Γαλ. 1,11-19
«…Περισσοτέρως ζηλωτής
υπάρχων των πατρικών μου
παραδόσεων»
(Γαλ. 1,14)
Ο απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, στην αρχή της ζωής του δεν γνώριζε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Και ενώ δεν τον γνώριζε, εν τούτοις πολεμούσε με μανία την Εκκλησία του. Έπειτα δέχθηκε τη χριστιανική πίστι. Τότε ήταν ακόμη ένας από τους πιο φανατικούς λάτρες του ιουδαϊσμού. Διακρινόταν μεταξύ των συνομηλίκων του, όπως λέει ο ίσιος, για την αφοσίωσί του στις παραδόσεις των πατέρων του· «Περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων» (Γαλ. 1,14). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν ήταν παρών τότε, που οι φανατικοί Ιουδαίοι καταδίκαζαν το Χριστό και με φωνές και κραυγές απαιτούσαν από τον Πόντιο Πιλάτο τη θανάτωσί του δια σταυρού, κι αυτός θα κράυγαζε μαζί τους εκείνη τη φωνή· « Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιωαν. 19,15). Ζηλωτής των ιουδαϊκών παραδόσεων και φοβερός διώκτης της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας. Όπου άκουγε πως πλήθαιναν οι χριστιανοί, ο Σαύλος, όπως λεγόταν τότε, έσπευδε και μαζί με άλλους φανατικούς ιουδαίους τους καταδίωκε. Προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να ξερριζώση το δέντρο του χριστιανισμού. Αλλά το ευλογημένο δένδρο είχε ρίξει ήδη βαθειές ρίζες. Σε μια τέτοια επιδρομή του στη Δαμασκό άκουσε το θεϊκό έλεγχο. Του εμφανίσθηκε με εκτυφλωτική λάμψι ο Χριστός και του είπε· «Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακίζειν» (Πραξ. 26,14)· δηλαδή, αυτό που επιχειρείς να κάνης δεν θα έχη κανένα αποτέλεσμα· είνε σαν να κλωτσάς σε μυτερά καρφιά. Τότε μετανόησε ειλικρινώς, βαπτίσθηκε και έγινε απόστολος του Χριστού. Από τότε ο ζήλος του πήρε άλλη κατεύθυνσι και άλλο χαρακτήρα. Όπως τα άγρια δένδρα όταν εμβολιασθούν μεταβάλλονται σε καρποφόρα, και ο Σαύλος άλλαξε ριζικώς. Κι ο ζήλος του πλέον ήταν υπέρ του Χριστού, ζήλος θεϊκός. Ο διώκτης Σαύλος έγινε απόστολος Παύλος. Κήρυττε με πολλή δύναμι το λόγο του Χριστού, προσείλκυε πλήθη ανθρώπων, και ο χριστιανισμός απλωνόταν σ’ όλα τα μέρη της οικουμένης. Όλοι απορούσαν για τη μεταβολή αυτή. Ήταν όντως ένα θαύμα η μεταβολή του Παύλου.
Από το παράδειγμα του Παύλου διδασκόμαστε, ότι ο ζήλος είνε δύο ειδών. Ζήλος κατακριτέος, και ζήλος επαινετός. Ζήλος υπέρ του κακού, και ζήλος υπέρ του αγαθού. Ζήλος που ως πρότυπο έχει τη σφοδρά μανία των ιουδαίων για την εξόντωσι των χριστιανών, και ζήλος που ως πρότυπο έχει το ζήλο του Παύλου μετά τη μεταστροφή του.
***************
Έχοντας τώρα εμπρός μας τη ριζική αλλαγή του αποστόλου Παύλου θέτουμε το ερώτημα· Υπάρχει σήμερα ζήλος σαν το ζήλο του κορυφαίου αποστόλου, ζήλος για το αγαθό;
Δυστυχώς σήμερα κυριαρχεί ο ζήλος για το κακό. Ιδίως ο ζήλος αυτός αναπτύχθηκε στον 20ο αιώνα. Αιρετικοί και άθεοι παντός είδους, που άλλοι μεν θέλουν ν’ αναστήσουν ανθρώπινες θρησκευτικές παραδόσεις, όπως π.χ. οι χιλιασταί , κι άλλοι προσπαθούν να θεμελιώσουν πολιτικές και κοινωνικές ιδεολογίες, όπως π.χ. οι άθεοι υλισταί , εμφανίστηκαν επάνω στον αμαρτωλό πλανήτη μας, στον αιώνα μας τούτο της αποστασίας, και προσείλκυσαν πλήθη οπαδούς. Ποιον πρώτο και ποιον δεύτερο να θυμηθούμε; Ας αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα. Πριν από 80 χρόνια στην Ελλάδα μας δεν υπήρχε ούτε ένας χιλιαστής, οπαδός των λεγομένων μαρτύρων του Ιεχωβά. Τώρα όμως, χάρι στη σατανική δραστηριότητά τους αλλά και στη μυστηριώδη κρατική υποστήριξι, έχουν αυξηθή και υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τις 50 χιλιάδες. Και τεράστιες εγκαταστάσεις ιδρύουν, και τυπογραφεία κτίζουν, και συνέδρια οργανώνουν, και συναθροίσεις κάνουν, και περιοδικά διαδίδουν. Κάθε χιλιαστής επιφορτίζεται με το καθήκον, κάθε μέρα να επισκέπτεται ωρισμένο αριθμό ορθοδόξων, να μιλάη και να διανέμη φυλλάδια.
Στο ζήλο αυτό, που εμπνέει ο σατανάς, τι έχουμε εμείς να αντιτάξουμε; Αλλοίμονο! Ως επί το πλείστον οι ορθόδοξοι Έλληνες μένουν θρησκευτικώς αδιάφοροι. Ενδιαφέρονται για χίλια –δυο άλλα ζητήματα μικρά και επουσιώδη. Ενδιαφέρονται για την πολιτική, για τον αθλητισμό, για κέρδη και απολαύσεις… Αλλά για μεγάλα πράγματα δεν συγκινούνται. Για την πίστι τους δεν ενδιαφέρονται. Είνε σαν νεκροί. Ποιος, παρακαλώ, θα τους ξυπνήση απ’ αυτή την αδιαφορία; Μόνο ο ζήλος των συνειδητά πιστών, και μάλιστα των κληρικών, που πρέπει να γίνουν μιμηταί του ζήλου του αποστόλου Παύλου. Και όχι μόνο του Παύλου, αλλά και του ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διότι ο Χριστός με φραγγέλιο στο χέρι και με αυστηρό έλεγχο έδιωξε από το ναό του Σολομώντος τους πωλούντας και αγοράζοντας λέγοντας· «Μη ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου» (Ιωαν. 2,16). Μήπως και σήμερα ο οίκος του Χριστού, η αγία του Εκκλησία, σε πολλές περιπτώσεις, δεν παρουσιάζει ένα τέτοιο φαινόμενο, που προκαλεί τη θλίψι κάθε πιστού; Εν αντιθέσει προς την εντολή «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. 10,8), τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας πωλούνται αντί χρημάτων! Και όχι μόνο σε σπήλαια ληστών και σε εμπορικά κέντρα, αλλά και σε αίθουσες θεάτρου και σε κοσμικά σαλόνια μετατρέπονται οι ιεροί ναοί της Ορθοδοξίας, και κανείς δεν ενδιαφέρεται…
Όπου υπάρχει ζήλος αποστολικός, όπου υπάρχει ζηλωτής κληρικός ή και λαϊκός, που έχει κι αυτός ένα είδος γενικής ιερωσύνης, εκεί ο ζήλος κάνει θαύματα. Θέλετε παραδείγματα;
Ζηλωτής ήταν ο ι. Χρυσόστομος. Όσο ήταν στον θρόνο, ζούσε με συνέπεια και κήρυττε με θέρμη και δύναμι τα λόγια του Χριστού, κάνοντας και τους ακροατάς του να κρέμωνται ενθουσιασμένοι από τα χείλη του. Αλλά και όταν τον εξώρισαν μακριά, στα Κόμανα της Αρμενίας, κι από ‘κεί ακόμη φρόντιζε για την εξάπλωσι της ιεραποστολής της Εκκλησίας. Εγκωμιάζοντας δε ο ίδιος τον άγιο ζήλο, λέει· «Εις άνθρωπος»- είτε άνδρας είτε γυναίκα- «ζήλω πεπυρωμένος, ολόκληρον διορθώσασθαι δυναταί δήμον»· δηλαδή, αν μέσα σ’ έναν άνθρωπο ανάψη για καλά το πυρ του θείου ζήλου, μπορεί αυτός και μόνος του πλήθους λαού να επαναφέρη στο δρόμο του Θεού. Ζηλωτής του Χριστού υπήρξε και ένας από τους νεωτέρους αποστόλους και ιερομάρτυρες της πατρίδος μας, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Κήρυξε με μεγάλη δύναμι την Ορθοδοξία σε όλο το υπόδουλο γένος φθάνοντας μέχρι το Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου, κοντά στον Αώο ποταμό, όπου βρήκε μαρτυρικό θάνατο.
Και ρωτάμε· που είνε σήμερα τέτοιοι ζηλωταί;
Αλλ’ ας μη απελπισθούμε. Έχω κ’ εγώ ως επίσκοπος, που υπηρετώ 30 χρόνια στην ακριτική επαρχία της Φλωρίνης, να παρατηρήσω, ότι πολλά πράγματα αλλάζουν εκεί που θα παρουσιασθή ένας ζηλωτής εφημέριος. Όπου, σε χωριό έρημο και εγκατελελλειμμένο, χειροτονήθηκε ευλαβής και ζηλωτής ιερεύς, με αγάπη στο Χριστό και την Εκκλησία και με όρεξι για ιεραποστολική εργασία και αυτοθυσία, όλα βελτιώθηκαν. Εκεί κτίσθηκε νέος ναός προς δόξαν του Τριαδικού Θεού. Εκεί τα παιδιά, που προηγουμένως δεν πατούσαν στην εκκλησία, άρχισαν να συγκεντρώνωνται. Εεκεί οι γυναίκες άρχισαν να εκκλησιάζωνται. Εκεί και οι άνδρες ακόμη, που ήταν σκληροί μέχρι τότε, πλησίασαν, θερμάνθηκαν, έγιναν καλοί χριστιανοί. Εκεί, όσες φορές παρουσιάζεται ανάγκη για οικονομική βοήθεια σε φτωχούς, βλέπεις προθυμία. Εκεί όλα λάμπουν από καθαριότητα και τάξι. Για τέτοιες περιπτώσεις, σπάνιες μεν αλλά αληθινές, μπορούμε να πούμε· «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με» (Ψαλμ. 68,9· Ιωαν. 2,17).
***********
Αυτά τα λόγια, αγαπητοί μου,, είχαμε να πούμε για τον ζήλο, που πρέπει να υπάρχη στις καρδιές των χριστιανών πάντοτε, επομένως και στην πονηρά εποχή μας.
Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι, παρ’ όλη την προπαγάνδα των αντιχρίστων, παρ’ όλη την ψυχρότητα και αδιαφορία των σημερινών χριστιανών, τελικώς ο Χριστός θα νικήση και η αλήθεια θα θριαμβεύση. Για να έχουμε όμως κ’ εμείς μέρος στον τελικό εκείνο θρίαμβο του Χριστού, χρειάζεται από μέρους μας να δείξουμε ζήλο. Ζήλο σαν το ζήλο του προφήτου Ηλιού· ζήλο σαν τον ζήλο του αποστόλου Παύλου· ζήλο σαν τον ζήλο του ι. Χρυσοστόμου· ζήλο σαν τον ζήλο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Ναι, ζήλος χρειάζεται. Ζήλος όχι για τα μικρά και ασήμαντα, αλλά για τις ύψιστες αλήθειες, για την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδοξίας μας. Αλλά ζήλος θεοκίνητος, ζήλος θεάρεστος. Διότι δυστυχώς – ας το σημειώσουμε κι αυτό- ωρισμένοι, σαν άλλοι φαρισαίοι, δείχνουν μερικές φορές ζήλο, αλλά ζήλο άκριτο, σαν τον ζήλο που έδειχνε ο Σαύλος προτού γνωρίση το Χριστό.
Είθε το Πνεύμα το άγιο να εμπνέη όλους μας ώστε ν’ αποκτήσπουμε ζήλο «κατ’ επίγνωσιν» (Ρωμ. 10,2).
Από το βιβλίο: Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
