Ο άγιος Μάρκελλος καταγόταν από την Απάμεια και πήγε στη μονή που λεγόταν ¨των Ακοιμήτων¨, επειδή σε αυτήν γινόταν ακατάπαυστη δοξολογία του Θεού από διαδοχικές ομάδες μοναχών. Στη μονή αυτή έγινε δεκτός και σε λίγον καιρό ο ηγούμενος Αλέξανδρος τον έντυσε με τα μοναχικά. Πριν από τον Μάρκελλο είχε λάβει εκεί τη μοναχική κουρά και κάποιος Ιάκωβος, ο οποίος ήταν προηγουμένως φίλος του και, όταν πήγε στον Αλέξανδρο, ήταν ο πρώτος από τους μαθητές του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Μάρκελλος ξεπέρασε στην άσκηση και στις αρετές όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον Ιάκωβο, γι’ αυτό και ήταν πολύ αγαπητός στον Αλέξανδρο. Έπειτα όμως, καθώς ο νους του είχε καθαρθεί, προείδε τον θάνατο του ηγουμένου του, όπως επίσης και το ότι αυτός θα ψηφιστεί διάδοχός του, και από φόβο μήπως γίνει, νέος αυτός, ηγούμενος γερόντων και χάσει την αγαπημένη του υποταγή, την οποία απολάμβανε πολύ από τη μεγάλη του μετριοφροσύνη, έφυγε από τη μονή χωρίς να το ξέρει κανείς.
Μετά από λίγο ο άγιος Αλέξανδρος έφυγε από τη ζωή και αμέσως όλοι άρχισαν να μιλούν για τον Μάρκελλο, και η απουσία του τους λυπούσε πολύ. Αφού λοιπόν ψηφίστηκε ηγούμενος αλλά δεν τον έβρισκαν, έγινε ηγούμενος κάποιος Ιωάννης, άνθρωπος γέροντας και στην ηλικία και στη σύνεση. Όταν ο Μάρκελλος έμαθε την εξέλιξη αυτή, γύρισε στη μονή και ζούσε μαζί με τον Ιωάννη, του οποίου έγινε δεξί χέρι και άριστος συνεργάτης στη διοίκηση της μονής.
Κάποτε που ο Μάρκελλος έλειπε σε ταξίδι, έγινε λόγος γι’ αυτόν στον Ιωάννη. Από τους μοναχούς, οι πιο αγωνιστές μιλούσαν με θαυμασμό και για τις άλλες αρετές του και για το ότι απέφυγε το αξίωμα και εγκατέλειψε τον ηγουμενικό θρόνο με τόση ευκολία, ενώ οι ράθυμοι που αγνοούσαν το μεγαλείο της ψυχής του Μαρκέλλου έλεγαν ότι και το που απέφυγε τη δόξα, το έκανε από φιλοδοξία. Επειδή δηλαδή ήξερε ότι αντί γι’ αυτόν θα προτιμηθεί ο Ιωάννης, και δεν ήθελε να βγει δεύτερος, γι’ αυτό έφυγε από τη μονή.
Όταν το άκουσε αυτό ο Ιωάννης, θέλοντας να πείσει τους μοναχούς να μην κατηγορούν εύκολα, αλλά και να δείξει σε πόσο ύψος ταπεινοφροσύνης έφτασε ο Μάρκελλος, είπε: «Τέκνα, ας αφήσουμε να τον κρίνουν τα έργα». Χωρίς να πει τίποτε άλλο, σκεφτόταν, όταν επιστρέψει ο Μάρκελλος, να του αναθέσει το πιο ταπεινωτικό διακόνημα, τη φροντίδα του γαϊδουριού.
Μόλις εκείνος γύρισε και ο ηγούμενος του ανέθεσε μπροστά σε όλους αυτό το εξευτελιστικό, όπως το θεωρούσαν, διακόνημα, ο Μάρκελλος έδειξε καθαρά τη μεγάλη του μετριοφροσύνη. Όχι μόνο δέχτηκε με χαρά την εντολή, αλλά έκανε και κάτι ανώτερο και πιο χαριτωμένο: με τόση χαρά, λένε, ανέλαβε το διακόνημα, ώστε το θεωρούσε και ευεργεσία, και ζητούσε να εξασφαλιστεί με συμβόλαιο, ότι ποτέ δεν θα τον βγάλουν από αυτό. Και αυτό δεν το είπε μόνο, και ύστερα δεν το έκανε, ούτε βέβαια το έκανε, αλλά για λίγο. απεναντίας, στην πράξη έδειξε πολύ περισσότερη θέρμη, και παρέτεινε τόσο πολύ την υπηρεσία του, ώστε όλοι όταν παρακάλεσαν πάρα πολύ, και εκείνους να τους συγχωρέσει, και από αυτή τη δουλική εργασία να απομακρυνθεί. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος, άξιος να διοικεί λογικό ποίμνιο και να τους προξενεί μεγάλη ωφέλεια, ήταν άτοπο να καταγίνεται με εκείνο το ταπεινωτικό διακόνημα, το οποίο μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε.
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 2-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
