Β’ Κορ. 11,31- 12,9
«Ηρπάγη εις τον παράδεισον
και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι»
(Β’ Κορ. 12,4)
Θα μιλήσουμε σήμερα, αγαπητοί μου, για τον παράδεισο.
–Ουφ, θέμα που διάλεξες για να μην μιλήσης! Σε ποιον, άνθρωπε, αιώνα ζης; Σε ποιους μιλάς; Θα μας πουν πολλοί. Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι του παλιού καιρού, που δεν ήξεραν γράμματα και οι παπάδες τους έλεγαν τα παραμύθια τους κι αυτοί τους άκουγαν. Εσείς που μιλάτε στη σημερινή εποχή, σε μια εποχή που η επιστήμη έκανε τόσο μεγάλες ανακαλύψεις και πέταξε στο φεγγάρι, πρέπει κ’ εσείς να εκσυγχρονισθήτε, δηλαδή να πάψετε να μιλάτε για κολάσεις και παραδείσους και να κοιτάξετε πως οι άνθρωποι θα ζήσουν καλύτερα εδώ στη γη. Αφήστε τα παραμύθια σας. Δεν υπάρχει κόλασι, δεν υπάρχει παράδεισος, δεν υπάρχει άλλη ζωή. Εδώ είνε ο παράδεισος, εδώ είνε κ’ η κόλασι…
Αυτά λένε κι ακόμα χειρότερα- ποιοι; Όχι μόνο οι άνθρωποι που πήγαν στα σχολεία κ’ έμαθαν πέντε γράμματα, κολλυβογράμματα όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης, και πήραν αέρα τα μυαλά τους και φουσκώνουν όπως φουσκώνουν τα παγώνια και νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Δεν είνε δυστυχώς μόνο αυτοί άπιστοι που τα’ αρνούνται όλα. Η απιστία έχει προχωρήσει σ’ όλο το λαό κ’ έφτασε μέχρι τις στάνες, και οι πιο αγράμματοι κι αστοιχείωτοι έχουν επηρεαστή από κηρύγματα απίστων και αθέων και δεν πιστεύουν πια τίποτε. Οι περισσότεροι έγιναν υλισταί! Ένας ιερεύς, που υπηρετεί σ’ ένα μικρό χωριό, μου έλεγε ότι μια μέρα μια αγράμματη γριά, που ήταν 80 χρονών, άνοιξε συζήτησι με την παπαδιά για τη θρησκεία, και έλεγε· «Ουφ, καημένη παπαδιά, τι είν’ αυτά που λέει ο παπάς; Πιστεύεις, πως υπάρχει άλλη ζωή; Ο άνθρωπος είνε σαν το ζώο· τρώει, πίνει, κοιμάται και πεθαίνει…».
Τι θα πούμε σ’ όλους αυτούς που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κι άλλη ζωή, κόλασις και παράδεισος; Έχουμε να πούμε πολλά, να παρουσιάσουμε πολλές αποδείξεις και επιχειρήματα, που είπαν μεγάλοι φιλόσοφοι για να πείσουν τον κόσμο ότι υπάρχει αιώνιος ζωή. Αλλά σ’ αυτό το μικρό κήρυγμα, όπως καταλαβαίνετε, δεν είνε δυνατόν ν’ αναπτύξουμε όλο το θέμα. Όσοι θέλουν να δουν, τι πάνω στο θέμα αυτό διδάσκει η θρησκεία μας και γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος κόσμος, ας διαβάσουν βιβλία που έχουν εκδοθή. Συνιστούμε σ’ αυτούς που ξέρουν γράμματα ένα βιβλίο, που έγραψε ένας δικός μας λαμπρός συγγραφέας, ο Κωνσταντίνος Καλλίνικος. Το βιβλίο ονομάζεται «Πέραν του τάφου». Εμείς εδώ θα πούμε λίγα λόγια, όσα νομίζουμε ότι φτάνουν για να πείσουν έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο. Οι άλλοι, που δεν έχουν διάθεσι να πιστέψουν, όσες αποδείξεις κ’ επιχειρήματα ν’ ακούσουν δεν πρόκειται να πεισθούν.
*************
Λέμε λοιπόν, ότι υπάρχει άλλος κόσμος. Υπάρχει κόλασις, υπάρχει παράδεισος. Γιατί; Γιατί την ύπαρξι κολάσεως και παραδείσου βεβαιώνει ένας, που στα λόγια του πρέπει να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Σε κανέναν άλλο δεν μπορούμε να έχουμε τόση εμπιστοσύνη όση στον ΕΝΑ αυτόν, που μας βεβαιώνει ότι υπάρχει άλλη ζωή, κόλασις και παράδεισος. Όλοι μπορεί να λένε ψέματα ή να απατώνται και να μην μας λένε πράγματα αληθινά, αλλά πράγματα που πλάθει η φαντασία τους. Όλοι μπορεί να ζουν μέσα σ’ ένα κόσμο φαντασίας, ψεύδους και απάτης. Ένας μόνο, από τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των ανθρώπων που πέρασαν από τη γη, δεν είπε ψέματα, δεν πλανήθηκε ούτε στο παραμικρό, αλλ’ ό, τι είπε είνε αληθινό. Γιατί δεν είνε απλός άνθρωπος· είνε Θεάνθρωπος. Και αυτός ο ΕΝΑΣ είνε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Αυτός λοιπό, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μας βεβαιώνει, ότι υπάρχει κόλασις και παράδεισος. Που; Ανοίξτε τα Ευαγγέλια, που περιέχουν τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, και θα δήτε. Ιδίως μελετήστε, όχι μια φορά αλλά πολλές φορές, τη θαυμασία, παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Θα τη βρήτε στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 19-31. Ήταν, λέει η παραβολή, ήταν δύο άνθρωποι. Ο ένας φτωχός· το όνομά του Λάζαρος. Ο άλλος πλούσιος. Ο φτωχός πίστευε· ο πλούσιος δεν πίστευε. Ο φτωχός είχε την αρετή της υπομονής. Ο πλούσιος ήταν άσπλαχνος και μόνο για τον εαυτό του φρόντιζε πως να καλοζή. Πέρα από την καλοπέρασί του δεν έβλεπε τίποτ’ άλλο. Πέθαναν κ’ οι δυό· πρώτα ο φτωχός, έπειτα ο πλούσιος. Πού πήγαν; Τα κορμιά τους βέβαια και των δύο θάφτηκαν στο χώμα. Και σε λίγο τίποτε πια δεν υπήρχε, παρά μια χούφτα στάχτη. Αλλά η ζωή δεν τελειώνει στον τάφο. Με το θάνατο η ψυχή ξεχωρίζει απ’ το κορμί και πηγαίνει σ’ άλλο κόσμο. Και η μεν ψυχή του Λαζάρου πέταξε και πήγε στον κόλπο του Αβραάμ, δηλαδή σ’ ένα τόπο πνευματικό όπου ήταν και η ψυχή του καλού εκείνου πατριάρχου, του Αβραάμ, που όλο καλά έκανε στον κόσμο και είχε πεθάνει δύο χιλιάδες χρόνια προτού να έρθη ο Χριστός. Είχε πεθάνει ο Αβραάμ σωματικώς, αλλά η ψυχή του ως αθάνατη ζούσε και βρισκόταν σε τόπο ευχάριστο. Κ’ εκεί που βρισκόταν ο Αβραάμ πήγε κι Λάζαρος. Ενώ η ψυχή του ασπλάχνου πλουσίου πήγε σ’ έναν άλλο τόπο, τόπο φρικτής τιμωρίας, τόπο που φλεγόταν από τις φοβερές φλόγες της κολάσεως· φλόγες όχι βέβαια υλικές, αλλά πνευματικές, όπως είνε η φωνή της συνειδήσεως ενός εγκληματία, που σαν φωτιά του καίει τα σπλάχνα. Ο πλούσιος έβλεπε το Λάζαρο σε ποια ευχάριστη θέσι βρισκόταν και θα ήθελε να πάη κι αυτός εκεί· αλλ’ αυτό ήταν αδύνατο. Σαν χάρι ζήτησε απ’ τον Αβραάμ, να στείλη το Λάζαρο να τον δροσίση με μια μόνο σταγόνα νερού απ’ τα’ αθάνατο εκείνο πνευματικό νερό, που τρέχει άφθονο μέσα στον παράδεισο. Αλλ’ ούτε κι αυτό ήταν δυνατόν να γίνη… Η παραβολή αυτή του ασπλάχνου πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου είνε μια τρανή απόδειξι, κοντά στα τόσα άλλα, πως υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει παράδεισος και κόλασις. Κι αυτό το απαιτεί η δικαιοσύνη του Θεού· γιατί υπάρχουν εδώ στον κόσμο άνθρωποι δίκαιοι που υποφέρουν, και υπάρχουν άνθρωποι άδικοι και κακούργοι που καλοπερνούν, και θα ήταν άδικο οι μεν δίκαιοι να μην αμειφθούν, οι δε κακούργοι και οι άδικοι να μην τιμωρηθούν.
Αλλά και σ’ άλλη περίπτωσι ο Χριστός βεβαίωσε, ότι υπάρχει παράδεισος. Όταν ο Χριστός βρισκόταν πάνω στο σταυρό και ο ένας από τους δύο ληστάς που σταυρώθηκαν τότε μαζί του κατανόησε και ζήτησε απ’ το Χριστό χάρι να τον πάρη μαζί του στη βασιλεία του, ο Κύριος του είπε· «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23,43). Δηλαδή· Το σώμα σου σε λίγο θα πεθάνη πάνω στο σταυρό· αλλά σε βεβαιώνω, ότι η ψυχή σου, που θα φύγη από το σώμα, σήμερα, πριν δύση ο ήλιος, θα βρίσκεται μαζί μου στα ουράνια και θα ευφραίνεται στον παράδεισο.
Ναι· στους κόλπους του Αβραάμ ο Λάζαρος. Ναι· στον παράδεισο ο ληστής που μετανόησε. Αλλά στον παράδεισο πήγε και κάποιος άλλος. Πήγε πριν ακόμα πεθάνη. Πήγε και είδε πράγματα, που μάτι ανθρώπου δεν είδε και γλώσσα ανθρώπου δεν μπορεί να τα περιγράψη. Έζησε εκεί λίγες αλησμόνητες στιγμές και πάλι γύρισε στον κόσμο· και μαρτυρεί κι αυτός, ότι υπάρχει παράδεισος. Είνε ο απόστολος Παύλος. Μια δύναμις, μας λέει ο ίδιος στην αποστολική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μια θεϊκή δύναμις με πήρε και μ’ ανέβασε στα ουράνια, στον τρίτο ουρανό, στον παράδεισο (βλ. Β’ Κορ. 12,4).
**************
Ω παράδεισε, κατοικία των αγγέλων, των αρχαγγέλων και των αγίων! Εμείς, όπως έλεγε ένας άγιος ιεροκήρυκας «ημπορούμεν να σε κερδίσωμεν· μα ημείς δεν ημπορούμεν να σε καταλάβωμεν».
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
