Θρέμμα θαυμαστό της ερήμου ήταν και ο θαυμαστός Ορέντιος, που άναψε την λαμπάδα της ψυχής του με το άγιο Πνεύμα και έσβησε την φλόγα του ορατού πυρός. Έτσι τοποθετούσε πάντοτε αναμμένα κάρβουνα στην παλάμη του και θυμιάτιζε. Κάποια μέρα που ήλθαν ξένοι στο κελλί του, θέλησε ο γέροντας αστειευόμενος να θυμιάσει μπροστά τους, αλλά όταν άγγιζε η φωτιά το χέρι του έσκασε το μεγάλο δάκτυλο και έσπασε το νεύρο˙ γι’ αυτό από τότε τον φώναζαν Ορέντιος ο καυσόχειρας. Όμως η θεία χάρη δεν έφυγε από αυτόν, γιατί πολλά θαύματα πραγματοποίησε.
Μία αρχόντισσα, λοιπόν, ήλθε με την κόρη της που έπασχε από δαιμόνιο και ήθελε να τον προσκυνήσει. Ο γέροντας, όμως, δεν άφησε˙ μόνο πήρε μία ρόγα από σταφύλι και της την έστειλε. Μόλις την είδε ο δαίμονας, άρχισε να φωνάζει: «Αββά Ορέντιε, τί ήλθες εδώ να με βασανίσεις;» και έρριξε την κόρη κάτω και έφυγε από αυτήν.
Όταν επρόκειτο να πεθάνει, καθόμασταν κοντά του με τον επίσκοπο του Αϊλά, και όταν αντιλήφθηκε την παρουσία των αγγέλων ο γέροντας, είπε στον επίσκοπο: «Κάνε ευχή, πάτερ». Ο επίσκοπος έκανε την ευχή και ο γέροντας μας ασπάστηκε και έφυγε προς τον Κύριο.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
