Όταν ένας έχει κάτι εναντίον κάποιου, ή όταν άλλος έχει κάτι εναντίον του και αυτός δεν φροντίζει να συμφιλιωθούν, η προσευχή του δεν γίνεται δεκτή από τον Θεό.
Από το βίο του αγίου Ιωάννου του ελεήμονος.
Ο μέγας Ιωάννης, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας, επέβαλε σε δύο κληρικούς1 του την ποινή της αργίας, επειδή είχαν μαλώσει πολύ άσχημα. Ο ένας από αυτούς δέχτηκε ευχαρίστως την τιμωρία, ο άλλος όμως, σαν να βρήκε με αυτήν δικαιολογία της ραθυμίας του, αμέλησε εντελώς τις προσευχές και τις ιερές συνάξεις στην εκκλησία και καταγινόταν συνεχώς με ό,τι αυτός επιθυμούσε. Επιπλέον, απειλούσε να εκμεταλλευτεί την πολλή και μεγάλη απλότητα του αγίου.
Όταν το έμαθε αυτό ο άγιος, φοβήθηκε μην τυχόν ο κληρικός αυτός καταστραφεί τελείως από τον διάβολο και σκεφτόταν να τον καλέσει και να του δείξει τη συμπάθειά του. Από θεία όμως οικονομία το λησμόνησε, για να γίνει ολοφάνερη η υπερβολικά μεγάλη ταπείνωσή του από μια πιο μεγάλη εκδήλωση συμπάθειας. Όταν δηλαδή έφτασε η Κυριακή και αυτός ήταν στο άγιο βήμα και πρόσφερε την αναίμακτη θυσία, την ώρα ακριβώς που αφαιρείται το ιερό κάλυμμα από τα τίμια δώρα, ήρθε στη μνήμη του ο μνησίκακος κληρικός. Θυμήθηκε επίσης την εντολή του Κυρίου που προστάζει να αφήνουμε το δώρο μας μπροστά στο θυσιαστήριο, να πηγαίνουμε πρώτα να συμφιλιωθούμε με τον αδελφό μας, και τότε να προσφέρουμε το δώρο μας.2 Είπε λοιπόν στον διάκονο να πει πολλές φορές τη συναπτή αίτηση, μέχρι αυτός να επιστρέψει, και αφού προφασίστηκε ότι τον ενόχλησε η κοιλιά του, βγήκε από το άγιο βήμα και έστειλε να φωνάξουν το γρηγορότερο εκείνον τον κληρικό.
Εκείνος ήρθε αμέσως, και ο άγιος, χωρίς να ντραπεί καθόλου τους παρόντες που τον έβλεπαν, έπεσε στα πόδια του ζητώντας συγχώρηση. Βλέποντας ο μέχρι τότε ασύνετος κληρικός τον άγιο αυτόν άνθρωπο πεσμένο μπροστά στα πόδια του, αμέσως συγκλονίστηκε. Φοβήθηκε μην έρθουν φωτιά και κεραυνοί από τον ουρανό, και έπεσε και αυτός κάταω ζητώντας συγγνώμη. Ο άγιος απάντησε: «Ο Θεός να μας συγχωρήσει και τους δύο, παιδί μου». Έπειτα τον πήρε μαζί του, μπήκε στο άγιο βήμα με μεγάλη χαρά και ανείπωτη αγαλλίαση, και τότε μόνο τόλμησε να πει με παρρησία στον Θεό: «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».3
Ο κληρικός λοιπόν αυτός, από εκεί και πέρα, έγινε τόσο συνεσταλμένος και ταπεινός, ώστε να κριθεί άξιος να χειροτονηθεί και ιερέας.
Υποσημειώσεις.
1. Βλ. σ’. 148, σημ. 1
2. Ματθ. 5, 23-24
3. Ματθ. 6, 12
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 4-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
