Ο αββάς Στέφανος καθόταν στον Μαχωλά, τόπο ξερό και αιδάβατο, όπου έβαλε λίγα λαχανικά, για να τρώει, διότι δεν έτρωγε τίποτε άλλο, τα οποία όμως έρχονταν τα αγριογούρουνα και τα έτρωγαν. Κάποια μέρα καθόταν λυπημένος ο γέροντας και είδε μία λεοπάρδαλη να έρχεται και της λέει:
«Έλα εδώ» και το θηρίο ήλθε. «Κάνε αγάπη, της ξαναλέει ο γέροντας, και φύλαξε τον κήπο και να τρως όσα αγριογούρουνα πιάνεις». Έμεινε η λεοπάρδαλη φυλάγοντας τον κήπο μέχρι που πέθανε εκεί.
Όταν επρόκειτο να πεθάνει ο όσιος Στέφανος, ήμασταν παρόντες με τον αββά Θεόδωρο τον επίσκοπο και ψέλναμε τον Άμμωμο κατά την συνήθεια των ψυχοραγούντων, όταν ξαφνικά ο όσιος με άγριο βλέμμα και βρυχηθμό είπε σε κάποιον, που έβλεπε: «Τί ήλθες εδώ; Πήγαινε στο σκότος το εξώτερο˙ δεν έχεις τίποτε σε μένα, μερίδα μου είναι ο Κύριος».
Και όταν λέγατε το «Μερίς ει Κύριε» παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στον Κύριο. Ψάχνοντας να βρούμε ένα ρούχο να τον κηδεύσουμε, δεν βρήκαμε, παρόλο που προερχόταν από τόσο πλούτο και δόξα ο αοίδιμος.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
