Η γιορτή της Αποτομής Της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου Του Προδρόμου, μας εύρισκε πάντα στο χωριό, απ’ όπου δεν φεύγαμε μέχρι ν’ ανοίξουν τα σχολεία.
Το διπλανό μας χωριό, γραφικά σκαρφαλωμένο στους πρόποδες της βορεινής πλευράς, της οροσειράς του Τελεθρίου στην Βόρεια Εύβοια, λέγεται Ταξιάρχης, και είναι προσφυγικό από την περιοχή του Αϊδινίου. Για μας τους «εκ των έσω» βέβαια, ήταν και παραμένει Μουρσαλί, που ήταν η παληά τοπική του ονομασία στα τούρκικα. Στο Μουρσαλί λοιπόν, λίγο πιο πάνω από τον σημερινό οικισμό, υπάρχει ένας μικρός παληός οικισμός, καμιά δεκαριά χαμηλά σπιτάκια, των αγροτών που εξυπηρετούσαν το παληό τσιφλίκι του Γάλλου Μιμόν, το οποίο και απαλλοτριώθηκε για να φιλοξενήσει τα δύο προσφυγικά χωριά, πρώτα το Μουρσαλί, και μετά το δικό μας, τον Πύργο. Σ΄ αυτόν λοιπόν τον οικισμό, δεσπόζει μια παληά πέτρινη εκκλησία, χρονολογούμενη από Τουρκοκρατίας, απλή βασιλική, και πολύ όμορφη, μ’ ένα μεγάλο προαύλιο που κρέμεται σχεδόν πάνω από τον κάμπο, κι απ’ όπου βλέπεις στο βάθος τον Παγασητικό, το Τρίκερι, και τις κορυφές του Πηλίου.
Αυτή η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, και γιορτάζει στις 29 Αυγούστου, της «Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής Του». Για μας ήταν και είναι, το τελευταίο πανηγύρι του Αυγούστου, γιατί έχουμε πολλά, δηλαδή, τα έχουμε όλα!
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όποιον ντόπιο ρωτούσα «τι γιορτάζουμε σ’ αυτό το πανηγύρι», η απάντηση ήταν η αυτή: «τον Αη Γιάνν’ τον Αποκεφαλιστή»!!!!!!!!!!!! Σε όλο το Δημοτικό είχα την απορία: Ποιός Αη-Γιάννης είναι αυτός που παίρνει κεφάλια; Εγώ ήξερα ότι του είχαν κόψει το δικό Του! Τι «αποκεφαλιστής» ήταν αυτός; Κάτι δεν μου πήγαινε καλά! Έπρεπε να πάω στο Γυμνάσιο, να μάθω Αρχαία, για να καταλάβω, ότι οι αφελείς χωρικοί, μη γνωρίζοντας από κλίση μετοχών, δεν μπορούσαν να κλίνουν την μετοχή «ο αποκεφαλισθείς- του αποκεφαλισθέντος», κι έτσι έγινε «ο αποκεφαλιστής- του αποκεφαλιστή»!!!!!!!! Καθόλου όμως δεν εμπόδιζε η παρανόηση αυτή την ευλάβειά τους, δεδομένου και του ότι, ούτε το τι σήμαινε η παρανοημένη εκδοχή μπορούσαν να καταλάβουν!
Κι όμως…κοιτώντας ξανά και ξανά την συγκλονιστική εικόνα του πολυαγαπημένου Αγίου, του «Αγγέλου της ερήμου», βλέποντάς τον έτσι λιπόσαρκο, μ’ αυτό το τρίχινο ρούχο, με τα τεράστια φτερά, και την ματωμένη του τιμία κεφαλή στο χέρι, να στέκεται αγέρωχος στην ερημιά, δεν απέχω πολύ από το να πω μέσα μου, πόση ανομολόγητη αλήθεια μπορεί να κρύβεται μέσα σ΄ αυτό το αθώο λάθος των καλοπροαίρετων χωρικών!
Άραγε δεν ήταν εκείνος που δέχθηκε πρόθυμα τον αποκεφαλισμό του, σαν ένα τίμημα που ήξερε ότι θα ερχόταν αργά ή γρήγορα; Δεν ήξερε άραγε ότι θα γινόταν «αποκεφαλιστής του εαυτού του» όταν ήλεγχε την αμαρτία αρχόντων και λαού, και μάλιστα δημόσια; Δεν ήξερε άραγε, ότι η τήρηση των εντολών του Κυρίου είχε επισύρει το ίδιο τίμημα και στους άλλους Προφήτες πριν απ’ αυτόν;
Το ήξερε. Το είχε αποδεχθεί από την μέρα που άφησε τα εγκόσμια και έφυγε για την έρημο. Το ήξερε από τότε που έστειλε τον μαθητή του τον Ανδρέα ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. «…Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι». Ελάττωσε τον εαυτό του ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, και πρόσφερε την τίμια κεφαλή του, σαν τίμημα της συνέπειας της πίστης Του. Όπως ακριβώς έκαναν και όσοι αγίασαν πριν και μετά από εκείνον.
Κάθε φορά που αντικρύζω αγίους με το μαρτύριό τους στο χέρι, πανάκριβη προσφορά αγάπης στον Κύριο, αναλογίζομαι τον «Αη-Γιάνν’ τον Αποκεφαλιστή», και σκέπτομαι πως ίσως και να μην υπάρχει ευστοχώτερη ονοματοδοσία: «πρόθυμοι αποκεφαλισταί του εαυτού τους για την αγάπη του Θεού, και λαμπροστεφανωμένοι από τον Ουράνιο Δέκτη της προσφοράς τους»…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
