στο πρόσωπο του Βαρνάβα ακτινοβολούσε η χάρις του Θεού. Ο Βαρνάβας ήταν ό, τι και έλεγε. Όποιος τον άκουγε, δεν ξεχώριζε τα λόγια του από το βίο του. Ο Βαρνάβας ήταν μια ζωντανή εικόνα του Χριστού μας. Το κήρυγμα του Βαρνάβα συνετέλεσε πολύ στο να αυξηθή και στερεωθή η εκκλησία της Αντιόχειας. Κι όταν ο Βαρνάβας είδε, πως η Εκκλησία αυξάνεται και πως αυτός δεν επαρκεί πια μόνος του για να κατηχή και διδάσκη τόσο λαό, φρόντισε να βρη και άλλο συνεργάτη. Πήγε και βρήκε τον Παύλο, που έμενε στην Ταρσό και δεν είχε ακόμη εμφανισθή δημοσίως στο κήρυγμα. Τον έφερε στην Αντιόχεια, κι από την ημέρα που έφτασε ο Παύλος στην Αντιόχεια άρχισε κι αυτός να κηρύττη, να μιλάη για το Χριστό. Νέα πρόοδος καταπληκτική σημειώθηκε τότε στην εκκλησία της Αντιόχειας. Και κοντά στα άλλα μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα, που συνέβησαν στη μεγάλη αυτή πόλι με τον ερχομό και το κήρυγμα του Παύλου, ήταν κι αυτό· ότι όσοι πίστευαν στο Χριστό ωνομάστηκαν χριστιανοί. Και από τότε με το όνομα αυτό είναι γνωστοί στον κόσμο όσοι πιστεύουν στον Χριστό.
****************
Απ’ όλη την αποστολική περικοπή που ακούσαμε σήμερα θα ήθελα να κρατήσουμε για δίδαγμα μια προτροπή που απηύθυνε προς τους πρώτους χριστιανούς της Αντιόχειας ο Βαρνάβας. Τους προέτρεπε, λέει, να μένουν αφωσιωμένοι και προσκολλημένοι στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ναι! Να μένουν με όλη τη διάθεσι της καρδιάς τους. Να μένουν μέχρι τέλους. Και έκανε αυτή την προτροπή ο Βαρνάβας, γιατί ήξερε ότι πολλοί είνε εκείνοι που ακούνε ένα κήρυγμα και πιστεύουν στο Χριστό, αλλά δεν μένουν όλοι μέχρι τέλους. Βαδίζουν στην αρχή με προθυμία το δρόμο του Θεού, αλλά μόλις παρουσιαστούν τα πρώτα εμπόδια οι άνθρωποι αυτοί απογοητεύονται, σταματούν και γυρίζουν πίσω και ξαναρχίζουν την παλιά τους αμαρτωλή ζωή. Δεν είνε σταθεροί και ακλόνητοι στην απόφασί τους. Έτσι από τους 100, που πιστεύουν κι ακολουθούν το Χριστό, στο τέλος του δρόμου δεν μένουν πάρα λίγοι, πολύ λίγοι, 2 ή 3 ή 4 ή 5… Οι άλλοι; Φεύγουν δυστυχώς και γίνονται λιποτάκτες, προδότες, και εχθροί του Χριστού.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, ας προσέξουμε την προτροπή αυτή του αποστόλου Βαρνάβα και ας παρακαλέσουμε τον Κύριο, όχι μόνο σήμερα και αύριο, αλλά όλο το χρόνο της ζωής μας, μέχρι τελευταίας μας αναπνοής, να μένουμε κοντά του, πιστά και αφωσιωμένα παιδιά του, πραγματικοί χριστιανοί, που πίστευαν και μαρτυρούσαν για το Χριστό.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «το Τιμημένο Όνομα», λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Κυριακή της Σαμαρείτιδος: »’Ελάτε στο Χριστό»’ – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.
