Όταν έφευγα από τον Γέροντα του έβαζα την καθιερωμένη μετάνοια και έπαιρνα την ευχή του. Το θεωρούσα βασικό εφόδιο για μένα. Κάποια όμως φορά έσκυψε και ο Ίδιος να πάρη ευχή από εμένα. Αυτό με έκανε να αντιδράσω: Μα είναι δυνατόν; «Το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται», του λέγω, και τράβηξα το χέρι μου. Τότε αυτός μου λέγει: Δος μου το χέρι σου, που θα γίνης και παπάς!
Σε λίγες ημέρες έμαθα την απόφασι της Μοναστηριακής Συνάξεως να με χειροτονήσουν Διάκονο. Δια το θέμα της Ιερωσύνης δύο πράγματα ενθυμούμαι από τις πολύτιμες συμβουλές του. Το ένα είναι ότι επέμενε στο θέμα της μνημονεύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας.
Παπά, έλεγε, να μην αδικούμε τους νεκρούς μας. Να μνημονεύης περισσότερα ονόματα κεκοιμημένων παρά ζώντων.
Οι επιζώντες έχουν χρόνο μετανοίας λίγο ή πολύ ενώ οι κεκοιμημένοι περιμένουν αποκλειστικά την βοήθειάν μας, διότι οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Φρόντιζε όταν φεύγη το τραίνο των προσευχών, να μην κάνη άδειο την διαδρομή προς τους ουρανούς, αλλά να είναι γεμάτο όλα τα βαγόνια.
Το άλλο που ενθυμούμαι είναι ότι μιλούσε με πολύ δέος δια την Ιερωσύνη. Επέμενε όμως δια την «ακατάκριτον παράστασιν εν τω Αγίω Θυσιαστηρίω».
Φρόντιζε να μην βρίσκεσαι σε ακαταστασία και να μην λειτουργής ποτέ απροετοίμαστος… Μην παραμείνης στην εξωτερική προετοιμασία, διαβάζοντας μόνον την Θεία Μετάληψι, αλλά κυρίως στην εσωτερική προετοιμασία, που είναι η ψυχική γαλήνη και η καθαρή καρδιά.
Εύχεσθε να το φροντίζω αυτό διότι πολλές φορές το ενθυμούμαι και ελέγχομαι από τα λόγια του Γέροντος.
Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
