Είναι ένα ποίημα του Λαμαρτίνου, «Η Λίμνη», πολύ όμορφο, και πολύ μουσικό στα Γαλλικά. Τόσο ρυθμικό, που νομίζεις πως ακούς το κύμα να σπάζει ρυθμικά πάνω στην όχθη. Είναι για μιάν αγάπη, που δεν γνώρισε συνέχεια. Είναι ένα παράπονο προς τον ανάλγητο χρόνο, που καταπίνει αδυσώπητα τα πάντα στο πέρασμά του. Λέει λοιπόν, στην αρχή:
Κι έτσι, σπρωγμένοι πάντοτε προς καινούργιες ακτές,
προς την αιώνια νύχτα παρασυρμένοι χωρίς γυρισμό,
δεν θα μπορέσουμε άραγε ποτέ, μες τον ωκεανό των χρόνων,
να ρίξουμε την άγκυρα, έστω και μόνο για μια μόνη μέρα;
Όσο όμορφοι κι αν είναι οι στίχοι αυτοί, όσο κι αν παρασύρουν με την ποίηση και το συναίσθημα, έχουν κάποιες παραδοχές, που δεν τις πιστεύω. Δεν πιστεύω στην αιώνια νύχτα. Πιστεύω στην Ανάσταση. Δεν πιστεύω στην αποκλειστικότητα αυτής της ζωής, όπου ο χρόνος περνά αμετάκλητα, καταπίνοντας τα παιδιά του, όπως ο Κρόνος της Μυθολογίας. Δεν πιστεύω στην αιώνια απώλεια των αγαπημένων ανθρώπων, αλλά στο διαρκές αντάμωμα, σε μια ζωή, όπου δεν υπάρχει «αιών», δηλαδή χρόνος, με την σημερινή έννοια της αναπόδραστης παροδικότητας.
Επίσης δεν πιστεύω στο του Ηρακλείτου «αιών εστί παίςπαίζων, πεσσεύων». Ότι δηλαδή, ο χρόνος είναι σαν ένα παιδί που παίζει με ζάρια. Ότι το παιγχνίδι του στηρίζεται σε μια καθαρά δική του ανεξιχνίαστη λογική, εκτός κανόνων, και με αποτέλεσμα τελείως απρόβλεπτο. Ναι, είναι απρόβλεπτο για μένα το τι θα μου φέρει ο χρόνος, αλλά είναι γνωστό στον Θεό, κι έχει πάρει την άδειά Του. Κι επειδή τον Θεό τον εμπιστεύομαι ως το απόλυτο καλό, άρα κι αυτό καλό θα είναι. Συνήθως κάνω το λάθος να πιστεύω ότι ο απρόβλεπτος παράγοντας στην ζωή μου είναι η συγκυρία που θα φέρει ο χρόνος, ενώ τείνω να βγάζω από την εξίσωση τον ίδιο μου τον εαυτό. Αν κι αυτός είναι ίσως ο μόνος απρόβλεπτος παράγοντας, ή τουλάχιστον πιο επικίνδυνος. Αυτόν θα έπρεπε να φοβάμαι περισσότερο, απ’ αυτόν να προφυλάσσομαι, κι όχι απ’ τον χρόνο.
Προσπαθώ πολύ να μειώσω στο ελάχιστο τον κίνδυνο από την εσωτερική απειλή, κι όλο μου ξεφεύγει. Άλλοτε μεγενθύνω τα «θεριά» που με απειλούν, κι άλλοτε γίνομαι από μόνη μου κίνδυνος, ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου. Λίγο περισσότερο να προσευχόμουν «την ημέραν πάσαν, τελείαν, αγίαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον, παρά του Κυρίου αιτησώμεθα», λίγο περισσότερο να πίστευα πως ζητώντας από τον Θεό «τον υπόλοιπονχρόνον της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοίαεκτελέσαι» ότι ο Θεός θα μου το παραχωρήσει, όχι μόνον δεν θ’ ανησυχούσα για τίποτε, αλλά θα μπορούσα να παραμένω εστιασμένη σ’ αυτά που έχουν προτεραιότητα και αξία.
Δεν το κάνω όμως. Δεν το κάνω πάντα. Άλλοτε ναι, και άλλοτε όχι. Ο Θεός το ξέρει. Ελπίζω να Του αρκεί που προσπαθώ. Και τώρα, για την σημερινή περίσταση, Τον ευχαριστώ που περιβάλλει την δοκιμασία και τον φόβο, με την αγκαλιά της Μεγάλης Χάρης Του. Έχει δύναμη η στιγμή. Έχει θεϊκή παρουσία. Έχει Ανάσταση. «Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας», το μήνυμα της δικής μας Περίστασης. Και «καιρός», σημαίνει ευκαιρία. Νυν. Τώρα. Αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Τώρα είναι η ευκαιρία ν’ αδράξω τον χρόνο. Ένας λόγος παραπάνω που μοιάζει να ‘χει σταματήσει…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
