Πραξ. 2,1-11
«Εν τω συμπληρούσθαι την
ημέραν της πεντηκοστής ήσαν
άπαντες ομοθυμαδόν επί το
αυτό»
(Πραξ. 2,1)
Σήμερα, αγαπητοί μου, σήμερα είνε η γιορτή της Πεντηκοστής. Πεντηκοστή! Μεγάλη γιορτή που γιορτάζουν οι χριστιανοί όλου του κόσμου. Πεντηκοστή όμως γιορτάζουν και οι Εβραίοι. Αλλά πόσο διαφέρει η μια Πεντηκοστή από την άλλη, η Πεντηκοστή μας από την Πεντηκοστή των Εβραίων! Διαφέρει όσο ο ήλιος από ένα αστέρι της νύχτας, όσο ο άνθρωπος από την σκιά του. Σκιά είναι η Πεντηκοστή των Εβραίων. Σκιά, που δείχνει την πραγματικότητα. Η δε πραγματικότης είνε η Πεντηκοστή που γιορτάζουν σήμερα οι χριστιανοί.
Αλλά ας δούμε με λίγα λόγια, τι είνε η Πεντηκοστή των Εβραίων και τι είνε η Πεντηκοστή των χριστιανών.
**************
Η Πεντηκοστή στους Εβραίους ωρίστηκε, για να θυμούνται ένα μεγάλο γεγονός που συνέβη στην ιστορία της παλαιάς διαθήκης. Όλοι από το δημοτικό σχολείο ξέρουμε, ότι οι Εβραίοι ήταν υπόδουλοι στους Αιγυπτίους. Φοβερή ήταν η σκλαβιά τους. Σε καλύβες ζούσαν. Δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδι. Κουβαλούσαν πέτρες, έψηναν τούβλα, έχτιζαν παλάτια και τάφους των αφεντάδων τους. Καμμιά άνεσις. Τα’ αρσενικά παιδιά, που θα γεννούσαν, έπρεπε μόλις γεννηθούν να τα ρίχνουν στο Νείλο ποταμό. Σκοπός των Αιγυπτίων ήταν, να εξοντώσουν τη φυλή των Εβραίων. Γιατί αν σ’ ένα λαό δεν γεννιούνται παιδιά ή όταν γεννηθούν τα παίρνουν οι εχθροί και τα σκοτώνουν, ο λαός αυτός θα σβήση και θα εξαφανισθή από τον πολιτικό χάρτη. Προς τον εξαφανισμό βάδιζε και ο λαός των Εβραίων. Αλλά ο Θεός τους λυπήθηκε και τους έστειλε ένα πολύ μεγάλο και άξιο κυβερνήτη, το Μωυσή. Αυτός ελευθέρωσε το λαό του Θεού από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων. Οι Εβραίοι, ύστερα από τετρακόσια χρόνια, έβλεπαν ελευθερία. Όλοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, φεύγουν από την Αίγυπτο. Ξεκινάνε για το μεγάλο ταξίδι. Επιστρέφουν στην πατρίδα τους, την Παλαιστίνη. Πολλά υπέφεραν στην επιστροφή μέχρι να φτάσουν στην αγαπημένη πατρίδα. Όλα αυτά τα διηγείται ένα βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης που λέγεται Έξοδος. Σας συνιστώ να το διαβάσετε· πολύ θα ωφεληθήτε. Αγοράστε την Παλαιά Διαθήκη , που τώρα έχει ερμηνευθή σε απλή γλώσσα.
Ένα από τα πρώτα γεγονότα που συνέβησαν κατά την επιστροφή των Εβραίων στην πατρίδα τους ήταν και τούτο. Πενήντα μέρες ύστερα από την αναχώρησι των Εβραίων από την Αίγυπτο, πάνω στην κορυφή ενός βουνού, του Σινά, ο Θεός παρέδωσε στον πιστό του δούλο το Μωυσή τις δέκα εντολές, το Δεκάλογο. Η παράδοσις του Δεκαλόγου ήταν ένα σημαντικό γεγονός, όχι μόνο για τον Εβραϊκό λαό αλλά και για όλο τον κόσμο. Μέσ’ στο σκοτάδι φάνηκε αστέρι, έλαμψε φως, που έδειχνε ποιο δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσουν οι άνθρωποι, αν θέλουν να ζουν με δικαιοσύνη, με ομόνοια και αγάπη.
Αυτό το γεγονός της παραδόσεως του Δεκαλόγου γιορτάζουν την ημέρα της Πεντηκοστής οι Εβραίοι. Αλλά μαζί μ’ αυτό το γεγονός οι Εβραίοι γιορτάζουν κ’ ένα άλλο γεγονός, που συμβαίνει κάθε χρόνο. Είνε ο θερισμός. Συμπίπτει ο θερισμός με τη γιορτή της Πεντηκοστής. Τα σπαρτά έχουν κιτρινίσει πια και οι Εβραίοι θερίζοντας τα χωράφια τους παίρνουν τα πρώτα στάχυα, τα αλωνίζουν, αλέθουν το σιτάρι, και από το καινούριο αυτό αλεύρι κάνουν καθαρά ψωμιά και τα προσφέρουν στο θυσιαστήριο. Έτσι εκδηλώνουν την ευχαριστία τους στο Θεό. Γιατί χωρίς τη δική του ευλογία, χωρίς ήλιο, χωρίς βροχή και κατάλληλο καιρό, ούτε μια χούφτα σιτάρι δεν θα μάζευαν από τα χωράφια.
Θεέ μας! Συ που ευλόγησες τα σπαρτά μας και μας έδωσες το καινούργιο ψωμί, σ’ ευχαριστούμε. Συ μας έδωσες και κάτι άλλο πιο σπουδαίο από το ψωμί. Μας έδωσες τη λευτεριά μας από τη φοβερή σκλαβιά. Θεέ μας, πατέρα μας, εμείς τα παιδιά σου σ’ ευχαριστούμε…
Αυτή ήταν η προσευχή, αυτό ήταν το νόημα που είχε η γιορτή της Πεντηκοστής των Εβραίων.
**************
Αλλά η γιορτή της Πεντηκοστής, που γιορτάζουν σήμερα οι χριστιανοί, έχει μια σημασία, όπως είπαμε, πολύ μεγαλύτερη από τη σημασία της Πεντηκοστής των Εβραίων. Προσέξτε, παρακαλώ, τι θα πούμε.
Ο Θεός έδωσε στους Εβραίους δια μέσου του Μωυσή το Δεκάλογο, τις δέκα εντολές, τις οποίες κατόπιν συμπλήρωσε ο Χριστός με τη διδασκαλία του ευαγγελίου του. Αλλά ο Χριστός δεν έδωσε μόνο τον τέλειο ευαγγελικό νόμο του, που θαυμάζουν οι αιώνες· έδωσε και κάτι άλλο, που δεν είχε δώσει ο Μωυσής. Πενήντα μέρες μετά την ένδοξη ανάστασί του έστειλε το Πνεύμα το άγιο. Το έστειλε στους μαθητάς κατά την υπόσχεσι που τους είχε δώσει. Οι μαθηταί του μαζί με την Παναγία μας, τις μυροφόρες γυναίκες και λίγα ακόμη πρόσωπα, πιστά και αφωσιωμένα στο Χριστό, ήταν την ημέρα αυτή συγκεντρωμένοι μέσα σ’ ένα σπίτι των Ιεροσολύμων. Ήταν όλοι 120 ψυχές. Αυτοί οι λίγοι ήταν οι πρώτοι σπόροι, που θα εσπείροντο σ’ όλο τον κόσμο και θα επολλαπλασιάζοντο και θα εγίνοντο τα αναρίθμητα εκατομμύρια των χριστιανών. Μέσ’ στους λίγους αυτούς πιστούς κρυβόταν όλη η Εκκλησία, η Εκκλησία όλων των αιώνων. Στις λίγες αυτές ψυχές ήρθε το Πνεύμα το άγιο κατά τη σημερινή ημέρα. Ήρθε σαν ένας δυνατός αέρας. Ήρθε σαν φωτιά.
Τι κάνει ο αέρας, όταν είνε δυνατός; Ξερριζώνει δέντρα, που χρόνια ήταν φυτεμένα μέσ’ στην γη. Και το Πνεύμα το άγιο, όταν έρθη στον άνθρωπο, σαν δυνατός αέρας ξερριζώνει κακίες και πάθη, που σαν δέντρα άγρια ήταν ριζωμένα μέσ’ στην καρδιά του, και στη θέσι τους φυτεύει άλλα δέντρα, τις αρετές του Χριστού. Και τι κάνει η φωτιά; Φωτίζει, θερμαίνει και καίει. Αλλά και το Πνεύμα το άγιο, όταν έρθη στον άνθρωπο, φωτίζει τον νου, θερμαίνει την καρδιά και καίει τα αγκάθια, τις κακίες και τα πάθη.
Το Πνεύμα το άγιο λοιπόν δίνει στον χριστιανό δύναμι θαυματουργική. Και με τη βοήθεια αυτή ο πιστός εκτελεί τις εντολές του Χριστού και κάνει έργα μεγάλα και θαυμαστά. Προτού να έρθη το Πνεύμα το άγιο οι άνθρωποι ήταν πολύ αδύνατοι ηθικώς. Άκουγαν το καλό, θαύμαζαν το καλό, μα δεν μπορούσαν να το κάνουν. Σαν ένα κουτσό, που βλέπει πόσο όμορφη είνε η κορυφή ενός βουνού, αλλά δεν μπορεί ν’ ανέβη και ν’ απολαύση από ‘ κει το ωραίο θέαμα. Σαν τον άρρωστο, που θέλει να γίνη καλά, αλλά δεν έχει το φάρμακο που απαιτείται για τη θεραπεία του. Το Πνεύμα το άγιο δίνει τη δύναμι για να σταθούν στα πόδια τους οι άνθρωποι και να περπατήσουν στερεά στο δρόμο του Θεού, δίνει το φάρμακο που δυναμώνει τη θέλησι και την κάνει δυνατή και ακατάβλητη. Θέλετε απόδειξι; Είνε οι απόστολοι. Τι ήταν προτού έρθη το Πνεύμα το άγιο; Όλοι το ξέρουμε. Οι απόστολοι, που πριν ήταν δειλοί σαν το λαγό, τώρα γίνονται γενναίοι και ατρόμητοι σαν τα λιοντάρια. Ποιος, παρακαλώ, έδωσε τη δύναμι αυτή να κηρύττουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο τα μεγαλεία του Θεού; Το Πνεύμα το άγιο έκανε το θαύμα τούτο.
****************
Οι Εβραίοι, είδαμε, θέριζαν την ημέρα της Πεντηκοστής τα χωράφια τους και μάζευαν τον πρώτο καρπό. Αλλά τι είνε ο θερισμός αυτός μπροστά στο θερισμό τον άλλο, που την αγία αυτή ημέρα της Πεντηκοστής κάνουν οι απόστολοι; Κηρύττουν και σπέρνουν το λόγο του Θεού, και ο λόγος τους ριζώνει, και οι ξερές καρδιές καρποφορούν. Πρασινίζει, κιτρινίζει ο κάμπος… Ω Θεέ μου, τι θαύμα! Τρεις χιλιάδες ψυχές την ημέρα της Πεντηκοστής πιστεύουν και βαπτίζονται στον Χριστό. Είνε οι πρώτοι καρποί της χριστιανοσύνης.
Και σας ερωτώ τώρα· Είνε ή δεν είνε η Πεντηκοστή μας αμέτρητες φορές ανώτερη από την Πεντηκοστή των Εβραίων; Σκιά εκείνη, πραγματικότης η Πεντηκοστή η δική μας.
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή της Πεντηκοστής: Πού ανήκεις; – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.
Κυριακή της Πεντηκοστής: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «Ο Μέγας Σύμμαχος», λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
