Η άσκηση και η νηστεία χαρακτήριζαν την ζωή του Αγίου γέροντος Παισίου. Αυτό που συνεχώς προέτρεπε, ήταν να μας ενθαρρύνει «προς αγώνας πνευματικούς, προς εγκράτειαν σαρκός, προς κάθαρσιν ψυχής… προς πάντα τα λυπηρά και επίπονα της χαροποιού κατά Θεόν ζωής» (Ακολουθία Μοναχικού Σχήματος). Μου έλεγε για το πώς μπορεί να επιτευχθή αυτό και σε έναν κοινοβιάτη μοναχό.
Δεν πρέπει να τρώγης χωρίς ευλογία, αλλά μόνον στην τράπεζα. Ακόμη και από αυτά που παρατίθενται, κάνε ότι δεν του αρέσει το φαγητό, ανακάτευέ το, ή κάνοντας ότι τρώγεις, βγάλτο στην άκρη. Κανένας δεν θα σε πάρη είδησι.
Πρέπει να κοπιάσουμε για να καρποφορήσουμε. Αν δουλέψουμε πολύ, πολύ θα πληρωθούμε.
Τί λέγει το ιερό Ευαγγέλιο; «Άξιος ο εργάτης του μισθού αυτού». (Α’ Τιμοθ. 5-8).
Η ζωή του μοναχού πρέπει να είναι συνεχής κόπος. Χωρίς κόπο δεν αγιάζουμε. Στην κουρά μας τί ακούσαμε; «Τα γαρ καλά κόπω κτώνται, και πόνω κατορθούνται» (Ακολουθία Μοναχικού Σχήματος).
Έλεγε: Μέσα στον κόπο και στην αποχή από τις ηδονές, βρίσκεται η αληθινή χαρά και η πραγματική ηδονή.
Αν διαβάση ο μαθητής, καλούς βαθμούς θα πάρη.
Όταν μας καταβάλη η ακηδία, ο διάβολος θα μας βάζη κακούς λογισμούς, που θα παίρνουν τον τόπο των αγαθών και καλών λογισμών… και έπειτα σκοτίζεται ο νους του ανθρώπου.
Το ίδιο μας λέγει και ο Μέγας Βασίλειος: «Εάν λείπη από την ψυχή ο αγαθός λογισμός είναι φανερόν ότι εκλείπει από αυτήν ο φωτισμός» (Όροι κατ’ επιτομήν Ε.Π.Ε. 9,106-108).
Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
