Με την ευκαιρία της γιορτής των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, θα ήθελα να αναφερθώ έστω και για λίγο στη μοναδική ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη μας, του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Και λέγω μοναδική, γιατί σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο δε θα συναντήσουμε τέτοια εικόνα, όχι μόνο ως προς την ύλη από την οποία είναι φτιαγμένη αλλά και ως προς τη θαυματουργικότητά της.
Το υλικό απ’ το οποίο φτιάχθηκε είναι σ’ όλους μας γνωστό. Αίμα μαρτύρων μοναχών ζυμωμένο με χώμα. Φτιάχθηκε από τον μοναχό Γαβριήλ, ο οποίος γλύτωσε από τη σφαγή των Σαρακηνών, και είναι ολόσωμος, με μια διαφορά ότι απ’ το στέρνο και κάτω, το υπόλοιπο σώμα είναι σε νανώδη μορφή, επειδή δεν έφταξε η λάσπη για να φτιάξει ολόκληρο το σώμα με τις κανονικές αναλογίες.
Εκείνο όμως που κάνει ξεχωριστή την εικόνα, δεν είναι τόσο το υλικό της, όσο η ζωντάνια της. Είναι σίγουρο ότι η Χάρις του Αρχαγγέλου Μιχαήλ έχει σκηνώσει μέσα της γι’ αυτό και είναι ολοζώντανη.
Εκατοντάδες ανθρώπων έχουν δει να τρέχουν από τις κόρες των ματιών του άφθονα δάκρυα κατά καιρούς. Πάρα πολλές φορές, σταγόνες ιδρώτα πλημμυρίζουν το μέτωπό του και το λαιμό του. Άλλοι τον βλέπουν να τους χαμογελά, να ανοίγει το στόμα του και να φαίνονται τα δόντια του, να ανοιγοκλείνει τα μάτια, να αλλάζει χρώμα και πότε να γίνεται κατακόκκινος και πότε κατάμαυρος, να αλλάζει έκφραση και πότε να είναι χαρούμενος και χαμογελαστός και πότε να γίνεται κατάμαυρος και σκυθρωπός.
Πριν τοποθετηθεί το τζάμι για την προστασία της, πάρα πολλοί χριστιανοί από περισσή ευλάβεια στα κρυφά αποσπούσαν μικρά κομματάκια απ’ το πρόσωπο για φυλαχτό και δημιουργούσαν σημάδια, σαν πληγές στο πρόσωπο. Την επομένη μέρα δεν υπήρχε ούτε σημάδι ούτε πληγή. Ο Άγιος μόνος του επούλωνε το τραύμα. Μάλιστα, πριν από λίγα χρόνια όταν μια κυρία από την Αθήνα έκοψε ένα μικρό κομματάκι και το πήρε μαζί της για ευλογία, είδε τον Άγιο στον ύπνο της ο οποίος οργισμένος τη διέταξε να φέρει πίσω το μικρό κομματάκι και να το βάλει στο μέρος απ’ όπου το απέσπασε. Θυμάμαι ότι ήμουν και εγώ μέσα στο γραφείο όταν πήρε τηλέφωνο η γυναίκα στον ιερέα και έντρομη με δάκρυα ζητούσε συγγνώμη γι’ αυτό που έκανε, λέγοντας ότι την άλλη μέρα το πρωί θα έφερνε αυτό που είχε πάρει και έτσι έγινε. Το μικρό κομματάκι φυλάσσεται μέσα στο ιερό, γιατί η πληγή είχε κλείσει μόνη της. Ακόμα εκείνο που την κάνει ξεχωριστή είναι η αφθαρσία της. Αν γνωρίζαμε τι ταλαιπωρία έχει υποστεί, θα έπρεπε σήμερα να μην υπάρχει. Είναι περίπου χιλίων ετών. Δισεκατομμύρια χείλη την έχουν ασπαστεί. Άπειρα χέρια την έχουν χαϊδέψει. Αμέτρητες φορές την έχουν γρατζουνίσει με λουλούδια προκειμένου να τα πάρουν για φυλαχτό. Πάρα πολλές φορές την έχουν τραυματίσει, αποσπώντας μικρά κομματάκια για ευλογία. Και παρ’ όλα αυτά σε πείσμα του χρόνου, σε πείσμα των αιώνων, σε πείσμα των αθέων σε πείσμα των απίστων, Εκείνος στέκεται άφθαρτος, αναλλοίωτος, αγέρωχος, ζωντανός, έτοιμος να προσφέρει τη βοήθειά του, σ’ όσους τη ζητήσουν.
Να μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι το τζάμι μπήκε τώρα τελευταία με υπόδειξη του Αγίου ο οποίος εμφανίστηκε στον ύπνο μιας κυρίας και της είπε «πέστε να μου βάλουν ένα τζάμι για προστασία γιατί αρκετά ταλαιπωρήθηκα».
Να λοιπόν γιατί είναι μοναδική η εικόνα τους τον κόσμο, γιατί είναι ολοζώντανη και η χάρις του Αρχαγγέλου δεν την εγκαταλείπει ποτέ και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον έχουν δει ολοζώντανο μέσα στο ναό ή τον άκουσαν να περπατά με βαριά βήματα μέσα στην αυλή του ναού και ο γράφων γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα αρκετά, που έχουν σχέση με τα παραπάνω γεγονότα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά εδώ θα σταματήσω επικαλούμενος τη χάρη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ σ’ όλους μας και να τον παρακαλέσουμε να σκεπάζει με τις φτερούγες του το ταλαιπωρημένο Έθνος μας που βάλλεται από παντού, και από μέσα και απ’ έξω. Αμήν.
Ο Προκόπιος Πλωμαρίτης είναι Δ/του Λυκείου Μανταμάδου.
Από το τριμηνιαίο δελτίο «Ο Ταξιάρχης Μανταμάδος -Λέσβου», Έτος 35ον, Αρ. φύλλου 201, Οκτώβριος –Δεκέμβριος 2007, σελ. 8 -9.
