«Μέ ποιά λέξη ὑποδέχεστε τό 2021;»…
… μέ ρώτησε ἕνας ἀπό τούς παλαιούς συνεργάτες μου (μαθητή θά τόν ἔλεγα), πού μοῦ τηλεφώνησε γιά τίς εὐχές. Αὐθόρμητα, μιά λέξη βγῆκε ἀπό τά χείλη μου. «Κόπωση»! Ἀκολούθησε μικρή παύση καί ὁ συνεργάτης προχώρησε στήν –ἀναμενόμενη– ἐρώτηση. «Καί τί εἶναι ἐκεῖνο πού σᾶς κουράζει;» Αὐθόρμητα πάλι, οἱ λέξεις ἔγιναν δύο: «Τά πάντα»!
Κόπωση! Ἀπό τά ἀλλεπάλληλα καί ἐν πολλοῖς ἀκατάληπτα περιοριστικά μέτρα. Ἀπό τό συνεχές «διπλοκλείδωμα». Ἀπό τήν ἀνεπάρκεια τῶν ἡγετῶν τῆς (μήν γελᾶτε) Ἑνωμένης Εὐρώπης, πού μᾶς ἄφησαν μέ τήν σύριγγα στό χέρι. Ἀπό τήν ἀμετροέπεια τῶν ἐγχωρίων (καί ἐπίσης ἀνεπαρκῶν) ταγῶν τῆς πολιτικῆς, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν (μαζί καί κάποιοι ἀγενέστατοι καί καταδικαστέοι συγγενεῖς τους) νά ἐμβολιασθοῦν ἀφήνοντας κατά μέρος τίς μεγαλοστομίες περί τοῦ «θά προηγηθοῦν οἱ ὑγειονομικοί καί οἱ εὐπαθεῖς ὁμάδες», τοποθετώντας αὐτομάτως τούς ἑαυτούς των στίς «ἀπαθεῖς» καί «ἀντιπαθεῖς» ὁμάδες τοῦ πληθυσμοῦ. Ἀπό τήν ἀμετροέπεια ἐν γένει τῆς πολιτικῆς σκηνῆς, καθώς αὐτές τίς ὧρες, πού ἡ χώρα βάλλεται ἀπό τήν πανδημία ἀλλά καί κινδυνεύει ἡ ἐθνική μας ὑπόσταση ἀπό τήν λαιμαργία καί τήν πειρατική συμπεριφορά τῶν βαρβάρων καί αἱμοσταγῶν γειτόνων, οἱ πολιτικές μας παρατάξεις καί τά κόμματα ἐπιδίδονται σέ διαγωνισμό ἀστοχιῶν καί ἀνταλλάσσουν ἰόδη βέλη, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει σύμπνοια, συνεννόηση καί συνεχής ἐπαγρύπνηση.
Ἀπό τούς πειραματισμούς μέ τό πλέον εὐαίσθητο τμῆμα τῆς κοινωνίας, τά παιδιά, τά ὁποῖα «πᾶνε-δέν πᾶνε» σχολεῖο, τά ὁποῖα «κάνουν-δέν κάνουν» μάθημα μέσω διαδικτύου καί χάνουν πολύτιμο χρόνο καί ἔδαφος.
Ἀπό τήν ἀναλγησία τῶν Τραπεζῶν, οἱ ὁποῖες –τήν ὥρα πού ὁ κόσμος πένεται καί βρίσκεται, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, «στά κάγκελα»– μισθώνουν ἑταιρεῖες καί ἀπειλοῦν τούς δανειολῆπτες καί τούς ὀφειλέτες τῶν «καρτῶν»… Ἀπό τήν θρασύτητα τῶν ΔΕΚΟ, οἱ ὁποῖες ἐπίσης ἔχουν περάσει» σέ ἰδιωτικές ἑταιρεῖες τά προσωπικά δεδομένα τῶν καταναλωτῶν καί ἐκεῖνες τηλεφωνοῦν, ὅποια ὥρα τούς καπνίσει καί ἀπειλοῦν ἀνθρώπους πού εἴτε ἔχουν χάσει τήν ἐργασία τους εἴτε βρίσκονται «σέ ἀναστολή», μέ περικοπή ἀποδοχῶν, ὅτι θά διακοπεῖ ἡ παροχή τοῦ ρεύματος, τοῦ νεροῦ, τοῦ ἀερίου, τοῦ τηλεφώνου, ἄν δέν ὑπάρξει «ἄμεση καταβολή τῆς ὀφειλῆς».
Ἀπό τόν συνεχῆ βομβαρδισμό μας ἀπό τίς τηλεοράσεις καί τά ραδιόφωνα, μέ ἀριθμούς καί φωνές οἱ ὁποῖες σαλπίζουν ὁλοταχῶς –ἀνά πᾶσα στιγμή– ὑποχώρηση καί «κλεισούρα» καί φροντίζουν μέ κάθε τρόποι νά μᾶς πείσουν ὅτι γιά ὅλα εὐθύνεται ὁ πολίτης, πού «δέν ἀκούει» καί «δέν συμμορφώνεται», ἀντί νά σπεύσουν –ὡς κράτος καί ὡς ὑπεύθυνοι– νά διασφαλίσουν τήν τήρηση τῶν –ὀρθῶς λαμβανομένων– μέτρων.
Ἀλλά πῶς νά πείσεις ὅταν μοστράρει τό γυμνό του μπράτσο μέ τήν σύριγγα στά «σόσιαλ» ὁ πᾶσα ἕνας «παράγοντας», τόν ὁποῖο ἡ κυβέρνηση τοποθέτησε σέ κάποιο ἀπό τά ἑκατοντάδες ἀχρείαστα «διοικητικά συμβούλια»;
Ὑπάρχουν, χωρίς ἀμφιβολία, καί ἄλλοι, πολλοί λόγοι γιά τούς ὁποίους ὁ πολίτης αἰσθάνεται κόπωση. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ σύμβουλοι τοῦ πρωθυπουργοῦ τούς ἔχουν (εἶναι πολύ εὔκολο ἐξ ἄλλου) ἐντοπίσει. Εἶναι ἀδύνατο νά θεραπευθοῦν ὅλοι. Ἀλλά ὅσο ἀργοῦν οἱ παρεμβάσεις, τόσο ἡ κόπωση μετασχηματίζεται…
